Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου δεν ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς για τη χώρα μας. Ένας ντοπαρισμένος αθλητής και ένας αμφιλεγόμενος αποκλεισμός μίας αθλήτριας για ρατσιστικά σχόλια σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι και ό,τι καλύτερο για ποδαρικό.
Μετά από το πρώτο σοκ και τις συζητήσεις που ακολούθησαν, ιδιαίτερα για το γεγονός του αποκλεισμού της αθλήτριας, στραφήκαμε όλοι να παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάπου εκεί ξύπνησε μέσα μας η επιθυμία να συγκρίνουμε λεπτομερώς τη φετινή τελετή έναρξης με την αντίστοιχη που έγινε στην Αθήνα το 2004. Γέμισε το διαδίκτυο σχολιασμούς σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η δική μας αντίστοιχη τελετή. Δημιουργήθηκε μία τάση να χαρακτηρίσουμε τη δική μας παράσταση σαν ό,τι πιο καλαίσθητο μπορούσε να εμφανιστεί και το πρόσωπο μίας επιθυμητής πραγματικότητας, ενώ δόθηκε η εντύπωση ότι η παράσταση των Άγγλων πρέσβευε έναν κόσμο που θα έπρεπε να κατακριθεί για αυτά που πρέσβευε. Κρίμα πραγματικά… Προσωπικά, βλέποντας την τελετή έναρξης, ένιωσα την παιδική μου ηλικία να ζωντανεύει.
Ο Πίτερ Παν, ο Χάρι Πότερ και τόσα άλλα, θύμισαν σε πολύ νέο, αλλά και λίγο μεγαλύτερο κόσμο, την παιδική του ηλικία. Αλλά και το κομμάτι που το στάδιο μετατράπηκε σε μουσική σκηνή των προηγούμενων δεκαετιών είμαι σίγουρη ότι προκάλεσε ευχαρίστηση σε πολύ κόσμο που θυμήθηκε αγαπημένες μελωδίες των προηγούμενων δεκαετιών.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο για εμάς να κατανοήσουμε ότι ένα τμήμα της δικής μας διασκέδασης αποτελεί το κομμάτι του πολιτισμού μιας άλλης χώρας. Ο Χατζιδάκις, ο Λοΐζος και ο Θεοδωράκης, ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης μάς έχουν συντροφεύσει σε στιγμές κεφιού, χαράς ή και λύπης, αλλά αναμφισβήτητα είναι και τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η τελετή έναρξης δεν αποτελεί διαγωνισμό ανάμεσα στις χώρες που φιλοξενούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Είναι μία γνωριμία του κοινού με τον πολιτισμό και την καθημερινότητα της εκάστοτε χώρας όχι μόνο στην έναρξη, αλλά και στη λήξη. Και αυτό είναι κάτι που το ξεχνάμε, καθώς αυτές τις μέρες όλοι θυμηθήκαμε την τελετή έναρξης, αλλά κανείς την τελετή λήξης. Γιατί το Ντάτσουν με τα καρπούζια αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς μας, ακόμα και αν αυτό νιώθουμε ότι μας χαλάει το διεθνές προφίλ.