Στην Αθήνα αυτές τις μέρες κάνει πολύ κρύο. Κρύο από αυτό που λένε πως «σου τρυπάει το κόκκαλο». Όταν περπατάς, είναι καλά. Νιώθεις ότι ζεσταίνεσαι κάπως. Μόνο το πρόσωπό σου που δέχεται όλη την ψύχρα σου θυμίζει ότι ο χειμώνας μπορεί να άργησε να μπει, αλλά μπήκε για τα καλά.

Η χειρότερη ιδέα που μπορεί να έχεις - η οποία είναι δυστυχώς αναγκαία τις περισσότερες φορές - είναι να σταθείς στη στάση περιμένοντας κάποιο λεωφορείο ή κάποιο τρόλεϊ. Πόσες φορές αργεί, πόσες φορές περιμένεις για περισσότερο από ένα 20λεπτο… Πιο πριν δε σου φαινόταν πολλή η ώρα. Τώρα όμως με το κρύο τα λεπτά περνάνε πολύ αργά. Στέκεσαι λοιπόν μαζί με δεκάδες άλλους ανθρώπους και περιμένεις το κατάλληλο νούμερο. Μη έχοντας τι να κάνεις, αρχίζεις να τους παρατηρείς.

Νέοι, μεσήλικες, γέροι, άνδρες και γυναίκες, Έλληνες και άνθρωποι άλλης εθνικότητας. Πού πηγαίνουν άραγε όλοι αυτοί; Προς τα πού κατευθύνονται; Ανάλογα με την ώρα της μέρας, μπορείς να κάνεις διαφορετικές υποθέσεις.

Μέχρι το μεσημέρι σκέφτεσαι ότι κάποιοι πάνε στη δουλειά τους, κάποιοι γυρνάνε από αυτήν. Το βράδυ όμως είσαι σίγουρος ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία κατευθύνεται προς τα σπίτια τους.

Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ ανθρώπους και να πλάθω την ιστορία του καθενός. Φαντάζομαι ονόματα, την οικογενειακή τους κατάσταση, το επάγγελμά τους. Το σημείο όμως στο οποίο πάντα προβληματίζομαι είναι το σπίτι τους.

Σύμφωνα με το λεξικό, σπίτι είναι η οικία, το κτήριο που χρησιμεύει για κατοίκηση. Μεταφορικά μπορεί να σημαίνει και οικογένεια. Δεν ξέρω… Πάντα η λέξη σπίτι μού έβγαζε μία ζεστασιά. Μου έβγαζε το αίσθημα της ασφάλειας, της ηρεμίας. Ποιο είναι όμως το σπίτι του κάθε ανθρώπου; Ποιο είναι το στοιχείο που καθιστά ένα μέρος σπίτι για κάποιον; Είναι ένα διαμέρισμα, μία μονοκατοικία, πρέπει να βρίσκεται σε μία συγκεκριμένη περιοχή που έχει «καλό όνομα» ή όχι;

Πρέπει να είναι μεγάλο, μικρό, καινούργιο ή παλιό; Ποια είναι τα κριτήρια για να θεωρήσεις ένα μέρος σπίτι σου; Σπίτι σου μπορεί να είναι απλά ένα οίκημα ή μήπως θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίζει σπίτι του μία γειτονιά ή μία πόλη; Γυρνάμε στο σπίτι μας στο τέλος της μέρας ή μπορεί το μέρος που νιώθουμε σπίτι μας να το επισκεπτόμαστε σπάνια; Δεν πιστεύω ότι οι μετανάστες που βλέπω στις αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας θεωρούν σπίτι τους τα μικρά και παλιά δυάρια που μένουν πολλοί μαζί. Δεν πιστεύω ότι και πολλοί άλλοι μέσα στα λεωφορεία νιώθουν ότι πηγαίνουν στο σπίτι τους.

Το σπίτι πρέπει να έχει αναμνήσεις, μυρωδιές, σκέψεις, συναισθήματα, παρέα και χαρά. Η μαμά μου λέει ότι τα σπίτια τα κάνουν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά, και έχω ακούσει ακόμα ότι το σπίτι σου είναι εκεί που βρίσκονται οι καρδιές εκείνων που αγαπάς. Δύσκολο πράγμα να βρεις το σπίτι σου. Ιδίως σε πόλεις σαν την Αθήνα τού «σήμερα».

Και αυτό το λεωφορείο συνέχεια αργεί…