Εύθυμα, αλλά σοβαρά

Βλέπω τα γραμμένα, και διαβάζω τα άγραφα, ακούω τα γενόμενα και σκέφτομαι τα μελλούμενα, κάθε που εφημερίδα ή τηλεόραση ανοίγω.

Πανικό προσπαθούν να μας δημιουργήσουν μέχρι να περάσει η όποια απόφασή τους, τρομοκρατία και πόλεμο νεύρων σκορπούν μέχρι να υποταχτούμε πλήρως στις υπερδυνάμεις και τα άγνωρα σε μας συμφέροντα. Ζούμε σε μια οικονομική δικτατορία, χάσαμε την περηφάνεια μας και μας χορεύουν στο ταψί. Σήκω - κάτσε, σβήσε - γράψε, σκύψε - ξανασκύψε, δούλευε, πείνα και σκάσε. Αυτά που λέμε κάθε μέρα δηλαδή. Ψάχνω έξοδο, μα παντού σκοτάδι. Κι ο Δημητρός από τον Πλάτανο που σταματά το μηχανάκι του να μου τα ψάλει αν δεν του αρέσουν τα γραφόμενά μου, γρινιάζει.

- Γράφε τουλάχιστον εσύ κάτι ξεπλακωτικό! Μας έχουν αρρωστήσει, τα ίδια και τα ίδια.

- Θα γράψω τότε για τις παραβάσεις σου που δε φοράς κράνος.

- Άσε εμένα.

- Και το δίπλωμά σου έχει λήξει. Αν δηλαδή έχεις δίπλωμα.

- Είπαμε. Άσε εμένα. Όλοι το ίδιο κάνουν. Κι οι ίδιοι οι αστυνομικοί…

- Αυτοί είναι εξουσία. Βλέπουν εμάς.

- Κι εμείς αυτούς. Μόνο που εμείς δεν μπορούμε να τους γράψουμε.

- Μην κρίνεις, γιατί να η τροχαία, σε καταγγέλλω!

Έβαλε τότε στραβά το καπέλο της θάλασσας, γέλασε, κι έφυγε απτόητος.

Αλλά, άσε το Δημητρό. Πώς μπορώ να μην κοιμάμαι ήσυχος όταν βλέπω πλήρη κι αυστηρή εφαρμογή, επιτέλους, του νόμου;

Δεν το πιστεύεις;

Άκου. Στη Μυτιλήνη συνέβηκε. Το διάβασα στο «Εμπρός». Ο Μπαλάσκας δεν τα αφήνει κάτι τέτοια, και μπράβο του!

Αν και δεν κατάλαβα, γιατί ενοχλήθηκε από το Όργανο, που πιστό στο καθήκον του, άφησε τα παράνομα παρκαρίσματα, αγνόησε το φίλο του που πέρασε, βζίιν βολίδα, με κόκκινο, έκανε στραβά μάτια στο επικίνδυνο προσπέρασμα, δεν είδε τον αδίστακτο οδηγό που σκότωσε ενάμιση άνθρωπο (ο ένας την έβγαλε, αλλά έμεινε μισός), δικαιολόγησε τον άλλον που τράκαρε με το κινητό στο αυτί μόλις άκουσε από έγκυρη πηγή πως η γυναίκα τού αγόρασε καινούργια κέρατα (τον λυπήθηκε, λένε, ως ομοιοπαθή) κι άλλα τέτοια τερπνά, και μέρα μεσημέρι έριξε πρόστιμο;

Ναι. Πριν λίγες μέρες, ο τοπικός τροχονόμος συνέλαβε, κι έμαθα εμπιστευτικά ίσως καλέσει την Ιντερπόλ, κάποιον επικίνδυνο ποδηλάτη, πιθανόν και κακοποιό, που οδηγούσε ποδήλατο και σε έλεγχο διαπίστωσε πως δεν δούλευε… το κουδουνάκι του ποδηλάτου! Φρίκη! Και ήταν κοτζάμ κοπέλι δέκα χρονώ ο παραβάτης! Γι’ αυτό και του έδωσε πρόστιμο 80 ευρώ. Κι έτσι σώθηκε η Ελλάδα, αποκτήσαμε το γόητρό μας σαν λαός, κι αξίζει να του δοθεί παράσημο.

Κι ήρθε στο νου μου το άλλο Όργανο, παλιά. Τότε που τα πράσα κόστιζαν πέντε δραχμές κι εγώ τα πλέρωσα πεντακόσιες πέντε. Πώς τα κατάφερα; Απλό.

Πριν πάω στα ΤΕΙ που ήμουν ακόμα καθηγητής εν ενεργεία, αχάραγα ακόμη, εκτελώντας οικογενειακή αποστολή, πήρα το ταλαίπωρο Καντετάκι μου και πήγαινα λαχαναγορά να αγοράσω πράσα, επιθυμία της συμβίας μου.

Είχα το ραδιόφωνο ανοιχτό, άκουγα μουσική να πάει καλά η μέρα, οδηγούσα χαλαρά μια και ψυχή δεν υπήρχε εκτός τον οδοκαθαριστή με το καρότσι του, «καλημέρα» του είπα, «καλημέρα» απάντησε, σιγοτραγουδούσα κιόλας, με τα φώτα αναμμένα, όταν μπήκα στην κεντρική πλατεία, εκεί, τρεις καμάρες, ξέρεις, κοίταξα, κανένα αυτοκίνητο. Μηδέ και πεζός. Όλοι κοιμόντουσαν. Έκανα την ανοιχτή στροφή με πλήρη ορατότητα και βεβαιότητα πως κανένας δεν υπάρχει και συνέχισα, όταν άκουσα σφύριγμα κι είδα το Όργανο που λέγαμεεε!

«Δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας», όλα καλά, αλλά είχε κέφια το παιδί, με ρώτησε.

- Είναι χαλασμένο τα φλας, κύριε Καθηγητά; (με ήξερε βλέπεις).

- Όχι, απάντησα και τα άναψα με περηφάνεια.

- Κάθε αλλαγή διευθύνσεως σημαίνει να βγάζουμε φλας, κύριε Καθηγητά.

- Βεβαίως απάντησα πάλι με έμφαση που ήξερα τον ΚΟΚ απ’ όξω κι ανακατωτά.

- Γιατί τότε δεν τα ανάψατε;

- Μα πού είναι η στροφή;

- Μπροστά σας. Τώρα θα την παίρνατε.
Κι έμεινα άφωνος, φίλε μου, με τροχονομική επιβάρυνση στα πράσα, χωρίς να με πιάσει στα πράσα, 500 δραχμές.

Από τότε έχω ένα λαμπάκι στην τσέπη και το ανάβω όταν αλλάζω κατεύθυνση, ακόμα και με τα πόδια!