Των Τριών Ιεραρχών είναι αργία, ώσπου τουλάχιστον να προκύψει κανένα προεδρικό διάταγμα να την καταργήσει και να περιοριστούμε στη διπλή εορτή της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας και του Ευαγγελισμού. Ξύπνησα ανήμερα αργά, στον καναπέ, από τη Μάγδα που άνοιξε την μπαλκονόπορτα, για να μπει λίγο φως.

- Χτες, γιατί δε βγήκαμε;

- Γιατί δεν είχαμε λεφτά. Αράξαμε στον καναπέ και βλέπαμε όλα τα επεισόδια του Ακάλυπτου στο DVD. Μεγάλες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης.

- Αχ! Και της ελληνικής κοινωνίας. Δέκα χρόνια πριν την κρίση.

- Λοιπόν είδα στον ύπνο μου ότι με κυνηγούσε η Λαγκάρ. Εγώ έτρεχα, αντιστεκόμουν, αμυνόμουν και τελικά βρήκα καταφύγιο σε ένα από τα άπαρτα κάστρα της κρίσης: Χώθηκα στο café «Mercedes». Εκεί συχνάζουν στο ημίφως για να μην αναγνωρίζονται όλοι εκείνοι που προσποιούνται πως είναι ή που είναι πραγματικά πλούσιοι και συνωμοτικά, κάτω από τους ήχους ευρωπαϊκής μουσικής, σχεδιάζουν προσεχτικά την αντίσταση στην κρίση και την επανάσταση για την επιστροφή στις ξαπλώστρες της Μυκόνου δόξη και τιμή. Οι ήρωες στα σκοτεινά προχωρούν, οι ήρωες στα σκοτεινά αγωνίζονται: φορούσαν όλοι ακριβά σπορ ρούχα, ίσως όχι της τελευταίας σαιζόν, πάντως ακριβά και οπωσδήποτε επώνυμα! Έπιναν από το ίδιο μπουκάλι malt ουίσκι, ή κατανάλωναν καπουτσίνο διπλό με τρίμματα σοκολάτας, ενώ η πόρτα επαγρυπνούσε να σημάνει την έφοδο του ΣΔΟΕ και των λοιπών συνεργείων ποτοαπαγόρευσης.

Στα σαλονάκια του εστιατορίου συντασσόταν η επαναστατική προκήρυξη κατά των τραπεζών, η οποία ζητούσε τη μαζική έκδοση πιστωτικών καρτών και την παροχή αφειδώς διακοποδανείων για την άλωση των ευρωπαϊκών θερέτρων και του «Golden Hall» από αποφασισμένους Έλληνες, εραστές του παγκοσμιοποιημένου καταναλωτισμού και της απατηλής και σύντομης υλικής ευδοκίμησης. Οι ήρωες πάντοτε μάχονταν σαν Έλληνες. Μας περίμενε η Αράχωβα, αδέρφια, η αδούλωτη και ηρωική Μύκονος, οι Σπέτσες, η Ύδρα, άντε κι η λεβεντογέννα Κρήτη, που πάντοτε προσέφερε ποιοτικό τουρισμό, μας καρτερούσαν το σκλαβωμένο Κολωνάκι, η αλύτρωτη Κηφισιά, η πολιορκημένη Γλυφάδα, να δράμωμεν προς ανακούφιση των αδερφών μας που ταλανίζονταν από τους μηχανισμούς προπαγάνδας τής Μέρκελ και του Σόιμπλε. Θα επιχειρούσαμε ηρωική έξοδο από το κρησφύγετό μας, θα εφορμούσαμε εναντίον του εχθρού και θα απελευθερώναμε χιλιάδες εκτελωνισμένα προϊόντα, απτές αποδείξεις ενός φθίνοντος life style, θα τους επιτρέπαμε να αναδειχτούν στα σώματά μας, καταδικάζοντας ταυτόχρονα σε καταστροφή τις μαϊμούδες.

Θα επανεκδιδόταν το «Down Town», η «Vogue» αλά Λυμπέρη, το «Life and Style», θα μαθαίναμε από έγκυρη πηγή αν η τυρόπιτα στα θερινά της Φιλοθέης είναι αρκούντως ζεστή κι η μαργαρίτα ιδανικώς ξινή. Θα κάναμε απεργία πείνας για την απελευθέρωση του fashion icon Λάκη Γαβαλά από τον Κορυδαλλό, ο οποίος και θα κυκλοφορούσε σε λοσιόν περιποίησης τη βραστή τσουκνίδα από τον κήπο των φυλακών και θα διέθετε τα κέρδη για την επιστροφή των χαμένων επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Εμείς θα πρωτοστατούσαμε για την επιστροφή αυτού του καταναλωτικού τίποτα που ζήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια, το οποίο τίποτα ήταν, δε λέω, χωρίς πνευματική ανάταση, αλλά καλοπερνούσαμε, ρε παιδάκι μου!

- Δε μου λες; Μήπως παίρνεις τίποτα ληγμένα;

- Όχι, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε την αντίσταση, γιατί αν περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα από αυτούς που δεν έζησαν καλά όπως εμείς, αλλά ελπίζουν να καβατζάρουν μια θεσούλα στελέχους στο Δημόσιο, για να ζήσουν αυτοί μονάχα τη μεγάλη ζωή, κλάψ’ τον από τώρα το μακαρίτη. «Το νηστικό να τον φοβάσαι πιο πολύ απ’ τον πεινασμένο», έλεγε η γιαγιά μου, κι εννοούσε ότι αυτός που δε δοκίμασε, είναι πολύ πιο επικίνδυνος από εκείνον που χόρτασε και τώρα στερείται, με όλο το συμπάθιο κύριε Θουκυδίδη μου, η ιστορία μας μετά το 1990 αυτό αποδεικνύει.