Δεκαπενθήμερες επισημάνσεις

Κυριακή 15 Μαΐου 2011, στις εννέα το πρωί, ξεκινήσαμε με την Ερατώ από το Μετόχι των αγίων Αναργύρων, της Μονής Λειμώνος, για να φωτογραφίσουμε τις μη ονομαζόμενες Λίμνες. Περπατώντας παράλληλα με τον Αλευροπόταμο (του Χριστού το Ρέμα) συναντήσαμε τον καλαμιώνα που τις περιβάλλει και ψάχνοντας να βρούμε πρόσβαση σε αυτές, βρεθήκαμε μπροστά σε μια αγροτική κατοικία, όπου ρώτησα τον ιδιοκτήτη της:
- Καλημέρα! Για τις Λίμνες καλά πάμε;
- Εσύ δεν είσαι ο Αριστείδης, της κυρά Σαπφώς;
- Είμαι! Αλλά εσύ;
- Δεν ξέρεις τις Λίμνες, ούτε το όνομα του χωριανού σου. Παναγιώτη Γελαγώτη με λένε.
- Ξέρω όμως τα ονόματα των ποταμών. Αλευροπόταμος, Ρέμα της Υπαπαντής, Καθάριος, Αχερώνας!
- Ελάτε να πιείτε ένα νερό και θα πάμε μαζί στις Λίμνες.

Καθίσαμε στη δροσιά του αγροκτήματος και αφού κουβεντιάσαμε για τον τόπο, ξεναγηθήκαμε από τον Παναγιώτη στα επτά γεφύρια των τεσσάρων ποταμών, παλιά και νεότερα, φωτογραφίζοντάς τα και εστιάζοντας στο πανέμορφο δίτοξο πέτρινο του Αλευροπόταμου, που πρέπει να κατασκευάστηκε μαζί με τις νοτιότερα κείμενες Εννιά Καμάρες, επί Μητροπολίτου Μηθύμνης Μακαρίου, το 1676, με έξοδα της Μονής Λειμώνος.

Στη συνέχεια περπατώντας γύρω από τον καλαμιώνα βρήκαμε εύκολα τη δίοδο στις Λίμνες, από όπου οι τουρίστες φυσιολάτρες φωτογραφίζουν τα πουλιά. Απολαύσαμε τις χελώνες που λιάζονταν νωχελικά στις όχθες του

Καθάριου ποταμού, στις Τράγαινας το γιοφύρι.
- Αυτή είναι η Μεγάλη Λίμνη θα πάμε και στη Μικρή, στο Μπατιμλίκ, παρακάτω στα Τριάντα, νότια από το εξωκκλήσι της Αγίας Αναστασίας.
- Η Μεγάλη και η Μικρή! Σημείωσες πως δεν θυμόμουνα το όνομά σου, αυτές δεν έχουν όνομα;
- Έτσι τις λένε.
- Τις έλεγαν παλιά κι ύστερα δεν ήθελαν να τις λένε, όπως τις έλεγαν.
- Για λέγε!
-Αχερουσίες, από τον Αχέροντα! Αλλά για πες μου, γιατί την περιοχή λίγο πιο βόρεια τη λένε Ρέσες;
- Ρέσα - Αναιρέσα λέμε τον τόπο που όταν πατάμε αναβλύζει νερό. Το χωράφι που έχει Αναιρέσα δεν είναι γόνιμο, δεν οργώνεται ούτε σπέρνεται, σαπίζει. Υπάρχουν τριών ειδών νερά, τα επιφανειακά και τα υπόγεια που ρέουν και οι Ρέσες - Αναιρέσες που δεν ρέουν. Αυτές είναι παντού και πουθενά, δεν τις βλέπεις αλλά τις νιώθεις. Είναι και δεν είναι. Είναι παντού και πουθενά, σαν τις ψυχές!
- Φίλε Παναγιώτη, αυτό που λες συμφωνεί με το στίχο Ω 13 της «Οδύσσειας» όπου ο ψυχοπομπός Ερμής συνοδεύοντας τις ψυχές των μνηστήρων: «αίψα δ’ ίκοντο κατ’ ασφοδελόν λειμώνα, ένθά τε ναίουσι ψυχαί, είδωλα καμόντων» δηλαδή «ευθύς σε λίγο φτάσανε στ’ ασφοδελό λιβάδι, που μένουν όλες οι ψυχές, των πεθαμένων ίσκιοι» και με τα Σχόλια της «Οδύσσειας» για τον ίδιο στίχο: «λένε ότι στον λειμώνα οι ψυχές, που είναι εκτός του σώματος, δεν διαβαίνουν τον Αχέροντα αλλά εν τω μεταξύ παραμένουν άταφες»!

Επιστρέφοντας στο αγρόκτημα ξαποστάσαμε για ένα καφέ κι ο Παναγιώτης πρότεινε να ανάψουμε ένα κερί στο Μοναστήρι του αγίου Ιγνατίου. Πήγαμε περπατώντας μισή ώρα από το καλοδιατηρημένο καλντερίμι που ξεκινά από τον άγιο Λέτη, περνά έξω από το Μετόχι των αγίων Αναργύρων και φθάνει στη Μονή Λειμώνος. Για το μονοπάτι και τα σημάδια του, μας είπε:

«Στη μέση της διαδρομής, ανατολικά από το μονοπάτι, θα συναντήσουμε το λαξευμένο βράχο με τον πελεκημένο σταυρό, είναι ο θρόνος του Αγίου Ιγνατίου, από όπου έβλεπε όλο τον Κάμπο και τον Κόλπο. Λίγο πιο πάνω θα πατήσουμε τις συνεχόμενες μικρές εγκοπές στις πέτρες, ο κόσμος λέει πως έγιναν από τα πρόβατα του Μοναστηριού που χάθηκαν και τα βρήκε ο άγιος απ’ αυτές τις πατημασιές. Πιο πέρα θα δούμε το καράβι του άγιου, την πινακωτή, τη χαβιαρόπετρα και το νταούλι. Ψηλά δυτικά στο Κακόβουνο, ο μεγάλος ράχτος μοιάζει με σκύλο φύλακα. Τούτο το μονοπάτι βαφόταν ολόκληρο κόκκινο το καλοκαίρι με τα σταφύλια του Μοναστηριού, που έσταζαν από τα φορτώματα των ζώων».

Επιστρέψαμε κουβεντιάζοντας για το λατρευτικό τόξο του Παρθένη, τον πλούτο της περιοχής που δυστυχώς σήμερα είναι ανεκμετάλλευτος και χαρήκαμε που αποκτήσαμε έναν καλό φίλο με πολλές πολύτιμες πληροφορίες για την περιοχή και με κοινά με εμάς ενδιαφέροντα.