Βρισκόμαστε στα τέλη του Ιουλίου. Ένας άντρακλας στέκεται στην ακρογιαλιά. Το θαλασσινό νερό τού έρχεται μέχρι τα γόνατα. Και αρχίζει εκείνη η ιεροτελεστία που πολύ συχνά βλέπουμε στις ελληνικές θάλασσες.

Με τη χούφτα πιάνει λίγο νεράκι και το ρίχνει πάνω στο σώμα του. Αυτή η πράξη επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Η νευρικότητα των κινήσεων προδίδει ότι η επαφή του νερού με την επιδερμίδα δυσανασχετεί το λουόμενο. Οι τελευταίες φουχτιές νερού προορίζονται για τα αχαμνά του. Μετά βυθίζει το σώμα του στο νερό μέχρι το λαιμό. Το κεφάλι έξω.

Διαμένω σε ένα πανέμορφο ελληνικό νησί, την Ιθάκη, και είμαι θαλασσολάγνος (όρος του Μυριβήλη για αυτούς που έχουν ερωτική σχέση με τη θάλασσα). Καμμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να διαμένω στο νησί γιατί είμαι θαλασσολάγνος!

Οι Θιακοί (= Ιθακήσιοι) είναι ναυτικοί και μετανάστες από την αρχαιότητα. Η ναυτοσύνη τους είναι γνωστή σ’ όλο τον κόσμο. Γνωστή ήταν και η προτίμηση του Ωνάση για Θιακούς αξιωματικούς και πληρώματα. Γι’ αυτό μού έκανε μεγάλη εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιθακησίων που δεν έχουν πλησιάσει τη θάλασσα ποτέ. Μπορώ να πω ότι, όντας λάτρης της θάλασσας, σχεδόν μου κακοφαίνεται ότι τόσοι πατριώτες μου την απεχθάνονται.

Μετά από χρόνια παρατήρησης, έχω καταλήξει σε μια υπόθεση εργασίας που πρέπει να διερευνηθεί από ειδικούς ψυχαναλυτές για να γίνει αποδεκτή θεωρία. Η υπόθεση εργασίας μου μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Η Ορθόδοξη Εκκλησία βαπτίζει νήπια (πράξη αμφίβολης ηθικής αφού ο/η βαπτιζομένος/-η δεν έχει επιλέξει να μπει στο κοπάδι - ποίμνιο). Σχεδόν πάντα στο παρελθόν, στο διάστημα της επαφής με το νερό, ο παπάς βυθίζει το μωρό ολόκληρο (και το κεφαλάκι του). Το νήπιο, φυσικά, δεν ξέρει να κρατήσει την αναπνοή του και κατά κανόνα είναι τότε που αρχίζει να ουρλιάζει με απόγνωση. Πρεσβεύω ότι αυτό το γεγονός αφήνει ένα ψυχολογικό τραύμα στο νήπιο, με αποτέλεσμα την απόκτηση μιας μόνιμης υδροφοβίας.

Και το όνομα αυτής Εριέττη - Αικατερίνη. Άψογο το κοριτσάκι! Μια νηφαλιότητα, μια σοβαρότητα όταν το γυμνό της κορμάκι ήρθε σε επαφή με το νερό! Αλλά άψογος και ο παπα-Αντώνης! Το νεράκι κάλυψε όλο το σωματάκι της μικρής χωρίς ούτε για μια στιγμή να εμποδίσει την αναπνοή της!

Κατ’ εμέ αποκλείεται η Εριέττη - Αικατερίνη να γίνει υδρόφοβη. Ίσως να σημαίνει αυτό ότι μπορεί να υλοποιηθεί αυτό που έγραψα στο δωράκι που της χάρισα: Αγαπημένη μου Εριέττη - Αικατερίνη, μ’ αυτό το «kick board» θα μάθεις του χρόνου να κολυμπάς! Αν οι γονείς με θέλουν για δάσκαλο, αναλαμβάνω ευχαρίστως, αν ζω του χρόνου. Έτσι έμαθα και τους γιους μου κολύμπι.

Μερικά λόγια για την παράδοση, τα έθιμα. Ναι στην παράδοση: φτάνει να μην είναι αντικοινωνική. Δε θα πω ποτέ, αλλά ούτε η κοινωνία πρέπει ποτέ να πει «ναι», στην κλειτοριδεκτομή. Όπου μια βρομόγρια, με βρόμικα ξυράφια, σακατεύει το καημένο το κοριτσάκι κάπου στη βόρεια Αφρική! Δε θα πω ποτέ «ναι» στην μπούργκα, αλλά ούτε και στο ράσο του ορθόδοξου παπά Ιούλιο μήνα. Δε θα πω ποτέ «ναι» στην επίδειξη του ματωμένου σεντονιού, στις παρθενορραφές και τις άλλες εβραιοελληνικές εφευρέσεις, που χαντακώνουν την ερωτική ζωή πολλών Ελλήνων. Χίλιες φορές «ναι» στον έρωτα, «ναι» και στη θαλασσολαγνεία.