- Θα με πεθάνετε! Να το· έρχεται.

Προσπάθησε να σωριαστεί στο ξύλινο μπαλκόνι, σκέφτηκε, γράπωσε το σιδερένιο κάγκελο, αργόσυρε τη θολωμένη του ματιά στον αυλόγυρα, πεντέξι οι υποταχτικοί ούλοι κι ούλοι, δεν τον σύφερνε, ξαναστυλώθηκε με μάτια όρνιου αρπαχτικού μισόκλειστα, ξεστόμισε βρισιές ακαταλαβίστικες, και ίδιο πληγωμένο θεριό πισωγύρισε και χώθηκε στο μικρό δωμάτιο που χρησίμευε για γραφείο τούτης της φάμπρικας που με ξένα λεφτά εφοδιάζει με ακριβά εσώρουχα τα μαγαζιά. Ιδρός, ξενύχτι και κομπίνες χρειαστήκανε για να τη στεριώσει ο μαστρο-Γύπας.

Αυγατίσανε οι δουλειές, τον μάθανε στην πιάτσα, φούσκωσαν πορτοφόλι και μυαλά του.

Είχε και μια μεσόπορτα στο γραφειάκι με παραπλανητικό μπογιαντισμένο θαμπότζαμο, κι απ’ την άλλη, ένα κρεβάτι, με φρουφρουρένια σκεπάσματα αρωματισμένα. Εδώ, λένε, μα κι ο ίδιος καυκιέται στους ομότεχνούς του, υποδεχότανε τις απαιτητικές πελάτισσες για να τους κάνει ειδικές τιμές.

Τους άλλους, για παραγγελίες και συφωνίες, τους δεχότανε όξω· στο φτωχικάτο γραφείο.

Συμπολεμιστές σε τούτες τις αψιμαχίες είχε τον Ιγνάτη και τον Αργύρη. Καλοί τεχνίτες, δουλευτάδες και μπιστικοί του· τάφος! Αλλά κι οι δυο, με το αζημίωτο. Να τους έχει του χεριού του ήθελε.

Πλουτίζανε αυτοί, αδειάζανε τα ταμεία, και σαν έφταναν στο απροχώρητο, ο Γύπας φώναζε στους εργάτες πως αυτοί φταίνε.

Κι ήτανε τόσο πειστικός με τα επερχόμενα εγκεφαλικά και τα ανύπαρκτα εντάλματα συλλήψεως σαν τους έλεγε, που τον λυπόντουσαν, κάνανε θυσίες, σφίγγανε το ζωνάρι, κι έβγαινε η επιχείρηση από την κρίση.

Ξανάρχιζαν την αλόγιστη σπατάλη η τριάδα, κι υστερνά, πάλι στο μπαλκόνι.

- Θα με πεθάνετε! Να το! Έρχεται το εγκεφαλικό! Κομμένες οι υπερωρίες!

Τα πιστεύανε οι υποτακτικοί, σφίγγανε κι άλλο το ζωνάρι.

Μέχρι που μια μέρα, μπαϊράκι σηκώσανε.

- Θέλουμε το δίκιο μας! Τη δούλεψή μας!

Άναψε ο Γύπας, πυρ και μανία γίνηκε, φώναξε τους δυο μπιστικούς του.

- Θα σας απολύσω! Είπε στον Ιγνάτη και τον Αργύρη, και τους έκλεισε το μάτι. Εσείς κάνετε σπατάλες και θα φαλιρίσει η επιχείρηση!

Ακούσανε οι εργάτες, φχαριστηθήκανε, πληρώσανε τις ζημιές, κι απαντέχανε να διώξει τους υπαίτιους. Μα τούτο δε γινότανε, και σα ρεμήσανε τα πνέματα, είπε ο μαστρο-Γύπας:

- Θα τους κόψω το μισθό να ξεπληρωθούν οι ζημιές. Αλλά κι εσείς, μην περιμένετε αύξηση;

Κανένας δεν αντιστάθηκε, «ήρθε δικαιοσύνη» πιστέψανε.

Ο μαστρο-Γύπας δεν έπαθε ποτέ εγκεφαλικό, ούτε κι η καρδιά του τον πρόδωσε. Όμως ο φουκαράς ο Νικολάκης με τα πολλά παιδιά και την άρρωστη γυναίκα, αυτός υποφέρει χρόνια πολλά από ανέχεια, μια και ποτέ δεν είχε ευχέρεια η επιχείρηση να του δώκει μια τοσοδούλα αύξηση. Μόνο καλές κουβέντες κι επαίνους δακρύβρεχτους άκουγε κι αφορεσμούς να συμπαρασταθεί του αφεντικού του που περνούσε μέρες δύσκολες.

Κι οι τρανοί, πάλι με χρυσά κουτάλια τρώγανε το βιος των παρακατιανώνε.

Μέχρι που ξεσηκώθηκαν πάλι, και διώξανε, έτσι πιστέψανε, το Γύπα.

Ο μαστρο-Αργύρης γίνηκε αφεντικό τώρα κι όλοι απαντέχουνε το ξεκαθάρισμα μια για πάντα.

- Μην τρώτε πολύ, για να πληρωθούνε οι έμπειροι γραμματιζούμενοι που φώναξα να βρούνε τους ενόχους, τους είπε με τη σειρά του.

Κι ο φουκαράς ο Νικολάκης, κόβει στα τρία τον κεφτέ, και προσεύχεται.

Λες τούτη τη φορά να βρει κι αυτός το δίκιο του, φίλε μου αναγνώστη;