Στην Ελλάδα ποτέ δεν ήμαστε ιδιαίτερα νομότυποι… Ποτέ δεν τηρούσαμε τους νόμους κατά γράμμα. Πάντα ψάχναμε ένα μικρό παραθυράκι για να γλυτώσουμε ή έναν άνθρωπο στην κατάλληλη θέση για να ζητήσουμε ρουσφέτι, ή απλά αδιαφορούμε για την εκάστοτε νομοθεσία. Ίσως είμαστε το μοναδικό κράτος στον κόσμο που οι νόμοι έχουν τόσο μικρή ισχύ μπροστά στο «δίκιο που πνίγει τον Έλληνα». Πρώτο, οικείο και αρκετά παλιό είναι το παράδειγμα του αντικαπνιστικού νόμου. Ίσχυσε για μικρό χρονικό διάστημα και πλέον οι χώροι στους οποίους τηρείται, είναι ελάχιστοι. Αλλά ας περάσουμε από αυτό το παλιό παράδειγμα, σε δύο πρόσφατα.

Ο νόμος για την εκλογή συμβουλίων διοίκησης στα ΑΕΙ είναι ένας από τους πλέον υπερψηφισμένους νόμους. Παρ’ όλ’ αυτά, η πανεπιστημιακή κοινότητα καθυστερούσε την εκλογική διαδικασία, η οποία όπου προσπάθησαν να διεξαχθεί, ακυρώθηκε από πλήθος φοιτητών που αντιδρούσαν. Τότε, με υπουργική απόφαση ορίστηκε το σύστημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, ώστε να μην εμποδιστεί η διεξαγωγή της ψηφοφορίας, αλλά και να αποφευχθούν τα διάφορα επεισόδια. Αυτή η υπουργική απόφαση προκάλεσε μία σειρά από αντιδράσεις πανεπιστημιακών και οδήγησε στην προσφυγή μίας σειράς πανεπιστημίων, πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων και καθηγητών, στο Συμβούλιο της Επικρατείας με αίτημα την ακύρωση της υπουργικής απόφασης.

Ανάμεσα στα διάφορα επιχειρήματα που καταγράφουν, συμπεριλαμβάνεται «η ψηφιοποίηση μιας διαδικασίας η οποία αποτελεί τον κορυφαίο θεσμό της δημοκρατίας και η υποβάθμιση της άσκησης ενός θεμελιώδους πολιτικού δικαιώματος στο επίπεδο των ηλεκτρονικών συναλλαγών στις οποίες προβαίνει καθημερινά ο πολίτης». Μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, λοιπόν, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα είναι εναντίον της εκλογής συμβουλίων διοίκησης που ορίζει ο νόμος, αντιδρούν στην ηλεκτρονική ψηφοφορία γιατί θεωρούν ότι υποβιβάζει το θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα της ψήφου! Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ΑΕΙ τα οποία δεν εφαρμόζουν ένα νόμο ο οποίος είναι σε ισχύ ή υπάρχουν ΑΕΙ στα οποία αυτό το «θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα» καταπατήθηκε για να μη διεξαχθούν οι εκλογές και εισβάλλουν στο άρτια διοικούμενο ελληνικό πανεπιστήμιο διάφοροι εξωπανεπιστημιακοί παράγοντες, υπάρχουν άνθρωποι που «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για τις αρνητικές συνέπειες της ψηφιοποίησης της διαδικασίας.

Τη στιγμή που ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας δεν μπορεί να διαχειριστεί ζητήματα καθαριότητας και υγιεινής θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία χιλιάδων φοιτητών, πόσο σίγουρο φαντάζει ότι θα μπορέσει με το ισχύον καθεστώς να λύσει άλλα ακόμη σοβαρότερα ζητήματα; Παράλληλα, δήμαρχοι της δυτικής Ελλάδας αρνούνται με τη σειρά τους και αυτοί να εφαρμόσουν τη νομιμότητα, που επίσης ορίζεται από πρόσφατα ψηφισμένη νομοθεσία. Εμμένουν να διατηρήσουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν, αρνούμενοι να συμμορφωθούν με όσα ορίζει η νομοθεσία και κηρύττουν αντάρτικο.

Και αναρωτιέσαι… όταν βλέπεις γύρω σου να μην υπάρχει πλέον καμμία σταθερά, τίποτα δεδομένο για όλους τους πολίτες μίας κοινωνίας - όπως θα έπρεπε να είναι η τήρηση των νόμων -, πόσο λίγα θα πρέπει να ελπίζεις και πόσο περισσότερα θα πρέπει να φοβάσαι;