Ένα βότσαλο στη λίμνη που το λένε Πέτρα

06/09/2012 - 14:10

Υπάρχει ένα σημείο πάνω στο χάρτη: το λένε Πέτρα. Κάθε καλοκαίρι, εκεί, για κάτι λιγότερο από δύο μήνες, ο χρόνος σταματά. Ειδήσεις για περικοπές κι αυξήσεις εισφορών δε φτάνουν ποτέ. Η τηλεόραση στο σπίτι της γιαγιάς δεν ανοίγει ούτε μια φορά. Οι ώρες κυλούν αργά.

Υπάρχει ένα σημείο πάνω στο χάρτη: το λένε Πέτρα. Κάθε καλοκαίρι, εκεί, για κάτι λιγότερο από δύο μήνες, ο χρόνος σταματά. Ειδήσεις για περικοπές κι αυξήσεις εισφορών δε φτάνουν ποτέ. Η τηλεόραση στο σπίτι της γιαγιάς δεν ανοίγει ούτε μια φορά. Οι ώρες κυλούν αργά. Υπάρχει ένα μπαλκόνι κι απέναντί του η θάλασσα. Παντού ξεχειλίζουν μυρωδιές. Έχεις τη δυνατότητα μιας απίστευτης σπατάλης χρόνου: όταν δεν έχω τι να κάνω, παρακολουθώ τις φίλες μου να μαγειρεύουν, να πήζουν τυρί ή να φτιάχνουν σαπούνι. Νομίζω ότι μαθαίνω τις ώρες της νύχτας καλύτερα μόνο στο νησί. Κάθε τέταρτο, κάθε λεπτό τους: ξέρω πότε αρχίζει να χαράζει τον Ιούλιο, πότε είναι το πιο βαθύ σκοτάδι τον Αύγουστο. Τον Αύγουστο ανακαλύπτω με τρόμο ότι η μέρα μικραίνει. Σκοτεινιάζει από τις εννιά.

Χαράματα μπροστά από ένα επιβατηγό καράβι, από την κοιλιά του οποίου βγαίνουν ασθμαίνοντας καυσαέριο αυτοκίνητα και εκδρομείς. Έχει σημάνει άλλη μια επιστροφή. Ανοίγω την πόρτα στη Νέα Σμύρνη κι αρχίζει αμέσως να μου λείπει αυτή η φυσικότητα που υπάρχει στο χωριό. Η βιωματική σχέση με τη φύση.

Ξετρυπώνω από τις ατέλειωτες αποσκευές που στοιβάζονται στο διάδρομο, το σάκο με τα μπαχαρικά: αρχίζω να τακτοποιώ το ροζ αλάτι Ιμαλαΐων, την καπνιστή πάπρικα, τη ρίγανη, την τριμμένη λιαστή ντομάτα, το μείγμα για τις σούπες και για το κοτόπουλο. Τρίβω τις πλάκες του σαπουνιού στον τρίφτη του τυριού και ξαναγεμίζω τη μεγάλη γυάλα: μια σπάτουλα σε κάθε πλύση κι η Πέτρα ξαναγεννιέται μπροστά στα μάτια μου, την κουβαλώ πάνω μου σα μυρωδιά. Αρχίζω να γεμίζω τα μπουκάλια μου με την καινούργια σοδιά του λαδιού: η μυρωδιά του γεννά αναμνήσεις: ένας άντρας με μια λαδωμένη φόρμα καταγράφει τις οξύτητες στο αυτοσχέδιο χημείο του παλιού ελαιοτριβείου.

Στο νου μου ζωντανεύει μια αγκαλιά που μύριζε λάδι και τσιγάρο.

Βγαίνω στο μπαλκόνι κι ανακαλύπτω ότι έχω χρόνια ολόκληρα να ασχοληθώ με τα φυτά μου: ακυρώνω το προγραμματισμένο ραντεβού με τον κηπουρό: παίρνω το ψαλίδι και αρχίζω να κουρεύω τα ξερά, για να δυναμώσουν.

Σκάβω τις γλάστρες μου, ανανεώνω το χώμα, κρεμώ τα κεραμικά που αγόρασα φέτος από το νησί: τα χελιδόνια του Μανταμάδου, τα ερωτευμένα πουλάκια της Νάντιας στην Πέτρα, το πλακάκι της Μάρως από το Μόλυβο, κι ανάβω την κεραμική κολοκύθα-κηροπήγιο στη βεράντα.

Στην Αθήνα χάνεται η ειλικρινής σχέση με τη φύση. Δεν υπάρχει χρόνος. Μερικές μέρες μόνον, ώστε να βρουν τα λάφυρα του καλοκαιριού τη θέση τους μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα που πάντα είναι εξαντλητική. Τα υλικά απομεινάρια του επίγειου παράδεισου εκπίπτουν από αυτόν. Κι ας μην έχουν αμαρτίες. Εμείς πληρώνουμε τη δίψα μας για γνώση. Αυτή δε στάθηκε και η πεμπτουσία του προπατορικού;

Κάθε Σεπτέμβρη η επιστροφή στην Αθήνα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάποιος αυτό θα το ερμήνευε ως αποτέλεσμα πολλών ευτυχισμένων στιγμών στις καλοκαιρινές διακοπές. Στον απόηχο μουσικών, με την ανάμνηση ατέλειωτων ποτών, γεμάτων με αποτσίγαρα σταχτοδοχείων στη βεράντα, πατωμάτων λερωμένων από τη σκόνη του δρόμου και την άμμο της θάλασσας, η ζωή στην Πέτρα κυλά πιο γρήγορα κι από το νερό, φεύγει μέσα από τα χέρια μας, σβήνει σαν το κερί στην εκκλησιά του Άι-Νικόλα, που τρεμοπαίζει το σούρουπο.

Η ευτυχία να μετράς τα κύματα και να προσπαθείς να μετρήσεις τα αχινοκαύκαλα του βυθού. Να ψάχνεις στο κατώι για ξεχασμένους θησαυρούς και να ανακαλύπτεις παιδικά παραμύθια, τόσο παλιά, ώστε να μην μπορείς πια να ακούσεις τη φωνή που σου τα διάβαζε, ούτε τη μελωδία από το παλιό γραμμόφωνο, που κολοβωμένο, χωρίς τη βελόνα του πασχίζει να θυμίσει στο σημερινό απόγονο ιστορίες από βεγγέρες που έζησαν τρεις γενιές πιο πίσω.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey