Είναι εκείνη η ευλογημένη στροφή του Άι-Γαλάτη, που φθάνοντας, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σταθείς για να θαυμάσεις την εικόνα που μονομιάς απλώνεται μπροστά σου και σ’ αφήνει άναυδο. Ακόμη κι Θεός, λένε, μένει έκθαμβος! Εκστασιάζεται με το δημιούργημά Του. Με την ομορφιά της την αχόρταγη. Σαν πέτρινο καράβι που ταξιδεύει, αποκαλύπτεται και σε καλωσορίζει η εικόνα της Μήθυμνας, με τα παραδοσιακά δίπατα σπίτια σπαρμένα στην ποδιά του περήφανου κάστρου της που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Η θέα και μόνο σε ανταμείβει. Καλύτερα δε γίνεται να σε υποδεχτεί.

Έχει αυτό το ιδιαίτερο «κατιτίς» αυτή η στροφή να σου χαρίζει διαφορετικά συναισθήματα. Του θαυμασμού, της χαράς και της ευθυμίας φθάνοντας. Της μελαγχολίας, της θλίψης και του ανικανοποίητου φεύγοντας, γιατί δε γίνεται όταν φεύγεις να μη γυρίσεις να ρίξεις την τελευταία ματιά γι’ αυτό που αφήνεις πίσω. Και δεν το κάνουν οι επισκέπτες της μόνο, αλλά όλοι… Ακόμη και τα παιδιά της…

Πόσες φορές την έχω ζήσει αυτήν τη στιγμή και κάθε φορά μου φαίνεται μαγική. Είναι απίστευτο το πώς μια καθημερινή εικόνα μπορεί να μεταμορφώνεται σ’ ένα εκπληκτικό τοπίο. Άλλωστε το ωραίο δε χρειάζεται και πολύ για να σε μαγέψει. Διόλου δεν υπερβάλλω όταν επιμένω να λέω πως αυτό το αντίκρισμα είναι μια μαγεία, ένα θαύμα που σε κερδίζει πέρα για πέρα. Μένεις να το αγναντεύεις για ώρα και δεκάρα δε δίνεις για την κρίση κι ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Είναι το ιδανικό πάντρεμα, η απλότητα με την αιώνια ομορφιά. Όσο κι αν προσπαθώ - στον υπερθετικό βαθμό - να φιλοτεχνήσω αυτό το θέαμα με λόγια, ξέρω πως θα το αδικήσω. Είναι οι τόποι μας, οι αγιασμένοι που αγαπάμε, τους προσκυνάμε και μας αποκαλύπτονται… Είναι η αγάπη, ο αγιάτρευτος έρωτας, οι μνήμες, το αιώνιο κάλεσμα. Είναι τα προικιά του τόπου μας, τα δώρα της απλοχεριάς και της μεγαλοσύνης του Δημιουργού που γύρω μας τα ‘χουμε κι αλλού τα ψάχνουμε. Δε χρειάζονται και πολλά για να είναι κανείς ευδαίμων…

Κάθε φορά που φεύγω, στέκομαι, έστω για λίγο, πάνω σ’ αυτήν τη στροφή, να αποχαιρετίσω τον τόπο μου. Έτσι ακριβώς όπως το ‘κανα τότε. Ήταν Γενάρης τού ‘62 κι εγώ μόλις ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, αμάθητο κι άκαπνο στη ζωή - έτσι ήμασταν τότε τα παιδιά - έφευγα κουβαλώντας παραπέρα τα όνειρα που περίσσευαν, να δοκιμαστούν στην άλλη άκρη του κόσμου… κι ας μην είχαν ακόμη κάποιο συγκεκριμένο προσανατολισμό. Ο κόσμος μου όλος, τότε, ήταν αποκλειστικά και μόνο αυτό το χωριό που άφηνα. Κι αυτή η εντύπωση ήταν βαθιά χαραγμένη μέσα μου. Όσο για τον καινούργιο και θαυμαστό κόσμο που έψαχνα, αυτόν τον άγνωστο που ανοιγόταν διάπλατα μπροστά μου - φτιαγμένο σίγουρα από άλλα υλικά - δεν έβρισκε τόπο μέσα μου εκείνη τη στιγμή.

Αυτή η ίδια εικόνα, που για φέτος δε θα μπορέσω να την ζήσω παρά μόνο με τη φαντασία, επανέρχεται ξανά και ξανά, στα μάτια μου. Είναι απ’ αυτές που δε λένε να φύγουν από μέσα μας. Πώς να κάνουμε απεξάρτηση από τα δεσμά του τόπου μας, όταν επιμένουν να μας κρατούν σκλάβο τους; Αναποδογυρίσματα στο χρόνο και στο λογισμό, τα λέω εγώ, είναι κομμάτια του εαυτού μας, που δε θα θέλαμε να φανερώσουμε, αλλά αυτά - ίσως και άθελά τους - βγαίνουν προς τα έξω και κάνουν σεργιάνι στις λιακάδες.