Το θέμα των ημερών δεν είναι ούτε οι συλληφθέντες της Κοζάνης, ούτε η παραίτηση του πάπα, ούτε οι φήμες για νέα μέτρα. Το θέμα των ημερών είναι το Σχέδιο «Αθηνά» ή, όπως αλλιώς ονομάζεται, «Καλλικράτης της Παιδείας».

Το συγκεκριμένο Σχέδιο δημοσιοποιήθηκε πριν μέρες από το Υπουργείο Παιδείας. Έχει ως στόχο τις συγχωνεύσεις διαφόρων τμημάτων ΤΕΙ και ΑΕΙ. Θέμα των ημερών αποτελεί γιατί πολύ απλά, πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, κανένα άλλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν αντέδρασε στην «προσπάθεια υποβάθμισης του Ελληνικού Πανεπιστημίου». Πραγματικά, εκτός από τους άμεσα ενδιαφερομένους (φοιτητές και προσωπικό, ιδιοκτήτες ακινήτων, καφετεριών και λοιπών παρόμοιων καταστημάτων στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην ελληνική επαρχία), δε φαίνεται να έχει προβληματίσει ιδιαίτερα καμμία άλλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Και πώς να συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε;

Ας ξεκαθαρίσω όμως κάτι. Θεωρώ προσωπικά ότι το συγκεκριμένο Σχέδιο διαθέτει αρκετά αδύνατα σημεία και επιλογές συγχωνεύσεων και διατήρησης τμημάτων σε πόλεις, τις οποίες πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω όσο κι αν προσπαθώ. Όλα αυτά όμως παίζουν λίγο έως ελάχιστο ρόλο αυτήν τη στιγμή. Σε μία ουσιαστικά, αλλά όχι ακόμα και επίσημα, χρεωκοπημένη χώρα δε γίνεται να συνεχίζουν να υπάρχουν δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα που θεωρούν ότι ζουν στην περίοδο των παχιών αγελάδων.

Σε μία εποχή που οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα μπορεί και να ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο, δε γίνεται να συνεχίζουν να υπάρχουν ανοιχτά διάφορα δημόσια μαγαζιά κοινωνικής πολιτικής. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλα τα τμήματα ΤΕΙ και ΑΕΙ σε διάφορες πόλεις της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας δεν παράγουν επιστημονικό ή διδακτικό έργο που να δικαιολογεί την ύπαρξή τους και δε γίνεται η χώρα μετά από γιατρούς και δικηγόρους να παράγει… πανεπιστημιακούς σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Το Σχέδιο «Αθηνά» μπορεί να είναι άδικο, μπορεί να είναι βεβιασμένο, λανθασμένο και πολλά άλλα. Έρχεται όμως σε μία εποχή που το ουσιαστικό είναι η επιβίωση και αυτή δεν προϋποθέτει το σημερινό αριθμό ΤΕΙ και ΑΕΙ.

Η πραγματικότητα είναι δύσκολη, αλλά δεν αλλάζει. Και πώς μπορεί να αλλάξει, όταν το ίδιο το Ελληνικό Πανεπιστήμιο φρόντισε να χάσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο κεκτημένα για τα οποία είχε αγωνιστεί; Πώς γίνεται να αλλάξει κάτι όταν η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι εναντίον του πανεπιστημίου, ή μάλλον πιο σωστά εναντίον της εικόνας που αυτό φροντίζει να επιδεικνύει εδώ και πολλά χρόνια; Οικογενειοκρατίες σε διάφορες θέσεις, καθηγητές με ανύπαρκτο ερευνητικό έργο, παρατάξεις, εκλογές, πάρτυ παρατάξεων, καθηγητές που ελέγχονται από τις προαναφερθείσες παρατάξεις… Τι από όλα τα παραπάνω που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, αποτυπώνουν την εικόνα ενός σοβαρού πανεπιστημιακού ιδρύματος; Και ποιος θα υποστήριζε ένα τέτοιο πανεπιστημιακό ίδρυμα;