Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Χτυπά το τηλέφωνο. Το σηκώνω αμήχανα.
- Εδώ Χριστίνα!
- Χαθήκαμε!
- Γράφω πτυχιακή!
- Τρέχω! Πώς περνάς;
- Πήξιμο! Εσύ;
- Δεν έχω λεφτά!
- Ούτε γω!
- Λεφτά υπήρχαν!
- Ας έτρωγες!
- Θα φάω τώρα!
- Τι να φας, μωρέ; Τουλάχιστον γλείψε κανένα κόκαλο!
- Το λέει κι ο εθνικός ύμνος: «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη».
- Κάτι μού έρχεται τώρα να πω!
- Επίπεδο!
- Άσχετο, προχτές αρρώστησα, μου είπαν ότι για να το δικαιολογήσω χρειάζομαι χαρτί από γιατρό. Πρέπει να πληρώσω επίσκεψη. Είπα να το αφήσω…
- Να μην το αφήσεις. Αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία είναι λόγος για να τεθείς ακόμη και σε διαθεσιμότητα. Δεν είναι εποχές να τρέχεις.
- Ναι, θα σταματήσω να παραπονιέμαι ότι μας κόβουν.
- Ναι, θα ευνουχιστείς μισθολογικώς.
- Ρε συ, θυμάσαι εποχές;
- Πότε;
- Όταν πρωτοδιοριστήκαμε…
- Αν θυμάμαι, λέει: μεσημέρι οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι πίνανε ούζα... Ούζο και χαρά θεού.
- Μετά πήρανε όλοι δάνεια κι έτσι κανείς δεν έπινε τίποτα. Και που δεν είχαμε κρίση, βάλαμε μόνοι μας μπελάδες στο κεφάλι μας.
- Πες το ψέματα! Ναι, αλλά εμείς;
- Όντως, εμείς προβλήματα δεν είχαμε… Και στην Ερμού πηγαίναμε, και τις βόλτες μας τις κάναμε και τα ψώνια μας…
- Θυμάσαι, ρε; Υπουργείο 2004! Χριστούγεννα παραμονές, η Ερμού τίγκα κι εμείς 12 η ώρα στο δρόμο ένεκα το μειωμένο!
- Θυμάσαι το σαντουιτσάδικο που έφτιαχνε τα branch των υπουργών; Που κάναμε συνδυασμούς σε υλικά και θερμίδες;
- Τις βόλτες στη Βουκουρεστίου, κι είχε κι έναν ήλιο!
- Γιατί εμένα, που χρέωνα την πιστωτική μου για τσάντες!
- Τις έχεις ακόμη;
- Βεβαίως. Παλιώνουν. Είμαι πτωχή, πλην πανάκριβα ντυμένη.
- Ώσπου να παλιώσουν τα πανάκριβα…
- Τότε δε θα υπάρχουν ούτε ακριβά μαγαζιά πια στην Ελλάδα. Ήδη παντού μύγες βαράνε.
- Έχεις πάει Γλυφάδα;
- Μόνο νύχτα! Να πάω απόγευμα να κάνω τι; Σαν το διαβητικό στο εργοστάσιο της σοκολάτας!
- Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή!
- Κι εγώ. Αλλά, πάλι…
- Τι;
- Δεν είχαμε σταθερές αξίες…
- Γιατί, τις αποκτήσαμε τώρα;
- Είχαμε γίνει καταναλώτριες… αναλώσιμων.
- Σε πείραξε;
- Μπαίναμε στην ουρά για μια ακριβή καμπαρντίνα.
- Ενώ τώρα στεκόμαστε ώρες στη ΔΕΗ για τη ρύθμιση.
- Σε λίγο και τα τρόφιμα θα μπουν με το δελτίο.
- Ωραία, θα αδυνατίσουμε.
- Θα χωρέσω σε όσα ρούχα έχω αφόρετα… Μην το ψάχνεις: και να ζητιανεύω, θα είμαι ντυμένη πανάκριβα.
- Όργιο όμως η σπατάλη!
- Η δική μας, μωρέ; Πότε ξόδεψες εσύ περισσότερα από όσα είχες; Πότε σε κυνηγήσανε για χρέη; Πότε δεν τα δούλεψες τα λεφτά που έδινες;
- Κι αυτό σωστό! Πρέπει όμως να βρούμε ένα άλλοθι!
- Σε τι;
- Στις δύσκολες στιγμές!
- Αυτό είναι Νατάσα…
- Αχ! Πηγαίνεις τώρα;
- Σπάνια. Μια δυο φορές το χρόνο!
- Πίκρα!
- Δε λες τίποτα. Έναν κινηματογράφο και Κυριακή βράδυ στο «Dancing»! Η απόλυτη μπίχλα. Λες και εξηντάρισα και δεν το πήρα είδηση.
- Τι έχεις διασώσει από τις παλιές καλές εποχές;
- Ακόμη το σπίτι και την ασφάλεια υγείας.
- Εγώ ακόμη πηγαίνω παντού με αυτοκίνητο…
- Και γυναίκα για το σπίτι, λιγότερες φορές βέβαια…
- Είναι καλύτερο να μην μπορείς να ψωνίσεις;
- Καλύτερο δεν είναι, είναι της μόδας.
- Οπότε, μωρό μου, σε κάθε συγκυρία θα είμαστε in! Πάντα του κουτιού και σύμφωνα με τις τάσεις της εποχής!
- Άντρες παίζουν;
- Αυτό ακόμη, ευτυχώς.
- Αυτό δε χρειάζεται να έχεις λεφτά για να το ζήσεις.
- Εσύ κι εγώ, μικρό μου! Τουλάχιστον για την ώρα.
- Γι’ αυτό και για την υγεία σου λέγε τουλάχιστον «δόξα τω Θεώ»!
- Πες το ψέματα!