Ευδαιμονία αλήθεια,
να στροβιλίζουν αθόρυβα, υπερκόσμια,
στ’ αυτιά σου ψίθυροι μυστικοί και μαγεμένοι
και οι κραυγές μιας νύχτας νιοφερμένης
άλλης φύσης, άγνωρης παρασυρμένοι
μόνο με ευωδιές και μουσική πλασμένης.
«Φιλιωτής»

Ξαναγέλασε καλόκαρδα και μου ‘δωσε ένα φιλάκι στο τρυφερό μου μάγουλο, με πόνεσε με τα σκληρά του γένια ο Δημητρός που ήταν της μαμάς εντολή, αλλά και δικιά μας επιθυμία να τον λέω θείο Δημητρό, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί από το πόνο πιο γλυκό ήτανε το φιλάκι που σπάνια έπαιρνα. Ακόμα κι η μαμά, στα μαλλιά με φίλαγε· σπάνια και πού.

Τόσο πολύ τον αγαπούσα αυτόν τον άθρωπο, που δε μου χάλασε το χατίρι η μαμά, και μετά από πολλά παρακάλια μ’ άφησε να κοιμηθώ μαζί του δύο βράδια στο αλώνι που ήταν γεμάτο δεμάτια από σιτάρι. Βάλαμε μια κουρελού πάνω σ’ αυτό το μεγάλο, χοντρό και βαρύ σανίδι, που είχε από κάτω κοφτερές πέτρες σαν ξυράφια και το τραβούσανε δυο αγελάδες να σπάσουνε τα σιτάρια να γίνουν ψιλά - ψιλά και να ξεχωρίσει ο καρπός από το άχυρο. «Ντουγένι» το λέγανε οι μεγάλοι.

Είχε φαίνεται κανένα κουνουπάκι το βράδυ, γιατί στην αρχή μού έκανε φαγούρα σε χέρια πόδια, παντού, αλλά δεν ξυνόμουνα, μην τα δει κατακόκκινα το πρωί η μανούλα μου και δε μ’ αφήσει να ξανακοιμηθώ όξω που ήταν τόσο όμορφα!

Αλήθεια, άνοιγα, δηλαδή τι άνοιγα που δεν ήθελα να τα κλείσω καθόλου, τα μάτια μου κι έβλεπα έναν ουρανό τεράστιο κι ολοφώτιστο μες στο σκοτάδι. Τίποτ’ άλλο δεν έβλεπα εκτός από αστέρια. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν τόσο πολλά, που πάσκιζα, μα ποτέ δεν κατάφερα να τα μετρήσω. Στα 19 όταν έφτανα, κλείνανε τα μάτια μου και βρισκόμουν στο Γαλαξία να κολυμπώ!

Το αλώνι βρισκότανε στον πιο ψηλό λόφο, στην κορφή, για να το πιάνουν λέγανε όλοι οι ανέμοι, κι ήτανε φτιαγμένο από καλά στεγνωμένη, απλωμένη και ισοπεδωμένη παλιά κοπριά των προβάτων, που την είχανε πατήσει, τρέχοντας γύρω - γύρω πολλές φορές, όλα σχεδόν τα ζώα μας. Γαϊδουράκια, αγελάδες, το μουλάρι, ακόμα κι οι αθρώποι. Θαρρώ πως τη βρέχανε κιόλας και την ξαναπατάγανε, μια και δυο, μέχρι να πατικωθεί καλά και να γίνει σκληρή σαν πέτρα.

Μετά απλώνανε το θερισμένο σιτάρι, το αφήνανε να ξεραθεί στον ήλιο κάμποσες μέρες, και τότε, δυο αγελάδες σέρνανε το «ντουγέν», που πάνω στεκότανε ορθός ο θείο Δημητρός για πιο πολύ βάρος, αλλά για να οδηγεί και τα ζώα. Μου άρεσε έτσι που έκανε ισορροπία και γύριζε γύρω - γύρω, τον παρακάλεσα, πήγα κι εγώ μια μέρα μαζί του, αλλά κατέβηκα γρήγορα, γιατί είχε πολύ σκόνη και το κυριότερο ζαλιζόμουνα και κόντεψα να κάνω εμετό.

Το βράδυ όμως με τη δροσιά, που αναγκαζόμασταν να πάρουμε και κουβέρτα, ήταν πολύ όμορφα. Ξάπλωνα, έσβηνε το κλεφτοφάναρο ο Δημητρός, κι έπεφτε ένα σκοτάδι σαν την πίσσα. Φοβόμουνα λίγο, αλλά ηρεμούσα σαν ένιωθα δίπλα μου την ανάσα του. Σιγά - σιγά όμως έφευγε το πολύ σκοτάδι, απλωνόταν ένα τεράστιο πέπλο βελούδινο, που άλλαζε χρώμα, από μαύρο γινόταν σκούρο μπλε ή μολυβί, κι αναρίθμητα καντηλάκια και λαμπιόνια ξεπροβάλλανε μετέωρα να κρέμονται ψηλά. Κοντά στο Θεούλη μας. Εκεί μού ‘λεγε η μαμά πως ήταν το σπίτι του.

Μέχρι σήμερα θυμάμαι τη γλυκιά μελωδία της νύχτας, με τα τριζόνια, τους γρύλους, τον γκιώνη, το αεράκι να θροΐζει τα φύλλα στις λεύκες και πάν’ απ’ όλα τα κουδούνια. Τα κρεμασμένα στο λαιμό των άκακων προβάτων που καθώς τρώγανε ή περπατάγανε, γεμίζανε το σύμπαν ολάκερο μ’ αυτήν τη μοναδική βουκολική μουσική.

Είμαστε τυχεροί όσοι μπορέσαμε να απολαύσουμε ξαπλωμένοι σε μια παρθένα θεϊκιά γωνιά, τούτο το απαλό χάδι της νυχτερινής αύρας.

Κι είναι στ’ αλήθεια υπέρτατη ευτυχία στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη να πλημμυρίζουν μαγεία την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα, όλες σου οι αιστήσεις. Είναι από τις στιγμές τις μοναδικές, που χαλικώνουν νου, καρδιά και ψυχή αιώνια.