Εάν οι γονείς των μαθητών ήξεραν τι διδάσκουν κάποιοι εκπαιδευτικοί στα παιδιά τους και ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά που τους διδάσκουν στην πνευματική και ηθική τους διαμόρφωση, ίσως να έκαναν οι ίδιοι την πρώτη σοβαρή «κατάληψη» των σχολείων διεκδικώντας, εδώ και τώρα, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών!

Επί τριάντα και πλέον χρόνια οι Έλληνες εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία και κατ’ εξαίρεση απ’ όλους τους εργαζομένους, διατηρούν το προνόμιο τού ανεξέλεγκτου της διδασκαλίας τους και του αναξιολόγητου της απόδοσής τους.
Κι αυτό συμβαίνει σε έναν από τους πιο ευαίσθητους χώρους, όπου πλάθονται οι ψυχές των νέων ανθρώπων, όπου ο διδάσκων μπορεί να ανατρέψει την κακή φύση, αλλά και να διαστρέψει και να καταστρέψει την καλή φύση των μαθητών του, όπου μπορεί να σπείρει το σπόρο του καλού ή του κακού, να διαπλάσει το δημιουργικό άνθρωπο ή τον άνθρωπο-κοινωνικό παράσιτο.

Η ιστορία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι φορτισμένη με όλα τα μετεμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και με όλα τα αριστερά ιδεολογήματα και τις προκαταλήψεις. Και αποτελεί ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα παθογένειας της μεταπολιτευτικής περιόδου, κατά την οποία η συντεχνιακή λογική - εν μέσω δημοκρατίας - κατόρθωσε να επιβάλει και να διατηρήσει επί τόσα χρόνια ένα καθεστώς ασύδοτης λειτουργίας στη δημόσια εκπαίδευση.

Στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο ο έλεγχος της εκπαιδευτικής λειτουργίας και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, εκτός από το κριτήριο της επιστημονικής επάρκειας και της διδακτικής ικανότητας, συνυπολόγιζε και εξωεκπαιδευτικά στοιχεία, όπως ήταν η πολιτική τοποθέτηση του αξιολογούμενου και συγκεκριμένα εάν «ενεφορείτο υπό εθνικοφρόνων ή αντεθνικών ιδεών» ή - στην περίοδο της δικτατορίας - κατά πόσον «ήταν αφοσιωμένος εις το πνεύμα της 21ης Απριλίου».

Και όσον αφορά τους αξιολογητές, τους τότε Γενικούς Επιθεωρητές, αυτοί επιλέγονταν μετά από ενδελεχή έλεγχο της «καθόλου εθνικής τους δράσης» και της πίστης τους στα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη», όπως, βέβαια, αυτά τα αντιλαμβάνονταν η πολιτική και πνευματική ηγεσία εκείνης της περιόδου.
Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζονταν το αδιατάρακτον και η συνέχεια της «εθνικοφρόνου» αγωγής των Ελληνοπαίδων και η ανατροφοδότηση του συστήματος διοίκησης των σχολείων.
Και βεβαίως η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας τού ‘80, ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξή τους. Η ευδόκιμος θητεία, όπως αυτή προσδιοριζόταν από τον αξιολογητή-Γενικό Επιθεωρητή στο βαθμό και το μισθολογικό κλιμάκιο που κατείχε ο εκπαιδευτικός, αποτελούσε την απαραίτητη προϋπόθεση για την προαγωγή του στον επόμενο βαθμό και το κλιμάκιο.

Με την κατάρρευση της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, το Δημοκρατικό Κίνημα των εκπαιδευτικών, που αναδείχθηκε στην ηγεσία της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, στα πλαίσια της προσπάθειας που ανέλαβε για τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, ζήτησε την επανάκριση όλου του εποπτικού προσωπικού της εκπαίδευσης, καθώς και την απομάκρυνση από την εκπαίδευση όλων εκείνων που επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλον ως υπηρέτες του δικτατορικού καθεστώτος και διώκτες των δημοκρατικών εκπαιδευτικών. Συγχρόνως εισηγήθηκε την αλλαγή του τρόπου αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, ώστε να διασφαλιστεί η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμεροληψία και αντικειμενικότητα και κυρίως να αποφευχθεί εφεξής η εξυπηρέτηση από τους αξιολογητές πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε κάποιο βαθμό, με το νέο θεσμικό καθεστώς, που αντικατέστησε εκείνο της δικτατορίας, εκσυγχρονίστηκε επί το δημοκρατικότερον το σύστημα της αξιολόγησης και της επιλογής του Διοικητικού και Εποπτικού προσωπικού της εκπαίδευσης. Πρέπει πάντως εδώ να επισημάνουμε ότι εκείνο το κίνημα των εκπαιδευτικών της μεταδικτατορικής περιόδου, παρά τη φόρτισή του από τα νωπά βιώματα και τις επώδυνες εμπειρίες της δικτατορικής περιόδου, ουδέποτε εισηγήθηκε την κατάργηση του θεσμού της εποπτείας στην εκπαίδευση και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.

Το status που επιτεύχθηκε στα πράγματα της εκπαίδευσης τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν άντεξε για πολύ απέναντι στο ορμητικό και μαζικό αίτημα εκ μέρους των καταπιεσμένων της μετεμφυλιοπολεμικής και δικτατορικής περιόδου για περισσότερη ελευθερία, για την κατάργηση κάθε θεσμού που είχε ενοχοποιηθεί για τον αυταρχισμό, τις κοινωνικές και πολιτικές διακρίσεις της προηγούμενης περιόδου. Το αίτημα της «αλλαγής» δεν έσπασε μόνον τα φράγματα της ανελευθερίας, αλλά και τα φρένα της λογικής, υπερβαίνοντας πολλές φορές το μέτρο και παραβιάζοντας βασικές αρχές, στις οποίες στηρίζεται η λειτουργία της οργανωμένης κοινωνίας.

Και τότε συνετελέσθη ο εκφυλισμός των ιδεολογιών και η αποσάθρωση των θεσμών που στήριζαν τη λειτουργία του κράτους. Οι ιδέες, που εξέπεσαν στη γήινη πραγματικότητα από τους αιθέρες, κατήντησαν λαϊκίστικα, διαφημιστικά συνθήματα της κάθε είδους κομματικής πραμάτειας. Και ο συνδικαλισμός, που ανακηρύχτηκε ως «ένας από τους πυλώνες της Δημοκρατίας», συρρίκνωσε τον κοινωνικό του ρόλο στην τυφλή διεκδίκηση μαξιμαλιστικών στόχων, αδιαφορώντας για το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον· και σ’ αυτή την ανεύθυνη πορεία του συνάντησε την αλόγιστη υποστήριξη ή την ενδοτικότητα των κομμάτων, κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, τα οποία ακολουθούσαν την ίδια ανεύθυνη πορεία, την κατάκτηση της εξουσίας για τη νομή της εξουσίας, με κάθε τρόπο και με κάθε κοινωνικό κόστος.
Η συμμαχία των κομμάτων και του συνδικαλισμού εξασφάλιζε την εξουσία στους πρώτους και πλούσια τα ελέη για τους συνδικαλιζομένους.

Έτσι η ΑΔΕΔΥ επέτυχε τον... παγκόσμιο άθλο: την ακώλυτη βαθμολογική και μισθολογική προαγωγή των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι τον καταληκτικό βαθμό και το καταληκτικό μισθολογικό κλιμάκιο, με μόνο προσόν για τους υπαλλήλους το χρόνο που κυλούσε μέσα στην αμεριμνησία και την τρελή χαρά της ανεξέλεγκτης εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος. Έτσι φτάσαμε ακόμα και στην κατάκτηση του επιδόματος της... «έγκαιρης προσέλευσης»!

Μετά την εξασφάλιση της ακώλυτης βαθμολογικής και μισθολογικής προαγωγής, «ποίαν χρείαν» πλέον είχαμε της αξιολόγησης και της ενοχλητικής παρουσίας των αξιολογητών μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας; Η «πλέρια» απελευθέρωση των διδασκόντων ήταν πλέον εφικτή! Μπροστά στον εκβιασμό των εκπαιδευτικών οργανώσεων ότι θα αντιδράσουν δυναμικά σε κάθε απόπειρα του Υπουργείου Παιδείας να επιβάλει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ούτε ένας από τους ψοφοδεείς υπουργούς Παιδείας, όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας 30ετίας, δεν τόλμησε να προστατεύσει τα παιδιά του λαού από τους εκβιαστές συνδικαλιστές και τους πνευματικούς... «βιαστές» τους, κάποιους αμαθείς και... ανάγωγους «διδάσκοντες», επιβάλλοντας αυτό που ισχύει στα σχολειά όλου του κόσμου, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών!

Έτσι κατάντησαν τα σχολειά μας επωαστήρια φασιστικών ιδεών όλων των αποχρώσεων. Έτσι σήμερα πολλοί αναρωτιούνται: μα οι δάσκαλοι των παιδιών μας τι κάνουν; Δεν εξήγησαν στα παιδιά τι σημαίνει Ναζισμός και τι Φασισμός, τι σημαίνει δημοκρατία και τι ολοκληρωτισμός, τι σημαίνει ελευθερία και τι ασυδοσία;