Σε λίγες μέρες είναι Απόκριες… Θυμάμαι που πριν από μερικά χρόνια, ακούγοντας για τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, πιστεύαμε όλοι ότι ήταν κάτι γραφικές προσωπικότητες. Πιστεύαμε ότι ήταν για τα καρναβάλια. Ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους σοβαρά.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Η Χρυσή Αυγή είναι στη βουλή, τα διάφορα φουσκωτά μέλη της τρομοκρατούν και χειροδικούν εναντίον μεταναστών στο δρόμο, στις λαϊκές αγορές, σε πανηγύρια και οπουδήποτε έχουν την ευκαιρία.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάνω από το 10% των Ελλήνων υποστηρίζει το συγκεκριμένο κόμμα και το ποσοστό συνεχίζει να ανεβαίνει. Όταν εκνευρίζεσαι, λες ότι δεν πειράζει. Η στροφή μερίδας πολιτών προς τη Χρυσή Αυγή οφείλεται στην κρίση του πολιτικού συστήματος, στο θυμό, στην οργή.

Μέχρι που την προηγούμενη εβδομάδα βλέπεις σε όλο το Διαδίκτυο, στην τηλεόραση και στις εφημερίδες να σχολιάζεται η περίφημη κατήχηση της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί , γονείς στην Ανατολική Αττική οδήγησαν τα παιδιά τους ηλικίας 6 - 11 ετών στα γραφεία του συγκεκριμένου κόμματος με σκοπό να τους παραδώσουν μαθήματα πατριωτισμού και «εθνικής αφύπνισης» δασκάλες, οι οποίες πρόσκεινται πολιτικά στη Χρυσή Αυγή. Τα διάφορα ρεπορτάζ αποτελούνταν και από πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο οποίο παρουσιάζονταν θολά τα πρόσωπα των παιδιών και οι «παιδαγωγοί» φορούσαν τις μαύρες μπλούζες με το σήμα της οργάνωσης πάνω.

Από την πλευρά του κόμματος, μάλιστα, η συγκεκριμένη κατήχηση ονομάστηκε «Διάπλαση των Παίδων». Παραβλέποντας κάποιος την πικρή γεύση που αφήνει στον καθένα η συγκεκριμένη ονομασία όταν θυμάται το παλιό παιδικό περιοδικό με το ίδιο όνομα, αναρωτιέται τι είδους γονείς είναι αυτοί που πήραν από το χέρι τα παιδιά τους και τα οδήγησαν εκεί, αλλά και τι είδους εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που δε διστάζουν να δηλώνουν μέλη ενός ακροδεξιού κόμματος που τάσσεται εναντίον θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως η ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων.

Πώς να λειτουργούν άραγε οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί στο επαγγελματικό τους περιβάλλον; Έχουν στις τάξεις τους μετανάστες; Και αν έχουν, πώς λειτουργούν απέναντί τους; Οι συνάδελφοί τους πώς τους αντιμετωπίζουν αν γνωρίζουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις; Ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι όλοι έχουν κάποια πολιτική πεποίθηση και πολλοί εκπαιδευτικοί την εκφράζουν όντας υποψήφιοι στις συνδικαλιστικές εκλογές με συγκεκριμένη παράταξη, αλλά δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι το ίδιο να ανήκει κάποιος σε έναν πολιτικό χώρο σαν στα κόμματα της Βουλής ή και τα εξωκοινοβουλευτικά κάθε λογής, και στη Χρυσή Αυγή.

Πιο πολύ όμως ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσουν οι γονείς αυτών των παιδιών. Γιατί φαντάζει πραγματικά αδιανόητο να πάρεις το παιδί σου από το χέρι και να το οδηγήσεις στη φωλιά του φιδιού, αντί να το αφήσεις να παίξει στην παιδική χαρά. Με παιδάκια οποιασδήποτε εθνικότητας…