Λίγες ημέρες αφότου δημοσιεύτηκε σε τούτη εδώ την εφημερίδα το άρθρο μου «Αγνάντεμα ομορφιάς», φίλος καλός μού έγραψε σε ρίμα: «Πάντα μου αρέσει που τις στροφές κάνεις εικόνες / τα ελαφριά τα λες βαριά / μπλέκεις τους χρόνους, τους αιώνες / και πρώτο πλάνο η καρδιά. Ο Μόλυβος πάνω απ’ όλα / Άι-Γαλάτης και Άγια Λεμονή / χαντάκα, κόπανος και φόρος / αυτά θυμάσαι με εμμονή. / Πλάτανος, κοπριά, λιμάνι / στην Εφταλού, στις αμμουδιές / μιλάς με μια αγάπη πάντα / λες και περνούσες μόλις χθες.» Κι άφησε για το τέλος, να ξεθυμαίνει και να χάνεται, ένα μικρό παράπονο: «Δύο λόφους όμως παραπέρα, ένας Λαφιώνας καρτερά / να ‘χει κι εκείνος λίγη γλύκα, όπως τα γύρω του γλυκά...»

Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, αρπάχθηκα απ’ τις στροφές κι από τα χρόνια, πήρα ρεύμα κι έβαλα τη μνήμη μου σε μπελάδες, ψάχνοντας πισωγυρίσματα και ταξιδιάρικες στιγμές απ’ αυτές που βρέχανε τότε με αγιασμό την ψυχή μου (δεμένη πάντα με το «τότε» η μνήμη). Είναι παρηγοριά να ενώνεις τη σκέψη σου με περασμένα, τρυφερά και ευαίσθητα χρόνια... Να μοιράζεσαι συναισθήματα και συγκινήσεις. Λαφιώνας ή Λαφιώνα, αρσενικό ή θηλυκό, δεν έχει σημασία, ούτε είναι της στιγμής. Είναι που εγώ νιώθω να ’χω ανοιχτούς λογαριασμούς μ’ αυτό το χωριό. Είναι το χωριό της μητέρας μου.

Το αντικρίζεις στη στροφή, μόλις περάσεις το στέκι του Γαβρίλη, σκαρφαλωμένο στην πλαγιά, χωμένο μέσα στο πράσινο. Και κάθε φορά με πλημυρίζουν αναμνήσεις, φορτισμένες με συγκίνηση, για τη μάνα, τη γιαγιά, τους θείους και τις θείες… τα ξαδέρφια. Στην αγκαλιά τους ακουμπούσε η ψυχή μου… Τώρα σα σκιές περνούν απ’ την οθόνη της ζωής.

Γι’ αυτό, σα βγεις στον πηγαιμό κατά κει, φρόντισε να ’χεις χρόνο, λίγο πριν μπεις στο χωριό, να ξαποστάσεις μια στάλα στα παγκάκια και η θέα μιας απαράμιλλης ομορφιάς θα σε αποζημιώσει. Στα πόδια σου η Πέτρα, ο βράχος της Παναγιάς, ο κάμπος με τα λιόδεντρα, τις καρυδιές, τις λεύκες και τα πεύκα, το Αιγαίο και στο βάθος ο Μόλυβος και τα βουνά της Ανατολής. Απόλαυση για τα τσαλακωμένα μάτια μας και τις παραφωνίες των καιρών.

Και δεν είναι μόνο αυτά, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα και λαχτάρες της ψυχής. Είναι οι μέσα μας φωνές. Οι αλήθειες μας. Αυτά που θέλουμε. Το ’χω σαν τάμα, κάθε που βρίσκομαι στο νησί, παραμονή της Αγίας Παρασκευής να πηγαίνω προσκύνημα, αποβραδίς στον εσπερινό, προτού αρχίσει το πανηγύρι στον αυλόγυρο της εκκλησιάς, ν’ ανάψω ένα κερί στη χάρη της. Και στις 30 Αυγούστου ψηλά στον Άγιο Αλέξανδρο, να λειτουργήσουμε το μικρό και ταπεινό, λιτό κι απέριττο ξωκκλήσι, ακροβολισμένο καταμεσής στο πουθενά, κάτω από τα ράχτα. Τα θεόρατα βράχια που θαρρείς και κρέμονται απ’ τον ουρανό.

Φίλε μου, μην το ψάχνεις, όπως και να ’ναι εμείς θα συνεχίσουμε ν’ αγναντεύουμε απ’ τις στροφές τις ομορφιές και τα ανοίγματα για να θεριεύουν μέσα μας της καρδιάς τα ξοδέματα, να ρουφάνε ήλιο κι αγέρα της αντάρτισσας ψυχής μας οι λιακάδες. Θα παραμένουμε εσαεί αθεράπευτοι νοσταλγοί κι αμετανόητοι εραστές, «ριζόραχτα», όπως το ’λεγε η φίλη μας η Ντόρα, που άκουσε απ’ την Ελένη, εκεί ψηλά, τούτη τη λέξη κι έπαθε έρωτα… Ναι, Βασίλη, «ριζωμένοι βαθιά και γερά στα ράχτα της ζωής μας. Κι έχει ο Θεός για τ’ αύριο και… για το παραπέρα»…