Δωρεάν παιδεία ή δωρεάν αμάθεια (μέρος α΄)

11/07/2012 - 14:48

Μόνον η ουσιαστική μόρφωση του λαού μας και ιδιαίτερα της νεολαίας μας μπορεί να νικήσει τη βία και την ανομία, να αποτρέψει τον εκφασισμό της κοινωνίας μας, να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας μας, την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας.

Μόνον η ουσιαστική μόρφωση του λαού μας και ιδιαίτερα της νεολαίας μας μπορεί να νικήσει τη βία και την ανομία, να αποτρέψει τον εκφασισμό της κοινωνίας μας, να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας μας, την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας.

Μετά από τόσους αγώνες και αγωνίες για την παιδεία, όπως θα έλεγε ο Ευάγγελος Παπανούτσος, μετά από τόσα μεταρρυθμιστικά μέτρα, που θεσμοθετήθηκαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μετά από τόσες θυσίες του ελληνικού λαού, τόσα σχολεία και σχολές που ιδρύθηκαν, τόσα υλικοτεχνικά μέσα που διετέθησαν, τόσους εκπαιδευτικούς και πανεπιστημιακούς δασκάλους που προσελήφθησαν - ναι, η αναλογία καθηγητών προς μαθητές-σπουδαστές είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό Μ.Ο. -, φοβούμαι ότι δεν αποφύγαμε αυτό που εξόρκιζε ο Γεώργιος Παπανδρέου, τη «δωρεάν αμάθεια», αντί της «δωρεάν παιδείας».

Οι ποσοτικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν, όλο αυτό το διάστημα, δεν έφεραν την προσδοκώμενη ποιοτική αλλαγή. Δεν παραγνωρίζω, βέβαια, ότι υπήρξαν και υπάρχουν και σήμερα οι φωτεινές εξαιρέσεις, κάποιοι λαμπροί δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μαθητές και φοιτητές, που διακρίνονται για την εξαιρετική τους επίδοση (φωτεινό παράδειγμα ο καθηγητής Γιώργος Κοντέλλης και η ομάδα μαθητών του 3ου Λυκείου Μυτιλήνης)· αυτές όμως οι εξαιρέσεις κάνουν ακόμα πιο θλιβερή τη διαπίστωσή μας για την κατάσταση της εκπαίδευσής μας, γιατί ακριβώς δείχνουν τι θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει, με τέτοια φυσική προίκα που διαθέτουμε ως λαός, εάν οι εξαιρέσεις γίνονταν ο κανόνας στην εκπαιδευτική μας πραγματικότητα.

Αυτά που μας θλίβουν και μας ανησυχούν είναι τα οικτρά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας μας: οι φασίζουσες συμπεριφορές των τροφίμων των πανεπιστημιακών μας ασύλων, οι προπηλακισμοί αυτών που εκφράζουν απαρέσκουσες απόψεις σε κάποιες οργανωμένες μειοψηφίες, οι βιαιοπραγίες ακόμα και εναντίον των ίδιων των καθηγητών τους, οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί σχολείων και πανεπιστημιακών σχολών, η ανεξέλεγκτη δράση των κομματικών ινστρουχτόρων που στρατολογούν ανήλικα παιδιά ως νεοσυλλέκτους για τα κομματικά τους στρατόπεδα, οι ασχημίες στις παρελάσεις των εθνικών επετείων, όπου ανώριμα παιδιά μουντζώνουν επιδεικτικά - ασφαλώς με την καθοδήγηση κάποιων καθηγητών τους - τους εκπροσώπους της πολιτείας στην εξέδρα.

Την επικρατούσα κατάσταση στα σχολειά και στα πανεπιστήμιά μας περιέγραφε, το 2008, ένας παλιός εκπαιδευτικός ως εξής: «χειραγωγούνται ασφαλώς από κάποια ιδιοτελή συνδικαλισμένα κομματόσκυλα. Η συνισταμένη όλων των συνθημάτων τους είναι ένα ιταμό ΟΧΙ σε κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση, σε κάθε βήμα προόδου. ΝΑΙ στη στασιμότητα, στην καθυστέρηση και στην απραξία. Ένας περίεργος συντηρητισμός από νέους ανθρώπους: τα πράγματα να μείνουν όπως έχουν. Έτσι βολεύονται όλοι, διδάσκοντες και διδασκόμενοι.».

Αν ψάξουμε στο βάθος αυτών των φαινομένων, θα αντικρίσουμε την ιδεολογική έρημο της παιδείας μας, την πλήρη απαξίωσή της ως μορφωτικού αγαθού.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, από την κατώτερη ως την ανώτερη βαθμίδα του, αδυνατεί να εκπληρώσει τη Συνταγματική επιταγή, τη διάπλαση των εκπαιδευομένων «ως ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών». Ο «καλός καγαθός πολίτης», το δημιούργημα της αρχαίας Αθηναϊκής Πολιτείας και συγχρόνως ο βασικός συντελεστής της λειτουργίας της, δεν βρήκε το κατάλληλο έδαφος ούτε το ευνοϊκό κλίμα για να ευδοκιμήσει στο νεοελληνικό εκπαιδευτικό μας σύστημα. Οι όποιες γνώσεις παρέχονται στην εκπαίδευσή μας, σπάνια μεταβολίζονται σε γνώση, αναπτύσσουν, δηλαδή, την κριτική ικανότητα του εκπαιδευόμενου και την ευαισθησία του απέναντι στο καλό και το ωραίο.

Από το πνευματικό ζυμάρι που παράγει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, καθώς και οι άλλες εκτός συστήματος παιδευτικές δυνάμεις, πλάθονται οι προσωπικότητες των ανθρώπων. Από τη δύναμη που διαθέτει το σύστημα της παιδείας μας, να επηρεάζει την πνευματική και ηθική ανάπτυξη των νέων ανθρώπων, εξαρτάται το είδος και η ποιότητα των πολιτών και πολιτικών που θα έχουμε: ποιοι και πώς θα ασκούν τη νομοθετική, την εκτελεστική και δικαστική εξουσία. Πώς οι άρχοντες, σε κεντρικό ή περιφερειακό επίπεδο και όσοι στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση, θα διαχειρίζονται την εξουσία που τους εμπιστεύεται ο λαός.

Απ’ αυτήν τη δύναμη της παιδείας εξαρτάται η αντίσταση ή η ολοκληρωτική παράδοση των πολιτών στην καταλυτική επίδραση των Μ.Μ.Ε., των συνωμοσιολόγων του διαδικτύου και των κομματικών ινστρουχτόρων, εάν θα αλλοτριωθούν και θα εξαθλιωθούν πνευματικά από τον άθλιο λαϊκισμό που εκπέμπουν καθημερινά.

Μόνο η γνώση κάνει ικανούς τους πολίτες να ελέγχουν τις πληροφορίες, με τις οποίες βομβαρδίζονται, και να διαμορφώνουν τη δική τους αυτόνομη άποψη, έτσι ώστε να εκπληρώνουν, ως αυτοκαθοριζόμενες προσωπικότητες, τον πολιτικό ρόλο, που τους έχει αναθέσει η Δημοκρατία, εκείνον της λαϊκής κυριαρχίας.

Η κατάσταση που βιώνουμε στις μέρες μας, επιβεβαιώνει την πλήρη αδυναμία της παιδείας μας να εξασφαλίσει στους πολίτες της και τους πολιτικούς της την πνευματική και ηθική επάρκεια, που αποτελούν τους αναγκαίους όρους για την αξιόπιστη λειτουργία των θεσμών της δημοκρατικής πολιτείας και την ανάπτυξη του αμοιβαίου σεβασμού ανάμεσα στην πολιτεία και την κοινωνία.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, σήμερα, μοιάζει να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με το κράτος. Σε αντίθεση με την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, η οποία δεν ζήλευε «τους των πέλας νόμους», όπως υπερηφανευόταν ο Περικλής, τα φαινόμενα της γενικευμένης ανομίας που κυριαρχούν στη χώρα, μας κάνουν να ζηλεύουμε τα ευνομούμενα ευρωπαϊκά κράτη, εκεί όπου η δημοκρατία λειτουργεί ως «νομαρχία», όπως ήθελε να ονομάζει τη δημοκρατία ο Ανώνυμος ο Έλλην. Στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, άτομα, κομματικές οργανώσεις και συντεχνίες ανακηρύσσουν το δικό τους «δίκιο» ως νόμο του κράτους, διεκδικούν, σχεδόν ως συνταγματικό τους δικαίωμα, να υποτάσσεται η πλειοψηφία της κοινωνίας στη θέληση της μειοψηφίας που εκπροσωπούν, μεταθέτουν από την αίθουσα του Κοινοβουλίου την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, κι αυτό το αποκαλούν... πλέρια δημοκρατία!

Το πιο ανησυχητικό, αυτό που καθιστά ακόμα πιο δυσοίωνο το μέλλον, είναι ότι στα σχολειά μας - απροκάλυπτα πλέον - επωάζεται το αυγό του φιδιού!

Τη μεθεπόμενη Τετάρτη, το β΄ μέρος.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey