Φεγγαράδα απ’ το παλιάμπελο…

07/08/2012 - 14:09

Έβλεπα, πριν λίγες μέρες, τ’ ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται αγέρωχο στα ματοτσίνορα του ουρανού, σαν ο απόλυτος θεός. Να κλέβει την ομορφιά της νύχτας, να λειώνει και να στάζει λυρισμό, έρωτα και ευλογία.

Έβλεπα, πριν λίγες μέρες, τ’ ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται αγέρωχο στα ματοτσίνορα του ουρανού, σαν ο απόλυτος θεός. Να κλέβει την ομορφιά της νύχτας, να λειώνει και να στάζει λυρισμό, έρωτα και ευλογία. Να καθρεφτίζεται το φως του στη θάλασσα και να φτιάχνει εκείνο το ασημένιο μονοπάτι. Χάρμα οφθαλμών! Να στρέφεις το βλέμμα σου κατά κει και να νιώθεις πως μαζί με τα δικά σου μάτια, χιλιάδες άλλα συναντώνται πάνω του. Στιγμές θυμίαμα. Σε παρασέρνει δε, σε κάτι αργόσυρτα ξενύχτια που… ανταριάζει το μυαλό σου. Και χαζεύεις… Τα κάνει κάτι τέτοια μαγικά η πανσέληνος. Σάμπως θέλει πολύ για να σε βγάλει στ’ ανοιχτά; Αλλιώς τότε μετράς το χρόνο, δεν κοιτάς την ώρα αλλά τον ουρανό… Δοξάζεις το Δημιουργό που σου χάρισε τούτο τον όμορφο τόπο και σ’ αξίωσε ν’ απολαμβάνεις και να χαίρεσαι τέτοιες φεγγαράδες.

Μιας κι αναφέρθηκα σε τόπο θεϊκό, θυμήθηκα μια όμορφη παραβολή που, χρόνια πριν, είχε αφηγηθεί ο Νιόνιος. Την είχα διαβάσει στον «Οίστρο» κι αναφερόταν στο Θεό και στις ημέρες της Δημιουργίας του κόσμου.
Με το μοναδικό τρόπο που διαθέτουν οι καλοί παραμυθάδες σε έπειθε πως ο Πλάστης, σα μοναδικός μάστορας, έφτιαξε τη γη και έπειτα μπήκε στον κόπο να μοιράσει τα οικόπεδά της. Είχε στο νου Του όμως να κρατήσει το καλύτερο κομμάτι για… τα γεράματά Του. Έβαλε, λοιπόν, τους λαούς στη σειρά και βάλθηκε να τους μοιράζει χώρες και κομμάτια από τη δημιουργία Του. Οι συνεπείς και πειθαρχημένοι προσήλθαν άμεσα και μπήκαν πειθήνια στη σειρά, στοιχηματίζω πως αυτοί θα ήταν οι Γερμανοί, οι Φινλανδοί, οι Άγγλοι ίσως και οι Γάλλοι. Από την άλλη, αυτά τα ιδιάζοντα όντα, οι Έλληνες (λόγια του Νιόνιου), είχαν καταπιαστεί μάλλον με κάτι άσχετο και δεν πρόλαβαν να παραλάβουν χώρα εγκαίρως. Τέλειωσε λοιπόν ο Παντοκράτορας τη μοιρασιά και πάνω που ικανοποιημένος έτριβε τα χέρια Του και ετοιμαζόταν να αποσυρθεί στο οικοπεδάκι Του, στη Μεσόγειο, να σου κι εμφανίζονται ασθμαίνοντας οι... αλλοπαρμένοι Έλληνες.

«Πού ήσασταν εσείς, τέκνα μου»; (υποθέτω στο περίπου πως τους είπε ο Μεγαλοδύναμος). Ψέλλισαν κάτι δικαιολογίες εκείνοι, αλλά η ουσία ήταν πως οι άνθρωποι είχαν μείνει χωρίς τόπο και δίχως στέγη. Τι να σου κάνει ο Φιλεύσπλαχνος και Ελεήμων Θεός, που τους συμπάθησε κιόλας όπως τους είδε (λίγο καταφερτζήδες και λίγο πολυμήχανους), κι εν τέλει σκέφτηκε… ας πάει και το παλιάμπελο! Μόνο που αντί για παλιάμπελο, του ‘χε απομείνει εκείνο το «φιλετάκι», που λέγαμε πως κρατούσε για τον εαυτό Του. Πήρε, λοιπόν, το αυστηρό ύφος Του και τους το έδειξε: «Άντε», τους είπε (πάλι στο περίπου), «σας το χαρίζω, αλλά να το προσέχετε γιατί είναι τόπος θεϊκός κι όλοι θα σας ζηλεύουν». Κι ως Παντογνώστης είχε ασφαλώς δίκιο. Οι Έλληνες ζούσαν ανά τους αιώνες στο θεϊκό Του οικόπεδο, αλλά ουδέποτε ησύχασαν από τις επιβουλές των άλλων.
Κάπου εδώ - και κάπως έτσι - τέλειωνε η ιστορία του Νιόνιου. Βέβαια, όταν την σκαρφίστηκε ήταν αλλιώς τα πράγματα, ήσυχοι οι καιροί. Το οικόπεδο, ανά τους αιώνες, όλο και γλύτωνε. Θα ’ταν άδικο να χαθεί επί των ημερών μας. Όσο για το αν είναι φιλέτο ή όχι κι αν είμαστε ευνοημένοι; Έτσι μας έμαθαν να νομίζουμε κι έτσι να πιστεύουμε.

Παρασύρθηκα με την ιστορία, πέρασε κι η ώρα. Κι αυτή η πανσέληνος η ξελογιάστρα δε λέει να βασιλέψει… Γίνεται να κοιμηθείς και ν’ αφήσεις τέτοια ομορφιά να πάει στράφι; Στο «παλιάμπελο», εν τω μεταξύ, απλώνεται μια απροσδιόριστη βουή. Είναι οι νεράιδες, λένε, και τα ξωτικά που ετοιμάζονται κουρδίζοντας τα βιολιά τους. Θα έχει γιορτή, φαίνεται. Μέχρι το ξημέρωμα.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey