Μια από τις βασικές αρχές για τις ημέρες των Χριστουγέννων που περάσανε, αλλά και όσων απομένουν ως το τέλος των γιορτών, είναι το να βρούμε χρόνο όλοι μας, για ξεκούραση. Άλλη μια έχει να κάνει με την επαφή και την συνεύρεση των αγαπημένων προσώπων. Της οικογένειας με την στενή και την ευρεία έννοια. Να δούμε εκείνους που μας λείπουν και να μας δούνε όλοι όσοι ίσως, τους λείπουμε.

Όλα αυτά φυσικά, σ’ ένα όμορφο περιβάλλον, με τραπέζι γεμάτο από παραδοσιακά αρώματα, γεύσεις και χρώματα, σ’ ένα σπίτι διακοσμημένο σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής και… ζεστό!
Last year! Φέτος αλλάξανε ελαφρώς τα δεδομένα. Το χριστουγεννιάτικο περιβάλλον είναι πάντα καλό. Ίσως λίγο πιο φτωχό γιατί οι Δήμοι κάνουν οικονομία στο ρεύμα και πιο βαρύ από την κάπνα των τζακιών και της υπερβολικής χρήσης ξυλόσομπας, αλλά… ανεκτό. Στο τραπέζι υπάρχουν πάντα παραδοσιακά εδέσματα, έστω και αν δεν ταιριάζουν απόλυτα με την περίοδο. Όπως και να ‘χει, δε λες «χριστουγεννιάτικη» τη φασολάδα!

Ακόμη και τα σπίτια διαφοροποιηθήκανε σε σχέση με άλλες χρονιές. Είναι βέβαια στολισμένα, γιατί τα στολίδια προϋπάρχουν και θυμίζουν τις παλιές, λαμπερές, καταναλωτικής δόξας μέρες, αλλά φέτος, στην καλύτερη περίπτωση, τα λες περισσότερο «μη κρύα», παρά ζεστά!

Το γεγονός όμως που κάνει τη διαφορά, είναι η πλήρης στατικότητα. Κάτι που έχει να συμβεί πολλά χρόνια, χωρίς προφανείς λόγους. Λόγους υγείας για παράδειγμα. Φέτος λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, δεν θα έχουμε μετακινήσεις πληθυσμών. Ούτε θα πάμε κάπου, ούτε θα μας έρθει κάποιος…

Βαρύ το τίμημα της μετάβασης. Ή μήπως να πω, μετάλλαξης;

Μετάλλαξης θα πω γιατί, το να καταλήξεις μέρμηγκας από τζίτζικας, δεν είναι μια απλή μετάβαση. Η φύση χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να παραλλάξει ελαφρά ένα είδος της και εμείς μέσα σε τέσσερα χρόνια ανατρέψαμε όλους τους νόμους της!!!

Τεράστιο το σοκ από τη μέρα που η μαύρη τρύπα της κρίσης με κατάπιε ως τζίτζικα, μέχρι πρόσφατα που με έχεσε σαν μυρμήγκι και έχω ελάχιστο χρόνο για να συνειδητοποιήσω τα νέα δεδομένα και να προσαρμοστώ.

Ζήτησα και πήρα μέσω google, τη βοήθεια του Disney. Είδα ξανά το παραμύθι, μήπως και βρω τα πατήματά μου μια ώρα νωρίτερα.

Τζίτζικας ή αλλιώς, η προηγούμενη ζωή μου: εμφανίστηκε κομψός, χορεύοντας με το βιολί στο χέρι. Έφαγε και ήπιε όλα τα καλά που του πρόσφερε απλόχερα η φύση. Ειρωνεύτηκε και γέλασε με τα μυρμήγκια, προέτρεψε ένα από αυτά να σταματήσει τη δουλειά του και να το ρίξει στο χορό. Έγραψε κανονικά τις συμβουλές της βασίλισσας των μυρμηγκιών και μόλις έφτασε ο χειμώνας… τα βρήκε σκούρα!

Μέρμηγκας ή αλλιώς, η τωρινή μου ζωή: δουλειά, πειθαρχία και κλεφτές ματιές στην καλή ζωή του τζίτζικα. Αυτά!

Στο τέλος, ο τζίτζικας κατέρρευσε έξω από τη μυρμηγκοφωλιά. Τα μυρμήγκια τον μαζέψανε μέσα, δεν τον φάγανε (!) και ουσιαστικά τον ανέστησαν! Η βασίλισσα τού είπε πως: «για να μείνεις, πρέπει να δουλέψεις» και του έδωσε πίσω το βιολί! Ό,τι έκανε και πριν δηλαδή…

Η ιστορία της ζωής μας! Τώρα θύματα του τζίτζικα και όταν ήμασταν τζίτζικες, θύματα όλων εκείνων που βρίσκονται στις διάφορες λίστες, τύπου Λαγκάρντ!!!

Σκέφτομαι μόνο την ώρα που θα γονιμοποιήσουμε τη «βασίλισσα»!!!
Με το καλό το νέο έτος…