Στους δασκάλους μου...

Μου συμβαίνει από ανάγκη να κατεβάζω, κάποιες φορές, από το εικονοστάσι της ψυχής μου μορφές που έχουν μείνει ανέπαφες στην οθόνη της μνήμης κι άφθαρτες απ’ το πέρασμα του χρόνου. Ανάμεσά τους είναι κι εκείνοι οι άγιοι συμπαραστάτες, οι υπέροχοι δάσκαλοί μας. Άνθρωποι της γνώσης και της προσφοράς, που περιέβαλαν με περισσή αγάπη τις πρωτόλειες προσπάθειές μας, βάζοντας στέρεες βάσεις στις εύπλαστες παιδικές ψυχές μας. Σ’ αυτές που στεριώσαμε τη μετέπειτα ζωή μας. Μπορεί να μην ήταν ό,τι πιο πολύ συμπαθούσα, μαθητούδι τότε, αλλά την αξία τους, ευτυχώς, την αναγνώρισα πολύ γρήγορα. Και τους χρωστώ απέραντη ευγνωμοσύνη για ό,τι και όσα έκαναν!

Κάθε φορά που το βήμα μου με οδηγεί προς το Σχολείο μου, η φαντασία και η καρδιά καλπάζουν. Η αυλή, όπου παιδί είχα παίξει, τρέξει, σκοντάψει, φαντάζει μια σταλιά. Και… μπροστά μου η αλήθεια ολοφάνερη. Δε λειτουργεί πια σα Σχολειό, αλλά στέκει εκεί. Οι άνθρωποι λείπουν. Έχουν «φύγει». Όλοι. Λυπήθηκα πολύ με το φευγιό τους. Δεν ήμουν εδώ, αλλά μάθαινα. Τα κακά μαντάτα τα μαθαίνεις. Και κάθε φορά, με κυρίευε μια αδιόρατη θλίψη. Ήταν σαν κάτι να χάνονταν κι από μένα.

Τι να γράψεις για την κυρία Έλλη, την κυρία Τριανταφυλλιώ, τον κύριο Δουραμάνη και τον αξέχαστο Στράτο Χατζηγιάννη. Τους δασκάλους μου. Πώς να χωρέσουν, μαθέ, σε λέξεις τόσα συναισθήματα. Δίπλα μας πάντα. Μαζί ταξιδέψαμε. Μαζί προσπαθήσαμε. Να μορφωθούμε. Μαζί χτίζαμε το μέσα μας. Γερά! Ν’ αντέχει στο έξω… Η έγνοια τους: να χωρέσουν στο μυαλουδάκι μας, όχι μόνο «πράγματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα», αλλά και οι αξίες που μας μπόλιαζαν. Και χώρεσαν! Μπορεί να μη γίναμε τίποτα σπουδαίο… Γίναμε όμως… γίναμε άνθρωποι! Κι ας ήταν, πολλές φορές, μια βέργα το εργαλείο τους για να το καταφέρουν. Έτσι σμίλεψαν, όπως το ήθελε κι ο ποιητής, τις ψυχές μας!

Από τότε κύλησε χρόνος πολύς, κοντά μισός αιώνας! Γαντζώθηκαν επάνω μας τα χρόνια. Πολλά άλλαξαν. Από το κοντύλι και την πλάκα, φτάσαμε στο πληκτρολόγιο και την οθόνη. Για φαντάσου… Κι εκείνοι, πάντα εκεί, σε μια γωνίτσα της καρδιάς μου να συντροφεύουν τη σκέψη μου. Αλήθεια, πώς γίνεται να τους σκέπτομαι έτσι, ύστερα από τόσα χρόνια;…

Δεν ξέρω αν είναι από τύψεις ή από χρέος, ωστόσο το έβαλα γινάτι, ήθελα κάτι να γράψω για τους δασκάλους μου. Με απόλυτο σεβασμό και με το χέρι στην καρδιά. Το χρωστούσα, ναι, κι έχω το θάρρος να το ομολογήσω τώρα. Το κάνω σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Η ευγνωμοσύνη μου είναι το ασήμαντο που θα μπορούσα να ανταποδώσω στη σημαντική και ανεκτίμητη προσφορά τους. Πάντα το είχα κατά νου κι όλο το άφηνα. Το άφηνα να αιωρείται τόσα χρόνια με την υπόσχεση ότι κάποτε… κάποτε θα γίνει κι αυτό. Τώρα απολογούμαι: Άργησα! Δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα, ξεγελάμε όσα δεν μπορέσαμε να εκπληρώσουμε κι όσα διστάσαμε να εκφράσουμε, με ένα απλό και αφελές «κάποτε».

«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές», γράφει ο Παλαμάς. «Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει; Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί.» Να το το «κάποτε»…
Στρέφω τα μάτια μου ψηλά και ζητώ συγγνώμη για όσα συναισθήματα άφησα να περνάνε. Σεβαστοί μου δάσκαλοι, μπρος στη δική σας προσφορά, δεν είναι τίποτα τούτο, το τόσο δα… δικό μου. Άργησα! Το ξέρω, άργησα να σας πω ευχαριστώ.