Το χειρότερο απ’ όλα είναι να βρίσκεται ο λάθος άνθρωπος στη λάθος θέση, τη στιγμή μάλιστα που θα έπρεπε να ηγείται αυτής κάποιος ικανός να διαχειριστεί καταστάσεις κρίσιμες.

Αν διαβάσεις εφημερίδες ή ενημερωτικές ιστοσελίδες, αν δεις ειδήσεις, αυτή η εντύπωση θα σου δοθεί. Όχι όμως τώρα. Εδώ και καιρό σού δίνεται αυτή η εντύπωση. Η χώρα πολλές φορές δείχνει να διαθέτει ανθρώπους κατώτερους των περιστάσεων. Ανθρώπους που αρνούνται να μειώσουν παράλογες δαπάνες ή μισθούς, αλλά δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να κόψουν ξανά μισθούς και συντάξεις. Ανθρώπους που παρουσιάζονταν ως σωτήρες και ηγέτες της «επανίδρυσης του κράτους» για να διαπιστωθεί αργότερα ότι επί της δικής τους εποχής έγινε το μεγάλο πάρτυ στο έλλειμμα. Όχι ότι πιο πριν τα πράγματα ήταν καλά. Απλά τότε η αγελάδα που μας έδινε γάλα - κατά κόσμον Ε.Ε. -, είχε και έδινε. Και μετά ήρθε ένας ακόμα ακατάλληλος να προσπαθήσει να σώσει τη χώρα. Φανταστείτε να προσπαθούσε να την καταστρέψει δηλαδή…

Και σήμερα; Μετά από όλη αυτή την ύφεση, την κοινωνική κατακραυγή, τη σταδιακή εξόντωση της μεσαίας τάξης, πού έχουμε καταλήξει; Μία πολιτική σκηνή που αποτελείται από ένα ακροδεξιό κόμμα, ένα που θεωρεί ότι αποτελεί ακόμα κόμμα εξουσίας, ένα που ονειρεύεται ως λύση τη χρεωκοπία, ένα που απαιτεί τα ίδια εδώ και χρόνια, ένα που επιτέλους κυβερνά ξανά και ένα το οποίο είναι διχασμένο για το ποια θέση πρέπει να κρατήσει.

Αυτή η πολιτική σκηνή δεν είναι εχέγγυο για μία έξοδο από όσα βιώνουμε.

Αδιέξοδο λοιπόν στην πολιτική σκηνή. Ένα αδιέξοδο, όμως, που αποτελεί και αντανάκλαση της κοινωνίας ολόκληρης. Μπορεί μέχρι τις πρόσφατες εκλογές να δηλώναμε παραμυθιασμένοι ή ότι αγνοούσαμε πράγματα και καταστάσεις, φέρουμε όμως την πλήρη ευθύνη της σημερινής κατάστασης που διανύουμε.

Άλλωστε οι συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί από την ψήφο της κοινωνίας αναδείχτηκαν σε σημαντικές πολιτικές δυνάμεις. Αντιδρούμε στις ιδιωτικοποιήσεις, στις χρηματοδοτήσεις που παρέχουν ιδιωτικές εταιρείες σε σχολεία (ναι, συνέβη και αυτό!), στο άνοιγμα των επαγγελμάτων, στην αξιολόγηση και σε τόσα άλλα. Και σε τι ακριβώς συμφωνούμε; Στην έξοδο από το Ευρώ, στην επιστροφή στον παλιό πλασματικό μας πλούτο, στο δημόσιο τομέα που αγαπάμε να μισούμε, αλλά θεωρούμε τρελό να τον αγγίξουν ακόμα και αν υπολειτουργεί εμφανέστατα; Στη χρεωκοπία, στον εκφοβισμό των μεταναστών, στην πλήρη αδιαφορία για το συνάνθρωπο; Προς τα πού κατευθυνόμαστε λοιπόν;

Αυτό ακριβώς που λέγαμε στην αρχή, λοιπόν… Οι λάθος άνθρωποι στη λάθος θέση, στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή για τη χώρα και το μέλλον της.