Κάποτε, οι φερέλπιδες νέοι γνώριζαν κοπέλες με οικονομική ανεξαρτησία και έκαναν έναν καλό γάμο. Αργότερα νύμφες ανύμφευτες, οικονομικά ανεξάρτητες, παραπονούνταν ότι οι καλοί γαμπροί δεν ενδιαφέρονταν πια για τα στρέμματα αγάπης και τα λεφτά τους συναισθήματα. Ήρθε η εποχή να βρεθούν στη θέση της διατίμησης και οι άντρες.

Ο Θανάσης, αδελφός Μάγδας, αποφάσισε να αποκαταστήσει τα θηλυκά της παρέας: ξεχώρισε λοιπόν από το πλήθος των γνωστών του το Στάθη και το Νεοκλή, μας φόρτωσε στο τζιπάκι του κι υποδύθηκε την προξενήτρα. Η πρόφαση ήταν ότι ο Στάθης τον είχε καλέσει για φαγητό στην Πεντέλη και του είχε ζητήσει να φέρει και την παρέα του, για να γιορτάσει το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα γινόταν πανεπιστημιακός γιατρός. «Φίλους δεν έχει να γιορτάσει; Τι μας θέλει εμάς;», ρώτησε δικαίως η Μάγδα. «Ε, κάθε συμπόσιο χρειάζεται κι attraction», απάντησε αμήχανα εκείνος.

Παρκάραμε έξω από μια μονοκατοικία 650 τετραγωνικών με πισίνα, γκαράζ στο οποίο αναπαυόταν τεμπέλικα μια «Πόρσε» και διαμορφωμένο σε επίπεδα κήπο. Μας υποδέχτηκε ένας συμπαθέστατος άνθρωπος με το σκύλο του, ευγενής και καλοπροαίρετος. Μπήκαμε σε ένα υπέροχο σπίτι, ο σπιτονοικοκύρης είχε μαγειρέψει κρέας λεμονάτο με πικάντικη σως. Το μεσημέρι κύλησε ευχάριστα με έναν άνθρωπο, όπως αποκάλυψε εκ των υστέρων ο Θανάσης, από οικογένεια ακαδημαϊκών, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τον εαυτό του και παρά το πλούσιο βιογραφικό του, άκουσε με προσοχή για τη μείωση του μισθού των καθηγητών, πόσα χρόνια δεν αφήνουν τη Μάγδα να εξελιχθεί και για το πονεμένο πόδι της Θάλειας.

Φεύγοντας, του ευχήθηκα να χαίρεται το σπίτι του: «Να μου ευχηθείς, κορίτσι μου, να το χαρώ με οικογένεια! Να δω παιδάκια να παίζουν στον κήπο», μου απάντησε και στη φωνή του διέκρινα ένα παράπονο. Τα ίδια περίπου επαναλήφθηκαν μια εβδομάδα μετά και με το Νεοκλή: δικηγόρος εφοπλιστών με ιδιόκτητο γραφείο, ζει σε μια απίστευτα κομψή μεζονέτα με θέα στην Άνω Γλυφάδα κι ονειρεύεται να γεμίσει το σπίτι του με παιδικές φωνούλες...

Ο Θανάσης μάς συνόδευσε σε μια καφετέρια στη Βουλιαγμένη κι άρχισε την ανάκριση.

- Εσένα ποιος σου άρεσε περισσότερο; Με ρώτησε.

- Να διαλέξει η Μάγδα.

- Πες, ρε παιδί μου!

- Να πάρει τον ένα η Θάλεια και τον άλλο η Μάγδα. Άλλη φορά εγώ.

- Γιατί; Δε σ’ αρέσανε;

- Καλοί ήταν!

- Μόνο καλοί!!! Και τι είστε εσείς, βρε σούργελα;

- Άκου να σου πω, αδελφούλη, πάρ’ τους εσύ αφού είναι τέτοια κελεπούρια. Μη μας πολυκολλάς. Απάντησε η Μάγδα, ρουφώντας μια γερή γουλιά από τον καφέ της.

- Μπορεί και να ξαναέβλεπα το γιατρό. Είπε η Θάλεια.

- Εγώ λέω να πάρω μια ζακέτα τη Δευτέρα, αν τη φέρει στο νούμερό μου! Για γαμπρό δεν… είπα.

- Κι εγώ κι εγώ, σε τι χρώματα την είδες;

- Τουλάχιστον μπορείτε να μου πείτε γιατί;

- Αυτή είναι καψούρα με ένα συνάδελφο.

- Μάγδα, το σκασμό!

- Και τι έχει δηλαδή αυτός που δεν το έχουν οι άλλοι δύο;

- Να σου πω: το σημαντικό για μένα δεν είναι να έχει ο άλλος λεφτά, αλλά να τον βλέπεις και να λειώνεις. Να τον σκέφτεσαι, να θες να είσαι όπου είναι, να τον ζηλεύεις, να ανησυχείς, να τρελαίνεσαι. Ύστερα τα μεγάλα σπίτια θέλουν πολλή φασίνα, κι εγώ κάποιον που να μην είναι τέλειος. Στον έρωτα δεν υπάρχουν ιδανικοί, εμείς εξιδανικεύουμε.

- Ο φεμινισμός κι η ανεξαρτησία των γυναικών έχουν χαλάσει την κοινωνία. Κάποτε υπήρχε σε όλα μια τάξη. Τώρα ακόμη κι ο καλός γαμπρός έχασε την αξία του, ακούσαμε το Θανάση να μονολογεί.