Έβαλα το τελευταίο γιαλόξυλο στο τζάκι κι έκατσα πάλι, στα χαρτιά μου, να γράφω και να σβήνω, με βαρεμάδα τούτη τη φορά, γιατί με βασάνιζε ένας πονοκέφαλος από τη μια κι ο αρχισυντάκτης απ’ την άλλη που θα πάγαινε την άλλη μέρα στην εφημερίδα κι έπρεπε να είναι το χρονογράφημά μου στα χέρια του.

Κι ο πόνος γίνηκε βουητό και θολούρα που με υποχρέωνε να πάω για ύπνο κι ας μη νύσταζα.

Ως έβαζα τη σήτα μπροστά στο αναμμένο τζάκι να αποχωρήσω, χτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκα να μην το σηκώσω, μα δεν έλεγε να σταματήσει. Υπέκυψα, κι αυτοστιγμεί πετάχτηκε απ’ το ακουστικό πρόσχαρος και ζωηρός όπως πάντα, ο φίλος μου ο Παυλής.

«Φιλαράκο», μου λέει, «θα έρθει κάποιος απ’ το δικό σου μοναστήρι το Κουτλουμούσι, να μιλήσει σε μια γιορτή, δεν ξέρω ακριβώς τι, που θα γίνει, λέει, στο άλλο μοναστήρι που συμπαθείς, της Χρυσοπηγής.»

«Πού, πότε;» Ρώτηξα λαίμαργα κι ένιωσα το κεφάλι μου να σπάει.

«Στα ψιλά το διάβασα, αν μάθω θα σου πω.»

Έκατσα πίσω στο αρχαίο μου γραφείο, παραμέρισα τα παλιά, αρχίνηξα τούτες τις αράδες για ξεκίνημα, άφησα το κουτσούρι να καίει, και, στο κρεβάτι μου.

Χαράματα σηκώθηκα, όλο και κάτι έκανα, μεσημέρι είχα όλες μου τις πληροφορίες.

Και να σου το Σάββατο 29 του Δεκέμβρη, σύναυγα πετάχτηκα μαχμουρλής, σε δυο ώρες βρισκόμουνα Βαρύπετρο και στη θαυμάσια μοναστική περιοχή της Αγίας Κυριακής.

Χώθηκα στην τιθασευμένη ζούγκλα, πήρα το πετρόστρωτο μονοπάτι, σκαλιά αμέτρητα, εύκολα και δύσβατα, να ψιλοβρέχει, να μη νιώθω τίποτα, εξόν μιαν αχτίδα αισιοδοξίας σαν αντίκρισα της αυριανής Ελλάδας το όραμα διάχυτο στα μάτια των νέων παιδιών που χαρούμενα και γελαστά μάς δείξανε το καματερό στόμα του θεριού που κείτονταν στα πλευρά του όρους και μπήκαμε στα σπλάχνα της μεγάλης σπηλιάς, στην εκκλησιά του Αγίου Σιλουανού.

Στην Ωραία Πύλη ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος, απλός, μεγαλόπρεπος, γκάρδιωνε τους νέους.

«Στο Σπήλαιο που βρισκόμαστε, ας νιώσουμε όπως στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου πριν λίγες μέρες γεννήθηκε ο Χριστός κι ας ενώσουμε τις προσευχές μας, και κυρίως εσείς οι νέοι, ώστε με τη βοήθεια του Θεού να βγάλουμε την πατρίδα μας από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται.»

Και τον έβλεπα γαλήνιο, κάτασπρο μα ακμαίο, με ένα απλό ιερό άμφιο, ταπεινό σταυρό κι εγκόλπιο, δίχως τη μήτρα, μηδέ τα βαρύτιμα χρυσοποίκιλτα ρούχα των αρχιερέων, με σοφά όμως λόγια αγάπης και μυστηρίων την έξαρση να λειτουργεί, να προτρέπει στο δύσβατο της ελευτερίας το δρόμο και να μας ευλογάει. Ορθός, σα νεανίσκος έστεκε, κοινώνησε δεκάδες νέων και μοίρασε ο ίδιος το αντίδωρο σε πάνω από τριακόσια άτομα. Γιατί πράγματι στα νιάτα μας ελπίζουμε, και στην εκκλησία μαζί και τον πολιτισμό στρέφουμε τα μάτια για να ξανάβρουμε ελευτερία κι αξιοπρέπεια.

Για τη σωτηρία της Ελλάδας που στενάζει, στην οποία «έχει επέλθει κατάρρευση των αξιών και δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο» όπως είπε ο δήμαρχος Χανίων, Μανώλης Σκουλάκης, στο χαιρετισμό του προς τους νέους.

Γιατί τούτη η γιορτή που οργανώθηκε από την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Ζωοδόχου Πηγής - Χρυσοπηγής ήτανε μια «σύναξη νέων», που γίνηκε στο Συνεδριακό Κέντρο του μοναστηριού της Αγίας Κυριακής, εδώ στο δασωμένο βουνό, σ’ ένα παραδοσιακό κτίσμα, με κεντρικό ομιλητή τον ιερομόναχο Χρυσόστομο τον Κουτλουμουσιανό που ταξίδεψε ειδικά απ’ το Άγιο Όρος κι ήρθε με μια «πρόταση στην απελπισία του καιρού μας» για να δώσει ελπίδα κι ενθάρρυνση στους νέους για ένα καλύτερο αύριο.

«Η Ελλάδα», είπε, «θυμίζει πόλη προς πώληση, κι ακόμα χειρότερα, γιατί στην περίπτωσή μας έχει γίνει η δημοπρασία εκποίησής της. Αλλά με την “Άσκηση και Ευχαριστία” θα βρούμε το δύσκολο μα σίγουρο δρόμο που θα μας φέρει στο ξέφωτο.»

Πολλές οι ερωτήσεις στερνά, καίριες οι απαντήσεις απ’ τον ομιλητή, και πριν από τη σύντομη ξενάγηση και εθελοντική δεντροφύτεψη που θα ακολουθούσε, πήγαμε σα μια οικογένεια στην τράπεζα και γευτήκαμε τα θαυμάσια, γευστικότατα κι οικολογικά εδέσματα που απλόχερα μας προσέφεραν οι μοναχές.

Ταπεινά θέλω να συγχαρώ για τούτη την πρωτοβουλία και γενικά το σπουδαίο έργο που επιτελεί αυτή η κοιτίδα πολιτισμού κι Ορθοδοξίας που δίνει αγγιχτά τη μάχη στη δοκιμαζόμενη κοινωνία μας, την Ι. Μονή Χρυσοπηγής.