Δωρεάν παιδεία ή δωρεάν αμάθεια (μέρος β΄)

25/07/2012 - 13:04

Ποιες είναι οι αιτίες και οι αίτιοι της νοσηρής κατάστασης που επικρατεί στο χώρο της παιδείας μας, που μεταδίδεται και στη λειτουργία της δημοκρατίας μας και προκαλεί τα γνωστά σε όλους μας φαινόμενα παθογένειας;

Ποιες είναι οι αιτίες και οι αίτιοι της νοσηρής κατάστασης που επικρατεί στο χώρο της παιδείας μας, που μεταδίδεται και στη λειτουργία της δημοκρατίας μας και προκαλεί τα γνωστά σε όλους μας φαινόμενα παθογένειας;

Πολλά έχουν λεχθεί και λέγονται για τις ευθύνες της πολιτείας αναφορικά με την κατάσταση της παιδείας μας: για την έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδίου εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος, για την ατολμία της να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες τομές, για την έλλειψη συναίνεσης και την ασυνέχεια του κράτους, για την κομματοκρατία και αναξιοκρατία στην επιλογή των στελεχών της, για τις μειωμένες πιστώσεις που διατίθενται για την αναβάθμιση της λειτουργίας της.

Ως εκπαιδευτικός πίστευα και πιστεύω ότι η ψυχή του εκπαιδευτικού συστήματος, αυτός που εμπνέει και δίνει ζωή στο σύστημα είναι ο δάσκαλος, ο ερωτευμένος με τη δουλειά του δάσκαλος, που κυριαρχείται από το πάθος και τον ενθουσιασμό να φωτίσει τα μυαλά των μαθητών του και να εξευγενίσει την ψυχή τους. Αυτή την ψυχή τού εκπαιδευτικού μας συστήματος την έχουμε χάσει. Η ψυχή του εκπαιδευτικού έχει στεγνώσει από μια μικρόψυχη και στενόμυαλη συντεχνιακή αντίληψη, που τον έχει μετατρέψει σε κακομοίρη μπακάλη της γνώσης τού «τόσα λεφτά μου δίνουν, τόσο κι εγώ δουλεύω»! (και να με συγχωρούν οι συνάδελφοί μου εκπαιδευτικοί, εάν κάποιους τους αδικώ· αναγνωρίζω τις λαμπρές εξαιρέσεις, ξέρω ότι υπάρχουν και οσιομάρτυρες εκπαιδευτικοί, στους οποίους η κυρίαρχη συντεχνιακή αντίληψη έχει επιβάλει την αφωνία).

Και όσο οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης παραμένουν αδιάφοροι, αντιμετωπίζουν ως πάρεργο το λειτούργημά τους, έχουν ως ιδανικό τους και μοναδικό στόχο τη λιγότερη δουλειά και συγχρόνως τα περισσότερα λεφτά. Όσο εμφανίζονται οι διδάσκοντες όλων των βαθμίδων να μην ανέχονται την οποιαδήποτε αξιολόγηση. Όσο η κατάληψη της πανεπιστημιακής έδρας και η ακαδημαϊκή εξέλιξή τους εξαρτώνται και υπαγορεύονται από κύκλους και κυκλώματα.

Και όσο βλέπουμε στους δρόμους καθηγητές να πετροβολούν τους αστυνομικούς, και καθηγητές Πανεπιστημίου, ακόμα και πρυτάνεις, να συναγωνίζονται στα τηλεπαράθυρα τούς αναρχικούς των Εξαρχείων, όσον αφορά το σεβασμό προς τις αρχές της δημοκρατίας, διακηρύσσοντας ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσουν το Νόμο. Και όσο όλοι αυτοί, οι παιδαγωγοί της νεολαίας και των πολιτών, συνεχίζουν να δίνουν αυτά τα άθλια πρότυπα στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα ν’ αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο σ’ αυτή τη χώρα, ακόμα κι αν δεκαπλασιαστούν οι πιστώσεις για την παιδεία.
Παιδεία, λοιπόν, διότι «αγρίωσεν το έθνος μας και εγίναμε ωσάν θηρία», όπως έλεγε ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Για την αναγέννηση της παιδείας μας δεν αρκούν κάποια εκσυγχρονιστικά μέτρα. Είδαμε τι απέγιναν τα μέτρα για την αλλαγή του τρόπου διοίκησης των πανεπιστημίων. Η καθεστηκυία τάξη των πανεπιστημίων δε δίστασε να χρησιμοποιήσει ως τραμπούκους τους ίδιους τους φοιτητές, για να εμποδίσει τη διενέργεια των εκλογών. Και ο τέως πρύτανης και υπουργός Παιδείας τελικά υπέκυψε στον εκβιασμό του σιναφιού του και φοβούμαι ότι το ίδιο θα πράξει και η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της μετριότητας και της συναλλαγής, για να ανοίξει ο δρόμος για μια παιδεία που αξιοποιεί τα πνευματικά διαθέσιμα του λαού μας, θα χρειαστεί μια μεγάλη ειρηνική επανάσταση. Η επανάσταση στην παιδεία ιστορικά προηγήθηκε όλων των μεγάλων πολιτικών επαναστάσεων: ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός τροφοδότησε ιδεολογικά τη Γαλλική Επανάσταση και ο Ελληνικός Διαφωτισμός ενέπνευσε και καθοδήγησε την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Εάν δεν απελευθερωθούμε από το πνεύμα της Τουρκοκρατίας που κουβαλάμε ακόμα στα μυαλά μας, δεν πρόκειται να εκλείψει ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα ούτε το δημοκρατικό και πολιτικό μας έλλειμμα.

Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας είναι κατά βάση κρίση του πολιτισμού μας κι αυτή η κρίση μόνο με την αναγέννηση της παιδείας μας μπορεί να θεραπευτεί.

Κι αυτή η επανάσταση στην παιδεία μας πρέπει να ξεκινήσει από την αντίδραση της υγιούς - σιωπηρής έως τώρα - πλειοψηφίας της σπουδάζουσας νεολαίας, των γονιών και των δασκάλων, των ανθρώπων του πνεύματος.

Χρειάζεται να οργανωθεί ένα πανεθνικό κίνημα παιδείας. Να μπουν μπροστάρηδες εμπνευσμένοι δάσκαλοι σαν το Δελμούζο, το Γληνό, το Λέσβιο Κουντουρά και τον Παπανούτσο. Να απομονωθεί και να εξαφανιστεί η συντεχνιακή, η κομματική και μικροπολιτική λογική και να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στα σχολειά και στα πανεπιστήμιά μας. Και η πολιτεία να συναγείρει όλες τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις και να θεσμοθετήσει τα αναγκαία μέτρα που θα εξασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπου οι εκπαιδευόμενοι, σε καθεστώς έννομης ελευθερίας, θα αναζητούν τη γνώση και θα αναπτύσσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις.

Και για το στέριωμα αυτής της νέας παιδείας να αναζητήσει και να αναθέσει την ευθύνη για την παιδεία της νεολαίας και του λαού μας σε δασκάλους με την αποστολική φλόγα του Ρήγα, του Κοραή, του Κοσμά του Αιτωλού, του Βενιαμίν του Λέσβιου. Να ανοίξει τις πόρτες των πανεπιστημίων στους Έλληνες καθηγητές του εξωτερικού. Να διορίσει για τη διοίκηση των σχολείων και των πανεπιστημιακών σχολών σχολάρχες φωτισμένους και γενναίους, αποφασισμένους να υπηρετήσουν την παιδεία και τη Δημοκρατία.

Αυτή τη μεγάλη πνευματική επανάσταση τη χρωστάμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Ας μη χάσουμε άλλο χρόνο. Όσο καθυστερούμε, μια ακόμα γενιά καταλήγει στη χωματερή της ιστορίας μας.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey