Ογκώδης, καλοσυνάτος, έτοιμος να βοηθήσει τον αδύνατο, μα και να πατάξει τον κακόβουλο, με μια εφημερίδα στο χέρι που την έσφιγγε, να τη λειώσει, εισέβαλε στο γραφείο μου ο φίλος μας ο Περικλής.

«Διάβασε», πρόσταξε, και μου την πέταξε.

Διπλοπόδησε μετά, ωρολογιακή μπόμπα να εκραγεί, κι απάντεχε. Διάβασα τον τίτλο: «Απροσδιόριστος ο αριθμός συνδικαλιστικών συντάξεων», τινάχτηκα, με μια στιφάδα όλο και ν’ ανεβαίνει, να με πνίξει, μα συνέχισα. «[…] ο υπουργός εργασίας Γιάννης Βρούτσης διευκρινίζει ότι στο μηχανογραφικό αρχείο που τηρείται για τους συνταξιούχους του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Εκπροσώπων και Υπαλλήλων Εργατικών Επαγγελματικών Οργανώσεων (ΤΕΑΕΥΕΕΟ), το οποίο έχει συγχωνευθεί από το 1999 στο ΙΚΑ-ΤΕΑΜ, μετέπειτα ΕΤΕΑΜ και σήμερα ΤΕΑ, δεν υπάρχει ένδειξη που να διαχωρίζει τους συνταξιούχους λόγω συνδικαλιστικής δράσης…».

Κατάλαβες, φίλε αναγνώστη, τίποτα; Αν ναι, πες μου.

Ο Περικλής όμως πήρε φόρα.

- Ρε πού καταντήσαμε! Δεν έφταναν δηλαδή οι κομματικοί παράγοντες, μην τους πω κομματόσκυλα, να σου τώρα κι επαγγελματίες.

- Μισθοφόροι θες να πεις.

- Α μπράβο. Σαν τους Γιάνκηδες και τους Πουρκουατζήδες που παγαίνανε να πολεμήσουν χωρίς να νιώθουν τίποτα, εξόν το πόσα λεφτά θα πάρουν.

Ορθώθηκε μετά, σκοτείνιασε, συννέφιασε, άρπαξε την εφημερίδα απ’ τα χέρια μου, την τσαλάκωσε, ένα μικρό σβωλαράκι την έκαμε, την πέταξε όξω στο πυρομάχι, με τα ξερά κουκιά να σιγοψήνονται στο πήλινο τσικάλι.

- Κατάλαβες, φίλε μου; Δε φτάνει που τα κανονίζουν οι κομματοπατέρες να τους έχουν ισόβιους συνδικαλιστές, γιατί καλά τρώνε, άντε και σύνταξη από πάνω.

- Σε πόσα χρόνια αλήθεια παίρνουν σύντ… ... αποπειράθηκα να πω, με έκοψε.

- Ξέρεις τι θα πει συνταξιούχος συνδικαλιστής; Τρώει το ψωμάκι του φουκαρά με το ανάπηρο παιδί, της χήρας με τα ορφανά. Τρώει τον τίμιο βιοπαλαιστή.

- Αυτόν που υποτίθεται ότι υποστήριζε.

Φαίνεται δε με άκουσε, συνέχισε.

- Ο συνδικαλισμός, τα ξέρεις πιο καλά από μένα, δεν είναι επάγγελμα. Είναι έρωτας, πόθος. Είναι αγώνας ατέρμονας για το καλό του συνόλου. Είναι…

Έλεγε και δε σταματούσε. Είπε πως πρέπει να ‘ναι λεύτεροι κι όχι με χειροπέδες, σκλαβωμένοι σε ένα κόμμα, όσοι αποκαλούνται συνδικαλιστές. Να υπηρετούν μόνο την ιδέα, το ιδανικό κι άπιαστο, στόχους απαλλαγμένους μικροσυμφερόντων, κι όχι να είναι δέσμιοι, εξαρτήματα των μεγάλων δυνάμεων που νέμονται την εξουσία.

- Θυμάσαι, ρε Γιώργη, τα νιάτα μας; Συνδικαλιστής σημαίνει ελεύτερος, χωρίς άγκυρες, με όραμα, πάθος και μαχητικότητα υγιή, για το σύνολο που εκπροσωπεί…

Μιλούσε, αναψοκοκκίνιζε, χαλάρωνε, έπαιρνε πάλι φωτιά, ώσπου μπούχτισε ή απογοητεύτηκε, ποιος ξέρει, σήκωσε το χέρι του, άρπαξε ένα μπουκάλι πλωμαρίτικο ούζο απ’ το ράφι, πήγε όξω, γύρισε με λίγα κουκιά, να καίνε ακόμα, σαρδέλες, τομάτες δύο, παξιμάδι, αλατσολιές, τυρί φέτα και δυο ποτηράκια που τα γιόμισε. Βάλαμε νερό, γαλάκτωσε, γιόμισε η κάμαρης γλυκάνισο οινόπνευμα και πνεύμα, κοιταχτήκαμε, τα αδειάσαμε, ξανά, πλημμύρισε επανάστασης το άρωμα, πισωγύρισαν τα χρόνια, γενήκαμε εικοσάρηδες φοιτητές, βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο, ενεργά μέλη στους συλλόγους, με το Κυπριακό τότε να δεσπόζει, κι όλοι μαζί, με παλμό, παγαίναμε σε πορείες, συλλαλητήρια συμπαράστασης, εθνικές εκδηλώσεις και πάντα στην πρώτη γραμμή, μια κι ήμασταν εκλεγμένοι, πρόεδρος ο ένας, απλό μέλος ο άλλος.

- Θυμάσαι ενθουσιασμός;

- Δεν ξεχνιούνται αυτά Περικλή. Δεν είχαμε τα εισιτήρια να πάμε στο πανεπιστήμιο, δουλεύαμε στο ΠΡΟ-ΠΟ κι ό,τι παίρναμε τα μοιράζαμε. Όλοι από μια μπουκιά, μα τίμια!

- Είχαμε ιδανικά, Γιώργη!

- Πολεμούσαμε για καλύτερες σπουδές και για μια περήφανη Ελλάδα.

- Για το αύριο!

- Για την πρόοδο του τόπου μας! Τώρα;…

Αόρατο χέρι όμως τράβηξε τα νήματα, σταματήσαμε κι οι δυο, κοιταχτήκαμε, και μ’ ένα στόμα φωνάξαμε.

- Για μια ελευτερία δώσαμε τα νιάτα μας, πάει μας την γκρεμίσανε κι αυτήνε.