«Η απελπισία είναι ο χειρότερος σύμβουλος, γιατί οδηγεί στην επιλογή ανερμάτιστων και επικίνδυνων δημαγωγών, με μοναδικό τους προσόν πως ως τώρα βρίσκονταν είτε στο περιθώριο της πολιτικής είτε εκτός αυτής.»
(Στάθης Καλύβας, καθηγητής πανεπιστημίου, αρθρογράφος της «Καθημερινής»)

«Το ένα άκρο τρέφεται εκ του άλλου άκρου», έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου, αναφερόμενος στην εμφυλιοπολεμική Δεξιά και την κομμουνιστική Αριστερά της δεκαετίας τού ‘50 και των αρχών τού ‘60. Σήμερα τα «άκρα» έχουν διαφορετική κομματική και ιδεολογική αντιστοίχηση και αλληλοτροφοδότηση: από τη μια μεριά είναι ο λαϊκισμός, που διατρέχει καθ’ ολοκληρίαν ή εν μέρει, κατά φύσιν ή παρά φύσιν, οριζόντια όλα τα κόμματα, κι από την άλλη η νεοφασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, που την ανέθρεψε και την πάχυνε ο χυδαίος και άθλιος λαϊκισμός της τελευταίας 30ετίας και ιδιαίτερα αυτός της τελευταίας τριετίας.

Και βέβαια από μόνη της η υπόθαλψη των κατώτερων ενστίκτων του λαού δεν θα κατάφερνε να μεταμορφώσει πολίτες της δημοκρατικής πολιτείας σε φασιστοειδή που στελεχώνουν τα νεοχιτλερικά «τάγματα εφόδου», εάν το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν παρήγαγε τόσο μεγάλο ποσοστό αμαθών και ειδικότερα ανιστόρητων, οι οποίοι αγνοούν - ή θεωρούν κατασκεύασμα της... αστικής προπαγάνδας - το καταστροφικό πέρασμα, κατά τον προηγούμενο αιώνα, από την Ευρώπη και τη χώρα μας των διαφόρων ολοκληρωτισμών και ειδικότερα του ναζισμού.

Και ούτε βέβαια θα είχε επικρατήσει καθεστώς γενικευμένης ανομίας που ενθάρρυνε και αποθράσυνε τους προπαγανδιστές της φασιστικής ιδεολογίας, εάν το κράτος δεν είχε καταληφθεί διά του ρουσφετιού από ανάξιους και φαύλους, οι οποίοι μαζί με τους αρχηγέτες του λαϊκισμού, τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, επέφεραν την πλήρη... «ακράτειαν» του κράτους.

Τα σημάδια του εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής ήταν προ πολλού εμφανή και συνεχώς επεκτεινόμενα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής: στα σχολειά και στα πανεπιστήμια με την επιβολή της θέλησης των οργανωμένων μειοψηφιών, με τις καταλήψεις και τις βιαιοπραγίες εις βάρος όσων υπεραμύνονταν της δημοκρατικής νομιμότητας και του πλουραλισμού των απόψεων, με τη στρατολόγηση μαθητών και φοιτητών από τους κομματικούς ινστρούχτορες και πολλές φορές από τους ίδιους τους καθηγητές τους - ακόμα και από τους πρυτάνεις - για την ενίσχυση των κομματικών ή συνδικαλιστικών τους δυνάμεων ή την εξυπηρέτηση ακόμα και προσωπικών σκοπιμοτήτων.

Στους χώρους εργασίας με τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις - που υπηρετούν συνήθως τις σκοπιμότητες των κομματικών-συνδικαλιστικών παρατάξεων - και τη διά της βίας παρεμπόδιση όσων επιθυμούσαν να εργασθούν.
Στο χώρο του κοινοβουλίου με την κατάργηση, ουσιαστικά, της ανεξαρτησίας της Νομοθετικής εξουσίας, η οποία τελεί σε καθεστώς διατεταγμένης υπηρεσίας για την επιψήφιση των νομοσχεδίων που εισάγει η Εκτελεστική εξουσία· με την ανακήρυξη ως υπερισχύοντος νόμου «του δίκιου του εργάτη» και κατ’ επέκταση του «δίκιου» οποιασδήποτε μειοψηφίας και τη μεταφορά εκτός του Κοινοβουλίου, στους δρόμους και στις πλατείες, της ιδεολογικής διαπάλης και της πολιτικής αντιπαράθεσης, που απαξιώνει έτι περαιτέρω την κοινοβουλευτική λειτουργία.

Στο χώρο της κοινωνικής ζωής με την αθρόα και ανεξέλεγκτη εισβολή λαθρομεταναστών στα αστικά κέντρα, που επέφερε την γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών και την υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με την έκρηξη της εγκληματικότητας και της βίας, να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδεολογίες.

Στον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων με τη χωρίς αρχές και όρια αντιπολιτευτική δράση, που αντιστρατεύεται κάθε μέτρο και κάθε κανόνα για την εύρυθμη λειτουργία και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την εξάλειψη των παθογενειών της δημόσιας ζωής, που υιοθετεί κάθε απαίτηση κοινωνικών ομάδων και υποστηρίζει τις αντιδράσεις τους - ακόμα και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών προσώπων - αδιακρίτως εάν αυτές υπονομεύουν την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και πλήττουν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου· με την ακτιβιστική δράση κομματικών οργανώσεων, που αναπτύσσεται στα όρια της νομιμότητας, οι οποίες διά της βίας επιδιώκουν την παρεμπόδιση του κυβερνητικού έργου, την ακύρωση στην πράξη των αποφάσεων και των νόμων της πλειοψηφίας (καταλήψεις υπουργείων και οργανισμών, αποκλεισμοί χώρων εργασίας, λιμανιών, αεροδρομίων, ξενοδοχείων, παρεμπόδιση εκτέλεσης έργων, προσβολή και απαξίωση θεσμών, εθνικών συμβόλων και προσώπων με πολιτειακό ρόλο κ.λπ.).

Στο χώρο των Μ.Μ.Ε. με την εκτόξευση αβασάνιστων κατηγοριών, με το καθημερινό υβρεολόγιο και τις απειλές στις οποίες επιδίδονται οι διάφοροι Τραγκατρούκες, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην πυρά συλλήβδην όλοι οι πολιτικοί, να καταργείται κάθε έννοια πολιτικού διαλόγου, να ενσταλάζεται το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων, να ενθαρρύνεται και να καθαγιάζεται η άσκηση της εξωθεσμικής βίας ως μέσου απόδοσης της δικαιοσύνης.

Αυτά και άλλα σημάδια εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής επισήμαιναν εδώ και καιρό κάποιοι εξ ημών, που χαρακτηρίζονταν «Κλαζομένιοι ασχημονούντες». Σήμερα πολλοί κλαυθμηρίζουν πως με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο μολύνεται από τον ιό τού φασισμού το πολιτικό μας σύστημα. Τώρα είναι αργά ακόμα και για «κροκοδείλια δάκρυα». Ίσως τώρα να έμαθαν οι έμποροι του λαϊκισμού πως άμα πουλάς παραισθησιογόνους ουσίες στα παιδιά του γείτονα, κινδυνεύεις κάποια μέρα να δεις και το δικό σου παιδί... μαστουρωμένο.