Κατά την προσφιλή μου συνήθεια… τσουπ - τσουπ, με δυο μικρά βήματα επιστρέφω στα σχολικά μου χρόνια. 600 έτη φωτός πίσω! Όποιος δεν έχει παρόν και μέλλον, ζει αγκαλιά με το παρελθόν. Κάτι τέτοιο δε λένε;

Γυμνάσιο. 27η Οκτωβρίου. Παραμονή της Εθνικής μας Εορτής, και στην αίθουσα τελετών όλα τα παιδιά συμμετέχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις. Όλα; Δε νομίζω…
10 «γαϊδούρια» βρίσκονται στην αυλή και εξασκούνται μανιωδώς στην τέχνη της καλαθόσφαιρας. Αρκετό καιρό πριν την επική κατάκτηση του Euro Basket παρακαλώ.

Ορατοί διά γυμνού οφθαλμού ακόμα και από τη στρατόσφαιρα και απόλυτα προκλητικοί, διαολίσαμε το γυμνασιάρχη μας που δεν άργησε να μας πλησιάσει αποσβολωμένος και με βλέμμα που δήλωνε τα ανάμικτα συναισθήματά του. Από απλή έκπληξη έως θυμό.

Σταμάτησε μπροστά μου γιατί ανήκα στους «συνήθεις υπόπτους» και με είχε πρόχειρο! «Τι κάνετε εδώ;», με ρώτησε. Τι να του πω; Ενοχλημένος γιατί τα ‘βαλε μαζί μου, άφησα μια πελώρια σιωπή να απαντήσει για χάρη μου. «Μαζί με τον Άκη μαζέψτε όλα τα ονόματα σ’ ένα χαρτί και τη Δευτέρα, στο γραφείο.»

Η Δευτέρα δεν άργησε να έρθει και να σου τα 10 «γαϊδούρια» που γεμίζουν ασφυκτικά το γραφείο του διευθυντή. Τρεις - τέσσερις καθηγητές μέσα που μας ξέχεζαν εν χορδοίς και οργάνοις… και με το δίκιο τους δηλαδή. Θα έπρεπε να λειτουργήσουμε λιγότερο προκλητικά. Βαρεθήκαμε τη Βέμπο και το θανατικό; Ας φεύγαμε εντελώς από το σχολείο.

Η αποβολή έκανε μερικούς κύκλους πάνω από τα κεφάλια μας, σημάδεψε καλά και με μια κίνηση μας κάλυψε σα δίχτυ. Φυσικό επακόλουθο…

Όμως! Η ουσία είναι αλλού. Η γραμματέας του σχολείου που έλειπε εκείνη τη στιγμή, είχε για δεκατιανό ακουμπισμένη πάνω στο γραφείο της μια σακούλα με στραγάλια. (Και τότε φτωχοί ήμασταν οι Έλληνες!) Ο Γιάννης, θυμάμαι, ένα από τα παιδιά, έβαζε με τη δέουσα προσοχή το χέρι στη σακούλα, αφαιρούσε χειρουργικά τα ξυροκάρπια και μας τα μοίραζε!!! Ώσπου…

… «Γιάννη και συ εκεί πίσω, ακούς;» Φώναξε ο υποδιευθυντής. Και ο Γιάννης, κάνοντας απότομα δεξιά για να μπει στο κάδρο, τράβηξε τη σακούλα αδειάζοντας όλο, μα όλο το περιεχόμενο στο πάτωμα.

Πανδαιμόνιο επικράτησε ακαριαία. Οι καθηγητές άνοιξαν τέρμα τα γκάζια και ο Γιάννης στο κέντρο να προσπαθεί να δικαιολογηθεί πως, τάχα, η σακούλα πιάστηκε στο κουμπί τού μπουφάν. Οι υπόλοιποι κάναμε λες και βρεθήκαμε ξαφνικά στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον με γέλια, ρίξαμε κάτι συρραπτικά, τα απουσιολόγια από το ράφι και πατούσαμε τα στραγάλια μέχρι που τα κάναμε πούδρα!!!

Φεύγοντας πρέπει να μας άκουσαν στη στρατόσφαιρα διά… γυμνού αυτιού!

Αλλά δεν είχαμε κάτι να χάσουμε. Ήμασταν πλέον… τιμωρημένοι…

Σήμερα, με όλα αυτά που βλέπω, σκέφτομαι πως αν είχαμε ένα γυμνασιάρχη κάπως σαν το σημερινό Δρούτση - Βρούτση (όλο μπερδεύομαι με αυτό το όνομα, παρ’ ότι τον θεωρώ τόσο σημαντικό όσο ακριβώς θεωρεί και αυτός εμένα) και υπουργό Παιδείας κάποιον σαν το σημερινό υπουργό Προστασίας του Πολιτικού, συγγνώμη «του Πολίτη» θέλω να πω, θα εκτίαμε ακόμη την ποινή μας. Και αν υπολογίσουμε πως τότε δεν υπήρχε Photoshop, οι φωτογραφίες μας θα πωλούνταν ακόμη ως αφίσες για τα δωμάτια των πιτσιρικάδων…

Ας ακούσουμε όλοι μας τα λόγια τού Μάο όπως τα μετέφερε ο κ. Τσόκλης στο «Mega Σαββατοκύριακο». Είναι η απάντηση σε όλους τους υπερφίαλους «νταήδες», που νομίζουν πως έχουν γερή κάλυψη στην πλάτη τους.

Όσοι δεν το έχετε δει, κάντε μια βόλτα στο YouTube. Εργασία για το Σ/Κ!