Είναι φορές φίλοι μου, που ο άνθρωπος δεν ξέρει τι να πει.
Τον πλημμυρίζουν τα συναισθήματα, τον πνίγει η περισσευούμενη ευτυχία.
Θα πασκίσω να τα κανοναρχίσω κι απλά να σας ξομολογηθώ πως κάποια μέρα όταν για λόγους ανωτέρας βίας, απουσίαζα από την Κρήτη για δυόμισι μήνες, δέχτηκα ένα τηλεγραφικό τηλεφώνημα από το Θανάση το Δεικτάκη, που με άφησε άναυδο.  
- Πότε γυρίζεις Σφηνάρι; Με ρώτησε απότομα.
- Εννιά Αυγούστου, αποκρίθηκα.
- Θα σε τιμήσουμε στις 19, είπε βιαστικός και μου το έκλεισε.
Άμα γύρισα με την αρρώστια του Οδυσσέα στο μεδούλι μου, έμαθα πως όχι μόνο ο Σύλλογος «Γραμπούσα», μα και η «Κρητική Μούσα», από κοινού, θα έκαναν αυτή την άκρως τιμητική για μένα, εκδήλωση. Κι αναρωτιέμαι. Γιατί; Τι το σημαντικό έκανα. Επειδής αγαπώ τούτο τον τόπο; Μα αυτό είναι πρόσταγμα ψυχής μου.
Κι ως το ‘φερε ο λόγος, ας γυρίσουμε 35 χρόνια πίσω, Αύγουστο του 1977, όταν ένα Καντετάκι ερχότανε αγκομαχώντας από Ηράκλειο. Με τον παλιό δρόμο. Ξέρετε. Νοχιά, Μελισσουργιό, Καληδονία, Πλακάλωνα, τα γνωστά. Τέσσερεις ώρες οδήγηση, η μηχανή έβραζε κι η μέρα κόντευε να τελέψει, όταν ξετρύπωσα από τις κακοτοπιές, πρόβαλα εκεί στη κορφή του όρους κι απότομα, σα σε τραινάκι που κάνει το γύρο του θανάτου, αντίκρισα μια πυρκαγιά. Ολάκερη η θάλασσα Γκραμπούσα μεριά μπογιαντισμένη κόκκινη! Κι ο ουρανός, σκέτη πορφύρα πορτοκαλής και μολυβής. Κι ακούστηκε τότες ως τα πέρατα της γης η κραυγή μου.
- Άαα! Τι ομορφιά!
Ήτανε ο Κισσαμίτικος ο κόλπος που τον πυρπολούσε ο ηλιάτορας σαν άφηνε το θρόνο του και βουτούσε στο γιαλό.
Αυτή τη ζωγραφιά, δε γίνεται να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου.
Αυτοστιγμεί, ερωτεύτηκα τον τόπο σας που να, τώρα είναι και δικός μου τόπος.
Κι υστερνά, σα με φέρανε τα βήματά μου στο μετερίζι με τα αρχαία ευρήματα τα Φαλάσαρνα, κολυμπούσαμε ολημερίς, χαιρόμασταν την απέραντη κι έρημη τότεσου αμμουδιά με τη μοναδική ταβέρνα του Αντρέα του ψαρά και της κυρ-Άννας και δεν έλεγα να ξεκολλήσω. Σε αντίσκηνο μείναμε 25 μέρες. Και την παραμονή που θα φεύγαμε, η κυρ-Άννα γίνηκε αφορμή να πάω για πρώτη φορά στη ζωή μου, στο μαργαριτάρι που ο Θεός έριξε παρέκει, το Σφηνάρι. Νύχτα φτάσαμε, στην ταβέρνα του Αντώναρου αραξοβολήσαμε, κάτω απ’ την καλαμωτή και πα στο κύμα, κακαβιά απίθανη φάγαμε, κρασί μπρούσικο ήπιαμε, με ένα λουξ κρεμασμένο καταμεσής τα τραπεζάκια, λωλάθηκα κοπέλια, ίντα να σας πω, το κύμα να βροντά, οι αθρώποι, ατόφιοι απλοί αληθινοί ψαράδες και κτηνοτρόφοι ντόπιοι και Γάλλοι Γερμανοί Ιταλοί, ένα πολυεθνικό πανηγύρι. Μέθυσα, θάρρεσα πως ήμουνα στην Παράδεισο, έδωκα μια, πετάχτηκα ορθός, και ρώτησα χωρίς να σκεφτώ τίποτα.
- Μου αρέσει ρε παιδιά ο τόπος αυτός. Μπας και πουλάει κανένας;
Με περάσανε για λωλό ή μεθυσμένο, γελάσανε, μα εγώ το βιολί μου. Οπότε ο Μανόλης, για να με πειράξει, μου λέει.
- Εγώ πουλώ, μα είναι νύχτα, έλα αύριο να το δεις.
- Ωωω μου αρέσει! φώναξα, κι έφαγα μια σπρωξιά από τη συμβία μου.
Μη τα πολυλογώ, επέμενα, δέχτηκε, έκλεισα συμφωνία και φώναξα τον ταβερνιάρη.
- Αντώνη, βάλε δυο κούπες κρασί στο Μανόλη για καπάρο.  
Κι έτσι, περασμένα μεσάνυχτα, αγόρασα ένα κομμάτι γης, μπολιάστηκα Σφηναριώτης κι αγαπώ το Σφηνάρι, την Κίσαμο κι όλη την Κρήτη πιότερο από πολλούς ντόπιους.
Κι αξιώθηκα να βρίσκομαι σήμερα μπροστά σας, τιμώμενος μα ταπεινός, και με φορτίο δυσβάσταχτο στους ώμους μου, που με πολλή αγάπη αποθέσατε. Και τάζω σας, πως σεμνά και με τις μικρές μου δυνάμεις θα παραμείνω φίλος, συνεργάτης κι υπηρέτης σας.
Γιατί, δίκαια με βάφτισε αυτό το κοπέλι ο Θανάσης, Καμβυσελλάκη.

Τι άλλο ποθεί ο θνητός εξόν ετούτο τον άυλο πλούτο;
Σας ευχαριστώ όλους. Ξέχωρα, Δεικτάκη κι Αρετουλάκη.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.