Χτυπά το τηλέφωνο. Το σηκώνω αμήχανα.

- Εδώ Χριστίνα!

- Χαθήκαμε!

- Γράφω πτυχιακή!

- Τρέχω! Πώς περνάς;

- Πήξιμο! Εσύ;    

- Δεν έχω λεφτά!

- Ούτε γω!

- Λεφτά υπήρχαν!

- Ας έτρωγες!

- Θα φάω τώρα!

- Τι να φας, μωρέ; Τουλάχιστον γλείψε κανένα κόκαλο!

- Το λέει κι ο εθνικός ύμνος: «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη».

- Κάτι μού έρχεται τώρα να πω!

- Επίπεδο!

- Άσχετο, προχτές αρρώστησα, μου είπαν ότι για να το δικαιολογήσω χρειάζομαι χαρτί από γιατρό. Πρέπει να πληρώσω επίσκεψη. Είπα να το αφήσω…

- Να μην το αφήσεις. Αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία είναι λόγος για να τεθείς ακόμη και σε διαθεσιμότητα. Δεν είναι εποχές να τρέχεις.

- Ναι, θα σταματήσω να παραπονιέμαι ότι μας κόβουν.

- Ναι, θα ευνουχιστείς μισθολογικώς.

- Ρε συ, θυμάσαι εποχές;

- Πότε;

- Όταν πρωτοδιοριστήκαμε…

- Αν θυμάμαι, λέει: μεσημέρι οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι πίνανε ούζα... Ούζο και χαρά θεού.

- Μετά πήρανε όλοι δάνεια κι έτσι κανείς δεν έπινε τίποτα. Και που δεν είχαμε κρίση, βάλαμε μόνοι μας μπελάδες στο κεφάλι μας.

- Πες το ψέματα! Ναι, αλλά εμείς;

- Όντως, εμείς προβλήματα δεν είχαμε… Και στην Ερμού πηγαίναμε, και τις βόλτες μας τις κάναμε και τα ψώνια μας…

- Θυμάσαι, ρε; Υπουργείο 2004! Χριστούγεννα παραμονές, η Ερμού τίγκα κι εμείς 12 η ώρα στο δρόμο ένεκα το μειωμένο!

- Θυμάσαι το σαντουιτσάδικο που έφτιαχνε τα branch των υπουργών; Που κάναμε συνδυασμούς σε υλικά και θερμίδες;

- Τις βόλτες στη Βουκουρεστίου, κι είχε κι έναν ήλιο!

- Γιατί εμένα, που χρέωνα την πιστωτική μου για τσάντες!

- Τις έχεις ακόμη;

- Βεβαίως. Παλιώνουν. Είμαι πτωχή, πλην πανάκριβα ντυμένη.

- Ώσπου να παλιώσουν τα πανάκριβα…

- Τότε δε θα υπάρχουν ούτε ακριβά μαγαζιά πια στην Ελλάδα. Ήδη παντού μύγες βαράνε.

- Έχεις πάει Γλυφάδα;

- Μόνο νύχτα! Να πάω απόγευμα να κάνω τι; Σαν το διαβητικό στο εργοστάσιο της σοκολάτας!

- Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή!

- Κι εγώ. Αλλά, πάλι…

- Τι;

- Δεν είχαμε σταθερές αξίες…

- Γιατί, τις αποκτήσαμε τώρα;

- Είχαμε γίνει καταναλώτριες… αναλώσιμων.

- Σε πείραξε;

- Μπαίναμε στην ουρά για μια ακριβή καμπαρντίνα.

- Ενώ τώρα στεκόμαστε ώρες στη ΔΕΗ για τη ρύθμιση.

- Σε λίγο και τα τρόφιμα θα μπουν με το δελτίο.

- Ωραία, θα αδυνατίσουμε.

- Θα χωρέσω σε όσα ρούχα έχω αφόρετα… Μην το ψάχνεις: και να ζητιανεύω, θα είμαι ντυμένη πανάκριβα.

- Όργιο όμως η σπατάλη!

- Η δική μας, μωρέ; Πότε ξόδεψες εσύ περισσότερα από όσα είχες; Πότε σε κυνηγήσανε για χρέη; Πότε δεν τα δούλεψες τα λεφτά που έδινες;

- Κι αυτό σωστό! Πρέπει όμως να βρούμε ένα άλλοθι!

- Σε τι;

- Στις δύσκολες στιγμές!

- Αυτό είναι Νατάσα…

- Αχ! Πηγαίνεις τώρα;

- Σπάνια. Μια δυο φορές το χρόνο!

- Πίκρα!

- Δε λες τίποτα. Έναν κινηματογράφο και Κυριακή βράδυ στο «Dancing»! Η απόλυτη μπίχλα. Λες και εξηντάρισα και δεν το πήρα είδηση.

- Τι έχεις διασώσει από τις παλιές καλές εποχές;

- Ακόμη το σπίτι και την ασφάλεια υγείας.

- Εγώ ακόμη πηγαίνω παντού με αυτοκίνητο…

- Και γυναίκα για το σπίτι, λιγότερες φορές βέβαια…

- Είναι καλύτερο να μην μπορείς να ψωνίσεις;

- Καλύτερο δεν είναι, είναι της μόδας.

- Οπότε, μωρό μου, σε κάθε συγκυρία θα είμαστε in! Πάντα του κουτιού και σύμφωνα με τις τάσεις της εποχής!

- Άντρες παίζουν;

- Αυτό ακόμη, ευτυχώς.

- Αυτό δε χρειάζεται να έχεις λεφτά για να το ζήσεις.

- Εσύ κι εγώ, μικρό μου! Τουλάχιστον για την ώρα.

- Γι’ αυτό και για την υγεία σου λέγε τουλάχιστον «δόξα τω Θεώ»!

- Πες το ψέματα!