O θεός, ως γνωστόν, δεν ανακατεύεται στην ανάδειξη των πολιτικών ηγετών. Μια φορά που το έκανε - κατά την Παλαιά Διαθήκη, όταν ανέδειξε το Μωυσή - ήταν κατ’ εξαίρεση για τον «περιούσιο» λαό των Εβραίων. Έκτοτε δεν γνωρίζω αν το μετάνιωσε, πάντως οι νεότερες Γραφές δεν αναφέρουν παρεμβάσεις του σε θέματα ανθρωπίνων ηγεσιών για κανένα «περιούσιο» λαό. Έτσι οι «περιούσιοι» λαοί, όπως ο... ελληνικός, πορεύονται στις ερήμους και στους κακοτράχαλους δρόμους της Ιστορίας τους με τους «λαοπρόβλητους» ηγέτες τους.

Όσο για τους «ελέω Θεού» μονάρχες της μεσαιωνικής εποχής και των θεοκρατικών καθεστώτων, έχουν καταδικαστεί από την Ιστορία για πλαστογράφηση της υπογραφής του Θεού!

Με την εγκαθίδρυση, λοιπόν, του «λιγότερο κακού πολιτεύματος», της Δημοκρατίας, ο μόνος υπεύθυνος για την ανάδειξη των ηγετών του είναι ο «σοφός» λαός.

Τούτου δοθέντος, απορίας άξιον είναι γιατί ο σοφός λαός σπανίως στην επιλογή των ηγετών του επιβεβαιώνει τη σοφία του και τις περισσότερες φορές λειτουργεί αυτοκαταστροφικά;

Πριν από χρόνια, συζητώντας με έναν παλαιό πολιτικό για το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής μας εκπροσώπησης, μου είχε δώσει με αλληγορικό τρόπο μια εξήγηση τού φαινομένου: «από το αλεύρι που έχουμε, απ’ αυτό ζυμώνουμε»!

Κατά το λαό, λοιπόν, και οι ηγέτες του, ή όπως λένε οι Άγγλοι, ο κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει.

Έκτοτε η ρήση του παλαιού πολιτικού δεν έπαψε να με προβληματίζει. Φταίει πάντα το αλεύρι για τα... «αλλπανάβατα» ψωμιά, τα ξινισμένα ή τα καμένα; Μήπως έχει ευθύνη και ο ζυμωτής για το προζύμι που χρησιμοποίησε και το καλό ή κακό ζύμωμα που έκανε, καθώς και ο φούρναρης που τα έψησε; Πώς εξηγείται από τον ίδιο λαό να προέρχονται και τα «φαύλα» και τα «κρείττω»; Πώς εξηγείται ο ίδιος λαός που επέλεξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να εκσυγχρονίσει και να διπλασιάσει σε έκταση την Ελλάδα, ο ίδιος λαός να τον καταψηφίζει στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του, όταν είχε γίνει πραγματικότητα το προαιώνιο όνειρο της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και χρειαζόταν, περισσότερο από άλλη φορά, η παρουσία του Βενιζέλου στην ηγεσία της χώρας, προκειμένου να κατοχυρώσει τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού;

Και πώς εξηγείται ο λαός που έδωσε τα πλέον θαυμαστά παραδείγματα αυτοθυσίας στα αλβανικά βουνά για τη σωτηρία της πατρίδας, που γέννησε τόσους φιλοπάτριδες ευεργέτες, που διέθεσαν την περιουσία τους για κοινωφελείς σκοπούς, αυτός ο λαός σήμερα - στην πιο κρίσιμη στιγμή της Μεταπολιτευτικής του ιστορίας - όχι μόνον να αρνείται να συνεισφέρει για τη σωτηρία της πατρίδας του, αλλά και να υπονομεύει κάθε προσπάθεια για την έξοδο από την οικονομική κρίση, συνεχίζοντας να αισχροκερδεί, να φοροκλέπτει και να φυγαδεύει όσα θησαύρισε αισχροκερδώντας στο εξωτερικό;

Μια εξήγηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι τα κόμματα, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, με τον τρόπο που λειτουργούν στη χώρα μας, μετέτρεψαν τη Δημοκρατία μας σε μια κακοήθη κομματοκρατία. Τα κόμματα είναι υπεύθυνα τόσο για την παραγωγή και την ανάδειξη μικρόνοων και ανίκανων ηγετών και γενικότερα πολιτικών, όσο και για τα φαινόμενα διαφθοράς που παρουσιάζει το πολιτικό σύστημα, τα οποία και επεκτείνονται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η δημοκρατία απουσιάζει από την εσωτερική οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων - με την εξαίρεση ίσως της ΔΗΜΑΡ. Τα ελληνικά κόμματα - κυρίως τα λεγόμενα κυβερνητικά - χαρακτηρίζονται από μία ολοκληρωτική-νεοσταλινική αντίληψη: όλη η εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια του αρχηγού («ενός ανδρός αρχή») κι αυτό έχει ως συνέπεια και η επιλογή του πολιτικού προσωπικού του κόμματος να υπόκειται στην αντιληπτική ευρύτητα και ικανότητα που διαθέτει ο αρχηγός και η «αυλικοί» του για τις ανάγκες και τη θέληση της κοινωνίας. Το όραμα που έχουν τα αρχηγικά κόμματα για την κοινωνία του μέλλοντος δεν φθάνει μακρύτερα από τη νίκη στις επόμενες εκλογές και τη διατήρηση του κομματικού θρόνου.

Έτσι εξηγείται γιατί ένα μεγάλο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού παίρνει το «χρίσμα» του κομματικού υποψηφίου «κληρονομικώ δικαιώματι», ότι στην κομματική πρακτική, ακόμα και σήμερα, κυριαρχεί ο νεποτισμός, η ευνοιοκρατία και ο παραγοντισμός. Έτσι εξηγείται και ο λαϊκισμός της διακόσμησης των ψηφοδελτίων με «λαϊκά ινδάλματα» από το χώρο του «συνδικαλισμού» και του θεάματος, οι οποίοι σταυροδοτούμενοι, συνήθως, από τους νυχθημερόν χάσκοντες μπροστά στις τηλεοράσεις, καταλαμβάνουν ένα μεγάλο αριθμό εδράνων στο Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα «καταληψίες» σχολείων και πανεπιστημιακών σχολών, κοινωνικοί ταραχοποιοί, «ηρωικοί αγωνιστές των πλατειών», θεατρίνοι και τηλεπερσόνες, αοιδοί, ποδοσφαιριστές και κάθε είδους γελωτοποιοί να συμβάλλουν με την αφωνία τους, την άγνοια και τη ρηχότητα της σκέψης τους, ώστε να ευδοκιμεί στο ελληνικό κοινοβούλιο η γραφικότητα, η ασχετοσύνη και η έλλειψη σοβαρότητας.

Έτσι εξηγείται η ατολμία των κυβερνητών να στελεχώσουν την κυβέρνησή τους από προσωπικότητες εκτός Βουλής - αποδεδειγμένης στην πράξη αξιοσύνης -, καθώς και η προτίμησή τους στα εξαπτέρυγα του θρόνου τους και στους κηπουρούς της αυλής τους, σε πολιτικούς, οι οποίοι, όπως λέει ο λαός, δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο ως ιδιώτες. Έτσι, τέλος, εξηγείται γιατί οι «επαΐοντες», οι άξιοι και σοβαροί κρατούν αποστάσεις από την υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα, αρνούμενοι να διακινδυνεύσουν, μετέχοντες στο κομματικό «αλισβερίσι» ,τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά τους.

Όσο, λοιπόν, τα κόμματα παριστάνουν ότι υπηρετούν τη... Δημοκρατία αρνούμενα τα ίδια να εκδημοκρατισθούν και όσο ο λαός θα παραμένει... υπήκοος και έγκλειστος στις κομματικές μάνδρες, θα διαιωνίζεται η φενάκη των δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών στην επιλογή του... «δαχτυλιδοδεικτούμενου» αρχηγού, καθώς και στην ανακήρυξη από τα κόμματα των υποψήφιων αντιπροσώπων του λαού στο Κοινοβούλιο. Και όσο το κομματικό σύστημα θα συνεχίζει να παραπλανά και να αποπλανά το λαό με «στημένες» επιλογές, δεν μπορεί την ευθύνη για το ποιοτικό αποτέλεσμα των επιλογών του να την έχει ο λαός, αλλά ο... σκηνοθέτης, που έστησε την «κακή παράσταση».

Η μόνη ελπίδα να «κατεβεί» αυτή η κακή παράσταση της κομματοκρατίας και να εκπροσωπηθεί γνήσια ο λαός σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής εξουσίας, είναι στην επόμενη Συντακτική Βουλή - και όχι Αναθεωρητική - να αλλάξει το κομματικό «πρωθυπουργικό» σύστημα και να περάσουμε σε προεδρικό σύστημα, όπου ο ανώτατος άρχων, που θα έχει την ευθύνη της εκτελεστικής εξουσίας, θα εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία από το λαό, κατά το πρότυπο της γαλλικής ή αμερικάνικης δημοκρατίας. Και, βέβαια, πρέπει να τεθεί τέρμα στον... εναγκαλισμό της Εκτελεστικής με τη Νομοθετική εξουσία. Έτσι ίσως εκλείψει και ο λαϊκισμός, που γίνεται σκαλοπάτι για ν’ ανεβαίνει ο φασισμός.