Το καλοκαίρι ετοιμάζεται να μας αφήσει, υποκλίνεται… κι ο Αύγουστος μετράει τις τελευταίες του ανάσες. Αγκομαχεί, επιμένει, φλυαρεί, παλεύει μέσα στην κάψα, να κρατήσει μεγάλες τις μέρες και μικρές τις σκιές. Κι αυτός ο γλυκός ήλιος να λογαριάζει τις ανάγκες σου αλλιώς. Φέτος τα μάτια μου -κι ας το ’θελα όσο ποτέ- δε κολύμπησαν στη γενναιόδωρη αγκαλιά του απέραντου γαλάζιου. Ήρθαν άλλα και μ’ έκαναν να ξεχάσω το καλοκαίρι. Η καρδιά, η ψυχή και τα μάτια μου, βυθίστηκαν ολοτελώς σ’ αυτό το πλάσμα που ήρθε και τάζει χαρές. Το όνειρο όμως, δεν ξεχνιέται, δεν ξεθωριάζει, θα περιμένω την επόμενη φορά. Μεγάλωσα, κι έμαθα να κάνω υπομονή.

Κι εδώ, πώς να γευτείς το καλοκαίρι; Άδεια η Αθήνα, με τη μελαγχολία των κατεβασμένων ρολών, τη σιωπή στα μπαλκόνια και κείνη τη βαριά, υγρή ζέστη που έχεις την αίσθηση ότι κατακάθεται με τη σκόνη της στα λεκιασμένα πεζοδρόμια. Δυστυχώς, η Αθήνα αρχίζει να μοιάζει, όλο και πιο πολύ, με τριτοκοσμική πόλη, σχεδόν παρακμιακή, ξεπεσμένη σαν διατηρητέο ερείπιο. Η κρίση δείχνει να έπεσε βαριά πάνω στην εύθραυστη καθημερινότητά της και την έκανε συντρίμμια… Την περπατάς και νιώθεις πως έχει αρχίσει να συμφιλιώνεται με τη φτώχεια. Κλειστά μαγαζιά, δεκάδες ζητιάνοι, άνθρωποι που περιφέρονται ανυποψίαστοι, απροετοίμαστοι, αθώοι… θαρρείς και υπνοβατούν. Μια Αθήνα λιπόθυμη… Μια πόλη που σιγά σιγά χάνει το χρώμα της. Η σκληρή πραγματικότητα -τη βλέπεις ή κάνεις πως δεν τη βλέπεις- είναι ολόγυρα και μέσα σου. Θες δε θες, σου αλλάζει σκέψεις, επιθυμίες και διάθεση. Μένει η απογοήτευση -συχνά και η αηδία- για την κατάντια… για τα όσα βιώνουμε σήμερα με την προσδοκία, την ελπίδα ή την αυταπάτη (στην καλύτερη περίπτωση…) ότι θα έρθουν ευνοϊκότεροι καιροί. Πώς να γευτείς το καλοκαίρι…

Αεράκι τρυφερό ταξιδεύει τα όνειρά μου κι ένα μισοχαμόγελο πάει να γλυκάνει τις σκέψεις μου. Ευτυχώς που τα έχω φτιάξει μια χαρά με το λογισμό μου κι αυτός, γι’ ανταμοιβή στην πεθυμιά μου, φτιάχνει εικόνες, με σεργιανίζει εκεί που κι αυτός συχνάζει. Διαλέγει, ακουμπά, δροσίζεται και ξαποσταίνει σε μέρη αγαπημένα, όπου η πελαγίσια αύρα και η άχνα του Αυγούστου σε κάνουν άλλο άνθρωπο. Πιο ήσυχο, πιο απλό, πιο ολιγαρκή. Συμπεριφορές που σε φέρνουν στα ίσα σου. Κι ας θρέφει πόθους η καρδιά. Μ’ αυτές τις σκέψεις, κάτι ανάμεσα σε παραμύθι και όνειρο, ανταμώνω με τον άσβεστο χρόνο.

Προς στιγμή είναι μια κάποια παρηγοριά το μπαλκόνι μου. Μπορώ κι ανασαίνω την αύρα που θρέφει τις προσδοκίες… Με φώτα σβηστά, μες στο σκοτάδι, κάνω σχέδια με κύματα που σκάνε μέσα στο μυαλό μου, με καράβια που φεύγουν, με έναστρους ουρανούς και νύχτες πανσέληνες, με σταλάγματα από αγιόκλημα και γιασεμί, με φιλίες, με έρωτες, με την αλμύρα και τη μαγεία του γαλάζιου που βαθαίνει. Και βέβαια μ’ αυτή τη θάλασσα, παράδεισο. Θα ήθελα να ήταν δυνατόν να ορμήσει σε τούτο το γραφτό να το γεμίσει με τα χρώματά της, με τους ήχους, τις μουσικές, τις μυστικές φωνές της. Με το νωχελικό πηγαινέλα της στα βότσαλα και με τον ήλιο να πυρπολεί το Αιγαίο μέχρι τη θολή γραμμή του ορίζοντα που σβήνει αχνά τ’ απρόσμενα, τ’ ανέγγιχτα, τ’ αξόδευτα και τα μοναχικά.

Ευλογία τούτα τα σούρτα φέρτα του μυαλού… Οι σκέψεις κλέβουν τη σιωπή, ενώ εγώ παλεύω να συνταιριάξω τούτο το στίχο που μέσα μου στριφογυρίζει: «Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου κι ας δένεις μόνο όταν φυσά / αυτό που ψάχνεις μακριά μου, πάλι κοντά μου σε γυρνά».