Στα γραπτά μου τώρα τελευταία αποφεύγω το μάλλον γενικό όρο βλακεία και περιορίζομαι στο να αποκαλώ κάποιους κατοίκους του πλανήτη μας «μωρούς», με την έννοια ότι είναι διανοητικά, ίσως και ψυχολογικά, ανώριμοι, σαν τα νήπια.

Θεωρώ ακραία περίπτωση μωρίας κάτι που έβλεπα συχνά πριν φύγω από την ευημερούσα Αυστραλία στις βιτρίνες του ισχυρού φύλου (γυναίκες). Πανάκριβα μπλου-τζην σε ελεεινή κατάσταση, κουρελιασμένα θα έλεγα. Φοράω παλιόρουχα στο χωράφι και στη βάρκα, αλλά αυτά τα κουρέλια δε θα τα φόραγα σε καμμιά περίπτωση.

Τον ίδιο καιρό που κοίταζα αυτές τις βιτρίνες, είδα και ένα ντοκιουμεντέρ για το πώς «κουρελιάζονται» αυτά τα μπλου-τζην. Γίνεται σε βιοτεχνίες στη Μέση Ανατολή με άμμο, από ατυχείς εργάτες που παθαίνουν, σε πολλές περιπτώσεις, θανατηφόρο σιλίκωση.

Όταν προχθές το βράδυ τρώγαμε με φίλους σε παραθαλάσσια ταβέρνα, το έκανα θέμα. Ένας φίλος και σύντροφος, με απόλυτη ψυχραιμία, μας λέει: «Τι να κάνουμε, μόδα είναι»! Έγινα έξω φρενών (έχω και καρδιακή ανεπάρκεια) και ως συνήθως έγινα χυδαίος! «Τη μόδα σου την έχω χεσ…η», του λέω και ήπια ένα κρασί για να συνέλθω!

Την άλλη μέρα, για να τον εκδικηθώ του διάβασα από το τηλέφωνο το παρακάτω ποίημα που με εκφράζει 100% (από τη μακαρίτισσα «Ελευθεροτυπία»; Δε θυμάμαι…):

«Από τη μία μεριά η “μεταφυσική του χρήματος” -
από την ‘άλλη η σάρκα του ροδάκινου.

Από τη μία μεριά ένα στρατσόχαρτο, μια υπογραφή,
μία φούσκα - από την άλλη το χώμα, το νερό, ο ιδρώτας.

Από τη μία μεριά το “επιχειρείν” - από την άλλη ένας
ψαράς και η βάρκα του.

Από τη μία μεριά το νεκρό χρυσάφι - από την άλλη ένας
ψαράς και το αλάτι.

Από τη μία μεριά ο υποθηκευμένος ουρανός, ένα παγκόσμιο μαύρο τίποτα - από την άλλη σύμπας ο κάτω
κήπος.

Από τη μία μεριά ο τσιφλικάς, ο τραπεζίτης, τα “στελέχη” -
από την άλλη ο Σάκκο, ο Βαντσέτι, ο Αντύπας.

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος.»

Συμφωνούν οι φίλοι αναγνώστες ότι αν η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Γης είχαν τέτοιες αξίες, ο πλανήτης μας θα ήτανε παράδεισος;