- Πες μου το σλόγκαν του καλοκαιριού!

- Ήρθε ο Πίου!

- Άλλο, άλλο;

- Επιμήκυνση…

- Καλό! Ομολογουμένως, βάζει άλλους σε πειρασμό κι άλλους τους κρατά σε αγωνία.

- Επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα!

- Αμάν, ακόμη και για τον καύσωνα, επινοήσανε γλωσσικό ένδυμα περιπάτου. Βαρέθηκα τον καθωσπρεπισμό ορισμένων!

- Εσύ, για να ‘χουμε καλό ρώτημα, τι έχεις;

- Τι θες να έχω; Ζω σε μια πόλη σχεδόν αστυνομοκρατούμενη. Σε κάθε κεντρική αρτηρία αστυνομικοί επιθεωρούν το πορτμπαγκάζ ανύποπτων πολιτών, οι δρόμοι έχουν γεμίσει με μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ, η μπλε σειρήνα αναβοσβήνει, η εγκληματικότητα ανθεί, οι νομοταγείς πολίτες κυριεύονται από έναν απροσδιόριστο φόβο, τα χαράτσια πηγαίνουν στην εφορία, επίκεινται μειώσεις, η ζωή μας όσο πηγαίνει και συρρικνώνεται. Έξω δε βγαίνω όσο θα ‘θελα, γιατί δεν έχω αρκετά λεφτά, και την τηλεόραση κατακλύζουν τούρκικες σειρές.

- Στις οποίες έχουμε κολλήσει οι περισσότεροι από μας.

- Εγώ τις απεχθάνομαι τόσο, που κατέληξα να παρακολουθώ στο ίντερνετ το «Καφέ της Χαράς» εναλλακτικά.

- Γιατί τόσο μίσος κι αλληλοσπαραγμός;

- Γιατί τα στερεότυπα που προβάλλουν, μας γυρίζουν αιώνες πίσω: καταπιεσμένες γυναίκες, άβουλες, θύματα ή τρόπαια. Από την άλλη, πάντα υπάρχει ένας άρχοντας, με απόλυτη εξουσία, που αγαπά μια κοπέλα, περνά χίλια βάσανα και στο τέλος σμίγουν, αλλά δεν έχει ούτε Ησαΐα. Βλέπεις οι Τούρκοι είναι μουσουλμάνοι.

- Έχουμε γεμίσει ονόματα: Ονούρ, Άσι, Σιλά: ως άλλος Μωάμεθ Πορθητής η μικρή οθόνη, τρυπώνει μέσα από την Κερκόπορτα της οικονομικής μας ανέχειας και σκλαβώνει τα όνειρά μας με χρυσές αλυσίδες, την ώρα που χιλιάδες Έλληνες και μάλιστα μορφωμένοι κλίνουν, όπως και τότε, την κεφαλή τους προς τη Δύση.

- Ωραία τα λες, αλλά έχω μια απορία: γιατί οι αλυσίδες είναι χρυσές;

- Γιατί έρωτας χωρίς σεράι και παλάτι δε γίνεται. Πού πια το τρυφερό παραμύθι του βασιλιά και της βασίλισσας που μας νανούριζε μια φορά κι έναν καιρό! Τώρα ο κιτς πλούτος και μια περίεργη ξενόφερτη δυναστεία στοιχειώνει ακόμη και τα ερωτικά μας στερεότυπα. Από κοντά η βία μιας ακατάληπτης γλώσσας: φωνητικοί συνδυασμοί, που λειαίνονται μόνο από τη μουσική στα ανατολίτικα τραγούδια! Όπως έχει μάθει κανείς!

- Μα μήπως και το δικό μας life-style δεν υποστήριζε τον πλούτο, το εύκολο κέρδος και τους ευένδοτους στα πάθη τους;

- Ναι, αλλά είχε μια εκδοχή πιο ευρωπαϊκή, λιγότερο οπισθοδρομική: ανοίγεις πια την τηλεόραση και μαθαίνεις ότι για να βρεθείς στον παράδεισο του έρωτα, χρειάζεται οπωσδήποτε ένας αγάς… « Το σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» σε νέες περιπέτειες.

- Με θλίβουν όλα αυτά, με μελαγχολούν: από τα βραζιλιάνικα στα τούρκικα, κι αν είσαι τυχερός και δεν κλείνουν τα μάτια σου, Παπακαλιάτης και το υπέροχο «Δέκα» σε επανάληψη. Παλιωμένο κι αυτό. Άλλης εποχής. Κανείς δεν ασχολείται με το τι γίνεται σήμερα. Εκτός κι αν πρόκειται για τα ανδραγαθήματα της Τρόικας, ελληνικής και ξένης.

- Όλα ξένοι τα παράγουν: Βραζιλιάνοι, Τούρκοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες: κι εμείς χειροκροτάμε τον Πίου, που ήρθε, επιτέλους, το μαύρο πιστόλι, αλλά κι αυτός από τη Φενέρ Μπαξέ έφτασε, γιατί, όπως και να το κάνουμε,

οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

- Να σου πω, από το να κάνεις τεμενάδες στον Τόμσεν, καλύτερα διαρκείας εισιτήρια για τον Πίου.

- Ίσως, αλλά με ανησυχούν.

- Ποιοι;

- Οι τεμενάδες! Εμείς είχαμε συνηθίσει με το κεφάλι ψηλά!

- Ναι, γι’ αυτό δεν είδαμε την άβυσσο κάτω από τα πόδια μας που ανοιγόταν αχανής, και πέσαμε μέσα…