Πρόκειται για τίτλο μελέτης του Χρήστου Καρούζου, γνωστού Έλληνα αρχαιολόγου και ακαδημαϊκού, ο οποίος ανέλαβε διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα το 1942 και συνέβαλε στη διάσωση αρχαιοτήτων από το ναζιστικό στρατό κατοχής, ενώ μετά τον πόλεμο εξέδωσε έκθεση σχετικά με τις καταστροφές και τις απώλειες αρχαίων αντικειμένων που έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Νομίζω και φοβάμαι ταυτόχρονα ότι τίποτα δε χαρακτηρίζει αντιπροσωπευτικότερα την επίσκεψη ή μάλλον τις προθέσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα.

Άγαλμα είναι αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι, να ευφραίνεσαι και κατ’ επέκταση και το μνημείο, με το οποίο ευφραίνεται το ποιητικόν αίτιον κι οι πολίτες θαυμάζουν το πρότυπο ζωής που αυτό απεικονίζει. Ως μια τέτοια σύνοψη μορφής και περιεχομένου έκανε την εμφάνισή της στην είσοδο του αεροπλάνου η Μέρκελ την περασμένη Τρίτη: ηγερία μιας υπερδύναμης, με αξιώσεις τοποτηρητή, με διάθεση λανθάνουσας επιείκειας, κάτι που την εμφάνιζε ακόμη πιο τρομακτική, ήρθε, είδε και απήλθε, αφήνοντας στην παγκόσμια κοινή γνώμη την εντύπωση ότι αν και εφόσον οι Έλληνες αντέξουν περισσότερες θυσίες, αν σκύψουν ακόμη χαμηλότερα το κεφάλι, δε θα είχε την αντίρρηση να τους προσφωνεί «εταίρους», β΄ διαλογής οπωσδήποτε, έστω κι έτσι ωστόσο, φίλους και συνεργάτες.

«Μα ποιος αγάλλεται με ένα τέτοιο είδωλο;», θα αναρωτηθείτε δικαιολογημένα. Ο πρώτος άμεσος αποδέκτης του μηνύματος, ο γερμανικός λαός, που κληρονόμος της άρειας νοοτροπίας, δε δίστασε να ασελγήσει πάνω στο άγαλμα της αιώνιας ερωμένης του θεού και να μας χαρακτηρίσει «απατεώνες» σε πρωτοσέλιδο του γερμανικού «Focus». Το γεγονός ότι σε μερικές ημέρες γιορτάζουμε μια ακόμη επέτειο του έπους του ‘40 και της εθνικής αντίστασης στη γερμανική κατοχή συνιστά μια τυχαία και μοιραία ταυτόχρονα συγκυρία, που δε θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Αναρωτιέμαι αν και πότε οι κριτές στο δικαστήριο της παγκόσμιας ιστορίας θα επιβάλουν στη Γερμανία να αποδώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις στα θύματα των παλαιών και των πρόσφατων θηριωδιών της.

Είναι γεγονός ότι στους οικονομικούς πολέμους δεν υπάρχουν αντάρτες των βουνών. Οι μάχες δίνονται στα χαρακώματα της πολιτικής διπλωματίας, που χαράζει μεταξύ άλλων και την οικονομική πολιτική μιας χώρας. Ο κόσμος αλλάζει γύρω μας. Δεν απειλείται απλώς η παράδοση και το ένδοξο παρελθόν μας. Υπονομεύεται το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενιών, χωρίς ευθέως να διαταράσσεται η εθνική μας κυριαρχία. Το αντίθετο: όσο περισσότερο χαμηλά φτάσουμε, τόσο αμετακίνητα διατηρούμε τους πολύτιμους ευρωπαϊκούς μας τίτλους, λες και χρειάζονται ειδικά πιστοποιητικά για να πολιτογραφηθούμε Ευρωπαίοι.

Προφανώς πρόκειται για ένα σκληρό παιχνίδι στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Έχουμε να πάθουμε ακόμη πολλά. Με τις ευλογίες της Άγκελα, που εμφανίστηκε στην Αθήνα με χιλιοφορεμένο ρούχο, όχι για να διδάξει οικονομία, αλλά μάλλον από εμφανή έλλειψη στυλ, κάτι που προφανώς η ίδια κρίνει περιττό αν η ισχύς των κεκτημένων διασφαλίζεται. Πίσω από τη Γερμανίδα καγκελάριο δεν έκανε την εμφάνισή του ο Χριστοφοράκος ως άλλη Δήμητρα Λιάνη. Ούτε και θα την κάνει ποτέ. Το γεγονός ότι ένας γερμανικός οικονομικός κολοσσός βρέθηκε πίσω από ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα στην Ελλάδα δε μειώνει στο ελάχιστο τις απαιτήσεις των εταίρων από αθώους μισθωτούς και συνταξιούχους, που διορίστηκαν ίσως με ελλιπή προσόντα, αποφέροντας ωστόσο πακτωλούς ψήφων σε πολιτικές προσωπικότητες που δημιούργησαν ή εξέθρεψαν τα σκάνδαλα με την ανοχή ή τη συμμετοχή τους. Το πρόβλημα είναι (κι αυτό αποτελεί πράγματι ένα εθνικό μας πρόβλημα) ότι πρόκειται για δική μας ευθύνη. Όταν όλα γκρεμίζονται γύρω μας, δεν ωφελεί να βγούμε γυμνοί στο Σύνταγμα. Χρειάζεται άλλο ένα ηρωικό ΟΧΙ. Μόνο που ακόμη δεν έχει βρεθεί η ψυχή εκείνη που θα το προφέρει.