Αντικειμενικός στόχος επετεύχθη!!! Διαλυόμαστε!!! Φαίνεται πως τα πράγματα μπαίνουν σιγά - σιγά σε μια πορεία ιδιαίτερα ευνοϊκή για μας. Μπορούμε να ελπίζουμε πως και υπάρχει φως στο βάθος τού τούνελ και δεν είναι (μάλλον) το τραίνο που έρχεται…

Όλα αυτά, βέβαια, με πολύ κόπο και πολλά βάσανα, κυρίως από αυτούς που έδιναν «κρέας», την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι ξεφορτώνονταν το περίσσιο «λίπος» τους…

Να μην ξεχάσουμε όμως εκείνους που με αυταπάρνηση πέσανε και αντιμετωπίσανε με νύχια και με δόντια το πρόβλημα της χώρας.

Τα προβλήματα καλύτερα, γιατί δεν είναι ένα και δυο! Μιλάμε για χιλιάδες χιλιάδων λάθη, που πρέπει να διορθωθούν άμεσα. Μόνο τώρα, μπαμ-μπαμ που λένε, πρέπει να ασχοληθούμε με ογδόντα εννέα προαπαιτούμενα της Τρόικα…

Βάλτε καπάκι το ότι χρειαζόμαστε καμμιά δεκαπενταριά επεμβάσεις για να στηριχτεί το κάθε ένα προαπαιτούμενο, έχουμε αμέσως πάνω από χίλιες «διορθωτικές κινήσεις. Αστείο ποσό θα μου πείτε…

Ας επιστρέψουμε όμως σε όσους έδρασαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Σ’ εκείνους που άφησαν στην άκρη τα προσωπικά τους, την οικογενειακή τους γαλήνη και με καθημερινές υπερβάσεις στρέψανε τον κύριο όγκο των προσπαθειών τους προς την ευρεία «Εθνική Συνεννόηση» και την ταχύτατη έξοδο από την κρίση.

Στους ανθρώπους που γίνανε ένα με μας, χωρίς να ανήκουν σε μας. Που βυθίσανε το «είναι» τους στη φτώχεια, ενώ ήταν, είναι και θα είναι… πλούσιοι. Που νιώσανε τον πόνο χωρίς να έχουν δεχθεί χτύπημα. Και που κλάψανε από συγκίνηση και λύπη, χωρίς να έχουν την παραμικρή συμμετοχή στο δράμα…

Ας οδηγήσουμε το βλέμμα μας πάνω τους και ας τους πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Σ’ όλους μαζί, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά.

Στον Μπίστη, που μετά από πολλά χρόνια περιπλάνησης, βρήκε επιτέλους τη ζεστή φωλιά των ονείρων του… (για κάνα μισάωρο ακόμη)! Στον Κουβέλη και στη λεπτεπίλεπτη τεχνική της απαγκίστρωσης. Χάρη σ’ αυτήν, μας έφτασε το αγκίστρι στο… παχύ έντερο. Αλλά και στο σύνολο της ΔΗΜΑΡ, που μπορεί να μην ψηφίσει τα μέτρα λόγω διαφωνίας στα εργασιακά, όμως θα πει «ναι» στον προϋπολογισμό, δίνοντας ουσιαστικά «ψήφο εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση, την οποία λίγο πριν άφησε ξεκρέμαστη…

Οπωσδήποτε να ευχαριστήσουμε τους Γεωργιάδη και Βορίδη, για τη μεγαλειώδη κίνησή τους να αφήσουν την έξω δεξιά, καθώς και για τον αγώνα που κάνουν από τους κόλπους της κεντρο-ακρο-δεξιάς πλέον. Νυχθημερόν στα κανάλια. Δεν είναι λίγο…

Τον Καμμένο, που υπάρχει… χωρίς λόγο, όπως και το Κ.Κ.Ε., που δεν υπάρχει, ενώ έχει λόγο ύπαρξης!!!

Το ΣΥΡΙΖΑ, για το μεστό αντιπολιτευτικό του λόγο και για τη σταθερή πορεία των στελεχών του.

Το ΠΑΣΟΚ, μόνο και μόνο για τον εκπαιδευτικό του ρόλο. «Πώς να μη γίνεις από δήμαρχος, κλητήρας». Βέβαια δε θα μπορούσε, έτσι και αλλιώς, να λείπει από αυτήν τη… λίστα…

Και φτάνω στον κορυφαίον όλων. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Στον άνθρωπο που έφτασε στα άκρα. Στον Ηγέτη που όχι μόνο είδε το Θεό, αλλά και μίλησε μαζί Του…

«Δελαπατρίδη», είπε ο Θεός, «πάλεψες γενναία. Γύρισε στο λαό σου και μετέφερε την εντολή Μου. Ως εδώ»…

Ένας πολύ καλός άνθρωπος, φίλος και γείτονας, ο Πέπος, που «έφυγε» πριν λίγα χρόνια, αν ήταν εδώ θα έλεγε: «Όσο φας θα πάει χαμένο, το άλλο θα το πετάξουμε»…