Η ευκολότερη δουλειά στην πολιτική είναι να κάνεις αντιπολίτευση. Πουλάν μυαλό οι κυβερνώντες με το ρούπι, πουλάς εσύ με τον πήχη. Καρβέλια μοιράζουν αυτοί στο λαό, ταψιά με παντεσπάνι εσύ. Βουρλίζονται αυτοί να βρουν λεφτά να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις, τραβάς εσύ μια ολική διαγραφή του χρέους ή τα παίρνεις από την πλουτοκρατία και τα δίνεις στη φτωχολογιά. Μνημόνια υπογράφουν αυτοί με τους δανειστές της χώρας, τα σκίζεις εσύ και τα πατάς χάμω. Κόβουν αυτοί μισθούς και συντάξεις για να μειώσουν το έλλειμμα, «οι ωραίοι έχουν χρέη» τραγουδάς εσύ και παρηγορείς το λαό πως, όταν έρθεις εν τη βασιλεία σου, θα έχουν όσα δανεικά θέλουν, χωρίς μνημόνια και στενοχώριες.

Πλάκα, πλάκα, όμως, σπάζει ο διάολος το ποδάρι του - καλύτερα να έσπαζε το κεφάλι του ο... «σοφός» λαός - κι αυτός που τραγουδά τα πιο χαρωπά τραγουδάκια, παίρνει την πλειοψηφία και γίνεται κυβέρνηση. Τότε γίνεσαι μάρτυρας της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου». Ο γίγαντας της Αντιπολίτευσης αρχίζει να «μπαίνει», να «μπαίνει», ώσπου καταντά νάνος! Φταίει, λέει, η «καμένη γη» που βρήκε και λόγω αχρωματοψίας την έβλεπε μέχρι τότε... πράσινη, φταίει το Μνημόνιο, που δεν πρόλαβε να το... διαβάσει, φταίει ο «Καλλικράτης», που έγινε «Κακοκράτης» και τον ξεγέλασε, φταίει, γενικώς, η διεθνής συνομωσία!

Έτσι ο μεγάλος «ανεψιός» έγινε μέσα σε πέντε χρόνια από Κώστας, Κωστάκης και κρύφτηκε σαν τον γρυλασπάλακα στο λαγούμι της Ραφήνας· έτσι ο πρωτογιός του Αντρέα έγινε μέσα σε δυο χρόνια Γιωργάκης και ποιος ξέρει πού τον κρύβει η μαμά του· έτσι σε δυο - τρεις μήνες κοντεύει ο πρώην «Αντιμνημονιακός» και στη συνέχεια μεγάλος διαπραγματευτής Αντώνης, να μας γίνει Αντωνάκης και κανείς δεν ξέρει πού θα κρυφτεί όταν οι Ευρωπαίοι μάς κόψουν τα δανεικά.

Έτσι φτάνει και η ώρα που ο «Μεγαλέξανδρος» του αντιμνημονιακού αγώνα θα περάσει στην πολιτική μας ιστορία ως ο «Μικρός Αλέξης», όταν η απελπισία και η τρελαμάρα του κόσμου του δώσει την εξουσία. Γιατί το παιδί παρουσίασε πρόωρη ανάπτυξη, έριξε απότομα μπόι και νόμισε πως άμα μιμηθεί τον... «μπαλκονάτο» Αντρέα, θα κυβερνήσει κι αυτός τη χώρα για άλλα 20 χρόνια με τα παλαιοπασοκικά συνθήματα. Κάτι όμως δεν πάει καλά στο πολιτικό του ρολόι και πηγαίνει πίσω μερικές δεκαετίες.

Το παιδί δεν κατάλαβε πως το «πάρτι» έχει τελειώσει προ πολλού. Προεκλογικά το έπαιζε... ευρωνταής· θα καταργούσε μια κι έξω τα μνημόνια και οι Ευρωπαίοι θα τα έβαφαν μαύρα που θα μας ξεφορτώνονταν μια ώρα αρχύτερα. Τώρα που είδε ότι ούτε μια επιμήκυνση δε μας κάνουν για τη μείωση του ελλείμματος, συμβιβάζεται και με την... πτώχευση, την οποία συνιστά ενθέρμως και ο εξ αριστερών του, μεγάλος... «οικονομολόγος» Λαφαζάνης! Με το που θα κηρύξουμε πτώχευση, όλο το κουμάντο της εθνικής οικονομίας θα είναι πια δικό μας: ραδίκια παράγει η χώρα, ραδίκια τρως· κι άμα βρέξει και βγουν τα σαλιγκάρια, τρως και σαλιγκάρια!

Ο ελληνικός λαός δεν έχει πια πολλές επιλογές: πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μερικά χρόνια επώδυνων μέτρων και στερήσεων ή στην επιστροφή στη δεκαετία του ‘50 και σ’ ένα μακροχρόνιο αγώνα για την επιβίωσή του, με αβέβαιη έκβαση, μέσα σ’ έναν τρικυμισμένο κόσμο. Ούτε με τα παρακάλια αλλά ούτε και με τους τσαμπουκάδες θα σταθεί όρθια η χώρα.

Και βέβαια, αλίμονο εάν περιμένουμε να αναστηθεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος για ν’ αναλάβει να οδηγήσει στο ξέφωτο της ιστορίας τη χώρα μας. Ενότητα των εθνικών δυνάμεων χρειάζεται η χώρα, εθνικό σχέδιο χρειάζεται, που θα έχει εκπονηθεί με τη σύμπραξη και τη συνεργασία του επιστημονικού δυναμικού που διαθέτει το ελληνικό έθνος. Και οπωσδήποτε χρειάζεται η συμμαχία των πατριωτικών πολιτικών δυνάμεων, που θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς τα συνήθη παιδιαρίσματα του μέσα - έξω από την κυβέρνηση, χωρίς τους μικροπολιτικούς υπολογισμούς και τις υστεροβουλίες, σε μια κυβέρνηση χωρίς τα κομματικά σκύβαλα, τους κηπουρούς και τους γελωτοποιούς, στους οποίους ο αρχηγός χαρίζει υπουργικούς θώκους και αξιώματα.

Κι αυτή η λύση βρίσκεται στα χέρια του σοφού (;) λαού. Μετά από τόσους Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Αντωνάκηδες κι Αλέξηδες, μετά από τόσους πύργους στην άμμο που κατασκεύασαν παίζοντας τα παιδιά, καιρός ν’ αφήσουμε την τρέλα της εθνικής μας πολιτικής και να σοβαρευτούμε· ν’ αναζητήσουμε καπετάνιους που έμαθαν να τραβάν κουπί προτού να πιάσουν το πηδάλιο κι έχουν ψηθεί από την αλμύρα της θάλασσας και της ζωής.

Καπετάνιους που ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια των καιρών και να κρατάν σταθερά τη ρότα του πλοίου, κόντρα στους ανέμους που λυσσομανάν, για τον προορισμό, που ο λαός και η ιστορία αυτού του τόπου τούς όρισε.