Προσπερνούσε το φεγγάρι κάτι λιγοστά συννεφάκια που τρέχαν βιαστικά σ’ έναν πεντακάθαρο και ξάστερο ουρανό. Κάτι φωτεινά αστέρια παραμέριζαν (μου φάνηκε) δειλά στο δρόμο της πανσελήνου.

Στο βάθος, σχηματισμένη η Μεγάλη Άρκτος. Αγνοώντας παντελώς την επιστήμη της Αστροφυσικής, βάλθηκα ν’ αναγνωρίσω τον έναστρο ουρανό. Θυμήθηκα τη μαμά μου που μου έμαθε να κοιτώ τ’ αστέρια, να «ταξιδεύω στον ουρανό», να ονειρεύομαι. Που μ’ έκανε ν’ αγαπώ και να ξεχωρίζω τον κάθε καιρό. Κι έτσι, αγνοώντας τους νόμους της επιστήμης, αγάπησα τον ουρανό, τα σύννεφα, τα φεγγάρια, την πορεία των αστεριών. Τις βροχές, τις συννεφιές, τους αέρηδες. Μονάχα μέσα από τους νόμους της αγάπης που εκείνη μου έμαθε.

Άπλωνε το χέρι της και μου ‘λεγε: «Βλέπεις εκείνα τ’ άστρα, είναι η Μεγάλη Άρκτος, πιο κάτω η Μικρή και κείνο εκεί, το πιο λαμπρό απ’ όλα, είναι η Πούλια. Ή το καθαρότερο σε φέγγος των αστεριών, ο Αυγερινός.» Ύστερα σιωπούσε και χαζεύαμε μαζί το χείμαρρο των αστεριών του Γαλαξία.
Άλλοτε πάλι, παρατηρούσαμε τον ήλιο, πώς ταξιδεύει χειμώνα - καλοκαίρι πάνω στη θάλασσα, που σεργιανά και που βασιλεύει κάθε εποχή.

Κι όταν περνούσαν τα σύννεφα, μου ‘λεγε: «τώρα θα βρέξει» ή «να μας προσπεράσει αυτή η μπόρα».

Ήξερε να διαβάζει, δε γνωρίζω πώς, τους καιρούς, τον ερχομό μιας θύελλας, μιας μπόρας, ενός δυνατού αέρα, μιας καταιγίδας.

Αργότερα ήρθε κι ο μεγάλος ταξιδευτής, να προσθέσει με την ποίησή του πολύ περισσότερα στη λατρεία μου για τη θάλασσα.

Νίκος Καββαδίας, «Γράμματα εν πλω - Ναυτικοί»:

«Μαύρη θάλασσα - α/π “Αντουλζέττα” - κοιτάζω τ’ αστέρια με το γυαλί. Ποτέ μου δεν είδα καθαρότερον ουρανό. Ποτέ μου δεν ένιωσα όσο απόψε τη μαγγανεία των άστρων. Το Άλφα του Μεγάλου Ταύρου, ο θαυμάσιος Αλτεμπαράν εκπέμπει σ’ όλο μου το κορμί το δηλητήριο της γοητείας του. Ο Αλταίρ το Άλφα του Αετού, ο Αλφεράτ το Άλφα της Ανδρομέδας.

Ο Ακενάρ του Ηριδανού, ο Μπελατρίξ, ο Αλφάρ και ο Ρασταμπάν κι άλλες χιλιάδες αμέτρητα φωτεινά στίγματα που οι Άραβες πρώτοι τα εβάφτισαν με τα γοητευτικότερα ονόματα που θα μπορούσε κανένας να φανταστεί. Οι κύκλοι που διαγράφουνε στο στερέωμα ορίζουν τη μοίρα μας, δυναστεύουνε τη ζωή μας, οδηγούνε τα βήματά μας. Οι αστρονόμοι του Μεσαίωνα υπήρξαν μεγάλοι ποιηταί.»

Σβήνω τα φώτα και βγαίνω στο παράθυρό μου.

Απόλυτη σιωπή και πολλά σκοτάδια. Στέκομαι ώρα πολλή κι αγναντεύω τ’ αστέρια που κατέκλυσαν το φθινοπωρινό ουρανό. Ξεχνώ την απελπισία των καιρών, των ημερών που διανύουμε· ούτως ή άλλως όλα, θαρρώ, είναι ψεύτικα, ανάξια λόγου.

Απαξιώ ακόμη και την καθημερινότητα που και αυτή είναι πια χωρίς όνειρα, και «ταξιδεύω» με την ποίηση του Καββαδία που με κάνει ακόμα να μπορώ να ονειρεύομαι.

Ψάχνω στον ουρανό για το Άλφα του Κενταύρου, ενώ ακούω ψιθυριστά δίπλα μου μια φωνή να μου λέει:

«Να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά.»