Στις 19 Σεπτεμβρίου τού 2003 δημοσιεύεται σε τούτη εδώ την εφημερίδα το πρώτο γραφτό μου με τίτλο: «Στα μονοπάτια του γυρισμού». Τότε, ζούσα ακόμη στη Βενεζουέλα κι ετοιμαζόμουν να διαβώ του γυρισμού το μονοπάτι…

Ωστόσο, συνέχισα να στέλνω «κομμάτια» και να δημοσιεύονται. Αυτό ήταν για μένα μεγάλη τιμή και ικανοποίηση.

Ώσπου το Δεκέμβρη τού 2006 (το μονοπάτι με είχε φέρει πια στην πατρίδα) η διεύθυνση της εφημερίδας μού έκανε την πρόταση να γράφω, τακτικά πλέον, παραχωρώντας μου - με μιας - την τελευταία σελίδα του φύλλου της Τρίτης.

Έτσι, την Τρίτη 5 του Δεκέμβρη έγινε η αρχή με το άρθρο: «Η τελευταία σελίδα και… οι ενδοιασμοί μου». Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί 284 άρθρα μου!

Το χρονογράφημα είναι το «σερβίρισμα της ψυχής μου σε καθημερινά ψίχουλα», έλεγε ο Κονδυλάκης. Κάπως έτσι ήταν και τα δικά μου κείμενα. Προσωπικά βιώματα, νοσταλγίες κι αναπολήσεις ενός παρελθόντος από εκείνα που κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί αρνούμαστε να αφήσουμε, όπως κι εκείνο αρνείται να μας αφήσει. Αλλά και σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, όλα απ’ την ψυχή βγαλμένα. Όλα - μα όλα - είχαν τη μυρωδιά απ’ τα δικά μου «κάποτε» και τα «τότε», λες και ξεφύλλιζα ξανά βιβλία διαβασμένα… που αγάπησα. Χρόνια πολλά στην ξενιτιά, με τη νοσταλγία ύφαινα τον ιστό μου. Και συνέχισα, με το πέρασμα του χρόνου, να τον υφαίνω με τις αναμνήσεις μου. Δέσμιος πάντα στο πλέγμα του.

Παρ’ ότι δεν ήθελα, για κανένα λόγο, να εκτεθώ αποκαλύπτοντας τις ευαισθησίες μου, τα λάθη, τις εμμονές, τις υπερβολές και τα κουσούρια μου, το έκανα - γιατί απλά δεν είχα άλλα να γράψω. Και κάθε φορά, ήταν μια κατάθεση ψυχής. Αυτοβιογραφικές αφετηρίες, σε μορφή εξομολόγησης χωρίς ν’ αφήνω τίποτα κρυφό. Με λέξεις και φράσεις, άλλοτε δικές μου κι άλλοτε δανεικές από τα αγαπημένα μου «σκονάκια», φυλαγμένα για κάθε περίσταση, έρχονταν κι έδενε το γλυκό. Από την πρώτη φορά που το τόλμησα - παρ’ όλους τους ενδοιασμούς μου -, είχα την τύχη τα γραφτά μου να έχουν μια απρόσμενη, για μένα, δεκτικότητα. Τα πρώτα μηνύματα και σχόλια, του τύπου: «Μου άρεσε το γραφτό σου! Σε διαβάζω» κ.λπ., μου έδιναν φτερά, δύναμη κι αυτοπεποίθηση. Αυτή η δεκτικότητα ήταν για μένα το τρόπαιο! Άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου. Μέχρι που καλόμαθα… ακόμη και στα χαϊδέματα!

Εδώ και καιρό, όμως, έχω νιώσει πως επαναλαμβάνομαι. Νιώθω πως, όλα αυτά, από την πολλή χρήση, άρχισαν να ξεθωριάζουν. Και, μα την αλήθεια, αυτό με μελαγχολούσε. Έκανα προσπάθειες να σταθώ ανάμεσα στο τι θέλω να γράψω και στο τι θέλω να πω. Κι όλο στα ίδια έμενα. Βλέπετε, οι αναμνήσεις είναι οι άτιμες σαν τα διαβατάρικα πουλιά, έρχονται, φεύγουν… ξανάρχονται… Έβλεπα το κουβάρι να τελειώνει και τον κύκλο να κλείνει. Έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση: Να σταματήσω!… Να τολμήσω το «ναι» ή το «όχι». Και δεν το τολμούσα. Για πολλούς λόγους… Δεν είναι δύσκολο να αποφασίζεις κάτι και να το κάνεις. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν τελικά έχεις ή όχι πάρει τη σωστή απόφαση. Και η απόφαση πάρθηκε. «Ο κύβος ερρίφθη»!

Τελειώνοντας, θέλω να κλείσω και με τις οφειλές μου: Τις ευχαριστίες μου - πρωτίστως και ιδιαιτέρως - στους ανθρώπους της εφημερίδας που με εμπιστεύτηκαν, με ανέχτηκαν και μου χάρισαν αυτό το ταξίδι. Και βεβαίως ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο «ευχαριστώ», μέσα απ’ την καρδιά μου, σε όλους εσάς τους αναγνώστες, τους σχολιαστές και τους μακρινούς φίλους. Θέλω να ξέρετε πως εάν εσάς σας «μίλησαν» τα γραφτά μου, σε μένα το έκανε πάντα η ψυχή σας και η αγάπη σας!