Εν δε τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως…

28/06/2012 - 14:28

Ήταν Δευτέρα μεσημέρι, γύρω στις τρεις, ανήμερα της Αγιάς Μαρίνας. Θυμάμαι ακόμη τι φορούσα και πού καθόμουν. Θυμάμαι τη γυναίκα του Λυκειάρχη να χτυπά την πόρτα με τους βαθμούς των Πανελλαδικών στο χέρι.

Ήταν Δευτέρα μεσημέρι, γύρω στις τρεις, ανήμερα της Αγιάς Μαρίνας. Θυμάμαι ακόμη τι φορούσα και πού καθόμουν. Θυμάμαι τη γυναίκα του Λυκειάρχη να χτυπά την πόρτα με τους βαθμούς των Πανελλαδικών στο χέρι.

Θυμάμαι το γέλιο της μάνας μου και τα δάκρυα του πατέρα μου. Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε κι έχω ζήσει δυνατές εμπειρίες σε πολλούς τομείς. Αναμφίβολα πρόκειται για μια από τις στιγμές που για πάντα ο άνθρωπος θυμάται.

Ζω εδώ και χρόνια αυτήν την κρίσιμη χρονιά του Λυκείου παρέα με τους μαθητές μου: ο Ρουβίκωνας που πρέπει να διαβείς εντελώς κάποτε απροετοίμαστος. Το ελληνικό όνειρο, το Πανεπιστήμιο, μαζί με το εφηβικό, τη φοιτητική ζωή, την ανεμελιά, την ανεξαρτησία. Από το καλοκαίρι της δευτέρας Λυκείου ο ασκητισμός του διαβάσματος, του φροντιστηρίου, της προετοιμασίας. Τα χαμένα μπάνια και τα χαμένα φλερτ. Η δύσκολη σχολική χρονιά, οι σημειώσεις, το σχολείο, τα εξωσχολικά, η ζωή που συνεχίζει την πορεία της αδιάφορη για τη σημασία που έχει ο συγκεκριμένος χρόνος για κάποιους.

Πάντα για κάποιους κάθε χρονιά είναι κρίσιμη. Ο αγώνας για τη σωτηρία της ψυχής και της οικογενειακής τιμής! Οι Πανελλαδικές: η εβδομάδα των Παθών και της δοκιμασίας. Κι η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων: Η φοβερά ημέρα της κρίσεως! Η αγωνία, ο φόβος, το άγχος, η χαρά: στην καθημερινή ζωή, όσοι σταυρώθηκαν δεν πρόκειται όλοι να αναστηθούν. Το κλάμα, η απογοήτευση, η αποτυχία. Γιατί υπάρχει κι αυτή μέσα στη ζωή. Κάποιοι τη βιώνουν στο προαύλιο του σχολείου.

Κάποιοι άλλοι, νικητές και τροπαιούχοι των Πανελλαδικών, των απανταχού εξετάσεων, ζουν την πρώτη τους απογοήτευση όταν διεκδικούν όσα δικαιούνται στην κοινωνία. Όταν τα διεκδικούν με την αξία τους εννοείται. Μετά συνηθίζουν απλώς στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι για τους ικανούς. Ως ένα βαθμό αυτό δεν είναι περίεργο. Στην καλύτερη περίπτωση, μαθαίνουν να τους ανοίγουν με το σπαθί τους. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα. Κάποιοι λυγίζουν κι υποχωρούν στη μετριότητα. Αυτό αποτελεί και τη μείζονα κοινωνική ανάγκη. Υπάρχουν κι οι άλλοι, όσοι έχουν τύχη! Αυτοί κάνουν όπως υποδεικνύει η παροιμία: διαβαίνουν!

Σε μια κοινωνία που καταξιώνει τη γνώση ως αγαθό, αλλά απαξιώνει όσους την κατέχουν, από ζήλια, από φόβο ή από ανεπάρκεια, μορφή της οποίας ήταν πάντα κι η ανεργία, δεκαοχτάχρονα παιδιά κυνηγούν τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό σε ένα δρόμο που είναι στρωμένος με υποσχέσεις φροντιστηρίων και πολιτευτών, με απαιτήσεις γονέων, επ’ ουδενί όμως με ροδοπέταλα. Και τα χειρότερα έπονται! Γιατί, όπως σοφά λέει ο ποιητής: «Καθώς περνούν τα χρόνια, πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν». Κι ο πιο αμείλικτος είναι πάντα ο εαυτός σου. Αυτό το αγνοούν τα παιδάκια που αντιγράφουν σε κομμάτια χαρτί τις βαθμολογίες τους.

Δικαιούνται να μην το γνωρίζουν; Δεν ξέρω! Ούτε γνωρίζω κατά πόσο δικαιούνται να αναζητούν το μέλλον τους σε μια κοινωνία που δεν τους επιτρέπει να ονειρεύονται.

Ανεξάρτητα από τον ψυχολογικό πόλεμο, την ανεργία, τα τρωτά του εκπαιδευτικού συστήματος, το χειρότερο πάθημα ενός εφήβου είναι η απουσία του πάθους από τη ζωή του. Όσο ο βασιλιάς του παραμυθιού τρώει γλυκό ψωμί, γιατί το φουρνίζει με τα χέρια του, άλλο τόσο η επαγγελματική επιτυχία, το επαγγελματικό μέλλον και η ψυχική γαλήνη θα είναι πάντα αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιθυμίας, ενός ονείρου, που κάποιος μόχθησε να το πραγματοποιήσει. Μόνο τότε γίνεται η τέχνη παρηγοριά στον άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές, λιμάνι. Σε μια εποχή που προωθεί την αλλαγή επαγγέλματος δυο και τρεις φορές διά βίου, ίσως η επαγγελματική κινητικότητα, η κρίση, να είναι κάποια λύση.

Προκλητικά αθώοι στο μυστικό δείπνο που στήνεται με σφάγια τους ίδιους προσέρχονται οι μαθητές:

- Πώς πήγες;

- Περνώ.

- Συγχαρητήρια, άντε να κάνεις μπάνιο!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey