Ξημέρωσε κάποια στιγμή η Κυριακή. Άσχημη μέρα, μουντή. Ο ουρανός ήταν κάπως σα να τηρούσε στάση αναμονής. Ένιωθα πως με περίμενε στη γωνία. «Ξεμύτισε, μωρή κουφάλα, και θα σε κάνω πατούρα!»

Αρχικά σκέφτηκα να μην προκαλέσω την τύχη μου. Έτσι κι αλλιώς δεν της έχω καμμία εμπιστοσύνη. Τα πιτσιρίκια, όπως και ‘γω, μόλις αφήναμε πίσω μας μια από τις ιώσεις της εποχής και ο φόβος τού να ξανακυλήσουμε στα χάπια μάς κράτησε, αρχικά επαναλαμβάνω, στο σπίτι.

Μια εύκολη διέξοδο σε αυτή την περίπτωση αποτελούν οι κάθε είδους οθόνες. Πρωινό, λοιπόν, για τα παιδιά στο σαλόνι με τηλεόραση και καφεδάκι για τα γερόντια μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή.

Σ’ ένα από τα δίκτυα κοινωνικής απ’ αυτής, πώς τα λένε… το βρήκα! Σε μια από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, έμαθα για το μακελειό στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Μάλιστα ο νεαρός που είχε «ανεβάσει» τη συγκεκριμένη είδηση, προσέθεσε και το προσωπικό του σχόλιο: «BRAVO TOUS»!

Έκανα το απαραίτητο «κλικ» για να χωθώ στην αναγκαία πρωινή μου ενημέρωση γεμάτος περιέργεια, ειδικά γι’ αυτό το θέμα που κινείται γύρω από τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Αυτό που λέμε «Εθνικό πλούτο».

Δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω την εξέλιξη μιας πολεμικής επιχείρησης τόσο κοντά μου. Θέλω να πω πως έχω δει «Rambo» (λίγο), καθώς και άλλα παρόμοια, όπως τη «Μάχη», «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» ή τα συμβάντα στη Συρία, το Λίβανο, το Ιράκ και πάει λέγοντας, αλλά ποτέ κάτι τόσο πραγματικό, τόσο κοντά μου. Μένει τώρα να τα δω, σε πραγματικό χρόνο και από μέσα. Δε βιάζομαι!!! Ένα - ένα!!! Αν μπορούσα να το αποφύγω κιόλας, θα ήμουν υπόχρεος…

Όσο κυλούσε η είδηση μπροστά στα μάτια μου, τόσο περισσότερο έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν το πίστευα, δεν το χωρούσε το κεφάλι μου, παρ’ ότι δεν το λες μικρό! Πέρασε αρκετή ώρα και αφού έφερα στο μυαλό μου παλιά επεισόδια, για να αναρωτηθώ μήπως ήταν αναμενόμενο, μήπως έχουμε τη φυσική-φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων…

Γέλασα δυνατά και αυθόρμητα όταν έμαθα πως την ώρα που οι αστυνομικές δυνάμεις μπαίνανε στα γύρω χωριά και τις πόλεις για να συλλάβουν υπόπτους, χτυπούσανε οι καμπάνες των εκκλησιών! Επανήλθα λίγες στιγμές αργότερα και όταν θυμήθηκα πως το ίδιο σινιάλο χρησιμοποιήθηκε στην περίοδο της γερμανικής κατοχής…

Τότε ήταν που βγήκα από το σπίτι. Έπρεπε να βρω κόσμο, να το συζητήσω, να ακούσω γνώμες. Λίγοι έδειξαν ενδιαφέρον και λιγότεροι κατάφεραν να ξεφύγουν από τις τηλεοπτικές λεζάντες. «Προσπάθησαν να κάψουν κόσμο», για παράδειγμα.

Λες και είχανε βρεγμένα σπίρτα και γι’ αυτό δεν τα κατάφεραν!

Αφήνω τα γεγονότα και περνάω στο κομμάτι που ονομάζουμε «Εθνικός μας πλούτος». Πώς τον ορίζουμε στ’ αλήθεια;

Είναι «Εθνικός πλούτος» ο Ελύτης με το Νόμπελ του ή μήπως η άρον - άρον παραχώρηση δικαιωμάτων εξόρυξης του χρυσού, για να μη χαθούν 400 - 500 θέσεις εργασίας; Ποιο από τα δύο έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στον κάτοικο της Γαύδου, για παράδειγμα; Δε θα έπρεπε να του αφήνουν «κέρδος» και τα δύο;
«Ο ορυκτός πλούτος είναι η προίκα της Ελλάδας για το γάμο της με την Ευρώπη», έλεγε εδώ και 30 χρόνια ο Τσάκωνας στο «Μάθε, παιδί μου, γράμματα». Μετά γύρισε το «Τι έχουν να δουν τα μάτια μας», και έτσι είναι, γιατί μπροστά μας έχουμε και άλλα… «ευρωπαϊκά κοιτάσματα»…