«Πιστεύω στον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της τηλεόρασης. Μόλις κάποιος την ανοίξει, πηγαίνω στη βιβλιοθήκη και διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο.»
Γράουτσο Μαρξ

Πόσο συχνά ακούτε κόσμο γύρω σας να γκρινιάζει για το χαμηλό επίπεδο των προγραμμάτων που μεταδίδει η ελληνική τηλεόραση;

Μήπως έχετε όλοι από έναν τουλάχιστον γνωστό που κάθε φορά που πλησιάζει ο διαγωνισμός τραγουδιού τής Eurovision με την επιλογή του ελληνικού τραγουδιού, του ημιτελικού, του τελικού και διαφόρων άλλων σχετικών εκπομπών, γκρινιάζει για τα χρήματα που δίνει στην ΕΡΤ μέσω των λογαριασμών για να προωθεί εκείνη τα «διάφορα πανηγύρια», όπως τα χαρακτηρίζουν;

Επίσης, ξέρετε κάποιον που γκρινιάζει για τα όσα μεταδίδουν τα ελληνικά δελτία ειδήσεων, αλλά και τον τρόπο που τα μεταδίδουν; Μήπως είστε εσείς ένας από αυτούς;

Κοιτώντας αποστασιοποιημένα το θέμα, όλοι όσοι διαμαρτύρονται δεν έχουν άδικο. Όντως, η ελληνική τηλεόραση έχει διάφορα αρνητικά στοιχεία. Παλαιότερα υπήρχαν ελληνικές σειρές, αρκετά περισσότερες εκπομπές και γενικά μεγαλύτερη ποικιλία προγραμμάτων.

Σήμερα όμως, ελέω κρίσης, οι τουρκικές σειρές και οι διάφορες εκπομπές ψυχαγωγικού τύπου επικρατούν. Οι δεύτερες, μάλιστα, είναι σαφώς λιγότερες, με τους συντελεστές να πληρώνονται όλο και λιγότερο για κάθε τηλεοπτική σαιζόν. Όσον αφορά τα δελτία ειδήσεων, και αυτά με τη σειρά τους εμφανίζουν να έχουν μία συγκεκριμένη στάση το καθένα απέναντι στα διάφορα γεγονότα που αναφέρουν και σχολιάζουν.

Αυτό όμως που δυσκολεύομαι να κατανοήσω, είναι πώς γίνεται να υπάρχει τόση γκρίνια για όλα όσα προβάλλει η ελληνική τηλεόραση και ταυτόχρονα τα συγκεκριμένα τηλεοπτικά προγράμματα να μονοπωλούν το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας των τηλεθεατών. Δε γίνεται ξαφνικά όλη η τηλεόραση να κατακλύστηκε από τουρκικές σειρές αν δεν υπάρχει η ανάλογη τηλεθέαση. Επίσης, όταν ένα μοντέλο δεν έχει ανταπόκριση, είναι λογικό να αλλάζει. Τα δελτία ειδήσεων, όμως, προφανώς έχουν την επιθυμητή ανταπόκριση από το κοινό με το μοντέλο που ακολουθούν, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το αλλάξουν.

Ας μη γελιόμαστε… Πόσοι Έλληνες επιλέγουν να παρακολουθήσουν ιρανικό κινηματογράφο που προβάλλει η ΕΤ1, για παράδειγμα, τη στιγμή που σε κάποιο άλλο κανάλι δείχνει το ατύχημα της Εμινέ ή την καθοριστική μάχη τού Σουλεϊμάν; Το ίδιο λίγο - πολύ ισχύει και για τα άλλα Μέσα. Ποιος επιλέγει να ακούσει στο αυτοκίνητο το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ; Δε λέω ότι δεν υπάρχει κοινό που να επιθυμεί να ακούσει ή να δει κάτι από τα παραπάνω, αλλά σίγουρα αυτό το κοινό δεν αντιστοιχεί στο άλλο πολύ μεγάλο που τείνει να γκρινιάζει για την κατάντια της ελληνικής τηλεόρασης. Συνεπώς, ή στραβά πάει ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε…