Ήμασταν είκοσι χρονών!

27/11/2012 - 15:14

Ήταν ένα πρωινό Κυριακής όπως όλα τα κυριακάτικα πρωινά. Τα απογεύματά της είναι που με μελαγχολούν, ιδίως τώρα, που από τις πέντε νυχτώνει. Η μέρα ξημέρωσε αρκετά συννεφιασμένη και με μια υποψία βροχής. Ιδανικός καιρός γι’ αυτούς που λογαριάζουν τη ζωή κι ό,τι καλύτερο για νοσταλγούς κι ονειροπόλους.

Ήταν ένα πρωινό Κυριακής όπως όλα τα κυριακάτικα πρωινά. Τα απογεύματά της είναι που με μελαγχολούν, ιδίως τώρα, που από τις πέντε νυχτώνει. Η μέρα ξημέρωσε αρκετά συννεφιασμένη και με μια υποψία βροχής. Ιδανικός καιρός γι’ αυτούς που λογαριάζουν τη ζωή κι ό,τι καλύτερο για νοσταλγούς κι ονειροπόλους. Δεν είχα καμμιά διάθεση να ταλαιπωρήσω το μυαλό μου σήμερα, ήθελα να τ’ αφήσω άδειο από σκέψεις, να μην τους δώσω περιθώριο ύπαρξης… Πόσες σκέψεις, όμως, μπορείς να πνίξεις; Μια παράξενη σιωπή, ωστόσο, μια παραίτηση και μια απροσδιόριστη μελαγχολία συνυπάρχουν μέσα μου και με κάνουν να μπλέκομαι πάλι στο κουβάρι μου. Έπιασε κι αυτή η βροχή…

Στα «εισερχόμενα», βρήκα - σταλμένο από φίλο - το «La Bohême» τού Charles Aznavour, ένα τραγούδι από τα χρόνια εκείνα, που μιλάει για την ανέμελη ζωή στα… είκοσί μας χρόνια. Το έβαλα να παίξει. Τι το ‘θελα; Μπλέχτηκα πάλι στα ίδια. Κι άρχισαν, στο διάβα της μουσικής και των στίχων, να μπερδεύονται τα χτυποκάρδια με τις νότες και τα όνειρα να γίνονται ένα με τις νοσταλγίες που το ‘χουν παιχνίδι, κάθε τόσο, να με αναστατώνουν. Ήταν τόσο ωραίο, που με μιας θέλησα να το μοιραστώ, προωθώντας το σε φίλους. «Σ’ ευχαριστώ κι ας μελαγχόλησα. Μακάρι να μεγαλώνουμε χωρίς να γερνάμε…», μου έγραψε αμέσως η Ρέα. Η Χαρά το δέχτηκε «σα γρατζουνιά στην πληγή» από παλιοκαιρίσια ντέρτια… Κι εγώ, μ’ ένα μακρόσυρτο, πονεμένο «αχ», που βγήκε από μέσα μου σα φυλακισμένος καημός που ήθελε να δραπετεύσει.

Πώς να ξεγράψει κανείς όσα ζήσαμε τότε. Μ’ εκείνη την ελπιδοφόρα νεανική ορμή, συνταίριασμα ψυχής αντάρτικης, όντας νέοι, μες στην ανέμελη ζωή, συνεπαρμένοι και τρελοί, αναπνέαμε έναν αλλιώτικο αέρα και αγαπούσαμε παράφορα τη ζωή. Και πώς θα μπορούσε να ‘ταν αλλιώς. Ήμασταν είκοσι χρονών! Κάθε στιγμή ήταν μοναδική. Μοναδική κι ανεπανάληπτη! Όπου ήθελαν μας πήγαιναν τα κύματα. Η ζωή ήταν δική μας. Αγναντεύαμε πότε την μπουνάτσα, πότε το κύμα. Δεν είχαμε κανέναν ανάγκη για να μας θυμίζει τη σπουδαιότητα των μικρών «τίποτα». Γιατί μ’ αυτά, τα ασήμαντα «τίποτα», ζούσαμε και χαιρόμασταν. Ήμασταν είκοσι χρονών! Με ψυχές πεινασμένες για όνειρα. Κι ένα σωρό οι αμφισβητήσεις, οι προβληματισμοί, τα διλήμματα, οι απογοητεύσεις, οι υποχωρήσεις, οι αναζητήσεις, οι ενοχές και τα παιδέματα στην ανηφορική και δύσβατη πορεία της ζωής. Των αισθημάτων και των συναισθημάτων.

Ήταν τα χρόνια που μαζί τους ήρθαν και χτυπούσαν την πόρτα μας - να πάρει η ευχή - κι οι έρωτες… Τρέχαμε να συναντήσουμε και να βρεθούμε πιο κοντά σε κείνα τα πλάσματα που είχαμε διεκδικήσει, αγαπήσει, ερωτευτεί. Ήταν τα πολύτιμα και μονάκριβα στηρίγματα στα ενδιάμεσα κενά μας. Τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου να ζωγραφίζουν χαμόγελα…

Τώρα καμώνεται τον αδιάφορο ο καιρός. Τα χρόνια της εφηβείας φαντάζουν μίλια μακριά κι ας μας δίνουν την εντύπωση πως μια δρασκελιά να κάνεις, ξαναγυρίζεις σ’ αυτά. Περνάνε, φίλοι μου, τα χρόνια και το τραγούδι - όπως και η ανάμνηση - συνεχίζει να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου. Τι εύκολα που ξελογιάζεται τούτο το ρημάδι το μυαλό… Και το ’λεγα πως σήμερα θα ‘θελα να το αφήσω άδειο. Τι το ‘πιασε και με βασανίζει;

Με τούτα και με κείνα έφυγε η μέρα κι άφησε πίσω μια ψυχή να ταξιδεύει. Φαντασία είναι αυτή, πετάει... Κλείνω τη μουσική και το «βιβλίο» των απολογισμών και παραδίνομαι στα χέρια της πραγματικότητας. Αρκετά κόλλησα με το συναίσθημα. Αλήθεια, πόσο όμορφες και μελαγχολικές γίνονται, κάποιες φορές, οι Κυριακές.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey