Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου. Δεν το συζητώ, είναι πλέον απόλυτα βέβαιο. Διασταυρωμένο 100%. Παίζει με τα νεύρα μου, παρέα με την ύπουλη την τύχη μου, που λειτουργεί απέναντί μου, σταθερά προβοκατόρικα σε τέτοιες φάσεις. Και το ξέρω αυτό από την ώρα που γεννήθηκα. Άντε να βάλω δυο ώρες μετά τη γέννησή μου, για να μην υπερβάλλω…

Αρχίζω και φοβάμαι την πιθανότητα να υπάρξει συνέχεια σ’ αυτή την ιστορία. Είμαι δε σίγουρος πια, πως και πέντε φορές ακόμα να οδηγηθούμε στις κάλπες, θα σκάσουν και οι πέντε στην εβδομάδα μου!!!

Από ό,τι φοβάσαι δε γλυτώνεις τελικά. Την τύχη μου μέσα…

Μ’ έχει κουράσει αφάνταστα όλη αυτή η διαδικασία και περισσότερο με καταβάλλει το ότι βλέπω γύρω μου μόνο κουρασμένους ανθρώπους. Θυμάμαι, σε ένα από τα πολύ καλά ιστορικά βιβλία του πατέρα μου, μια συγκεκριμένη φωτογραφία. Έναν αποκαμωμένο στρατιώτη και η λεζάντα από κάτω έγραφε: «Η κούραση του πολεμιστή. Γερμανός στρατιώτης αιχμάλωτος στο Παρίσι. Γι’ αυτόν ο πόλεμος τελείωσε»…

Θυμάμαι πολύ καθαρά το πρόσωπο του στρατιώτη και μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτή την εποχή, βλέπω πρόσωπα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το δικό του. Πιο κουρασμένα, πιο σκαμμένα και πιο απογοητευμένα. Η τραγική διαφορά έχει να κάνει με το ότι ο άνθρωπος της φωτογραφίας έπαιζε τη ζωή του κορώνα - γράμματα για 4 - 5 χρόνια, κάθε μέρα…

Τη στιγμή όμως που τον απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός, είχε μπει ένα τέλος στο δράμα του. Μέρα με τη μέρα τα πράγματα θα πηγαίνανε καλύτερα. Είχε φτάσει στο «μη παρέκει» και ήταν ακόμη ζωντανός. Μπορούσε να ελπίζει, έστω και αν βρισκότανε σε έναν ξένο τόπο και αιχμάλωτος. Μπορούσε, και αυτό «έγραφε» στο πρόσωπό του, να ατενίζει με αισιοδοξία προς το μέλλον και υπολόγιζε πλέον βάσιμα στο ξημέρωμα μιας καινούργιας χρυσής αυγής.

Κοίτα να δεις που στερούμαστε του δικαιώματος να χρησιμοποιούμε κλασσικές ποιητικές εκφράσεις χωρίς να παρεξηγηθούμε!!!

Οι λεβέντες μας δεν έχουν προκοπή. Βέβαια δεν είναι οι μοναδικοί. Πληθαίνουν οι ανεπρόκοποι λεβέντες στη γηραιά ήπειρο. Περιμένουν στην ουρά, ανήμποροι να αντιδράσουν, τη σειρά τους για το πέρασμα στην καραντίνα των «μολυσμένων». Πέφτουν οι χώρες η μια μετά την άλλη σαν τα κοτόπουλα και η οικονομική επιδημία μπαίνει δυναμικά σε άλλη διάσταση.

Εμείς παλεύουμε εδώ και αρκετό καιρό να εμφανίσουμε μια καθώς πρέπει κυβέρνηση, που θα έχει τα απαραίτητα προσόντα, ώστε να σταθεί ισότιμα και με σθένος απέναντι στους δανειστές, απαιτώντας τα αυτονόητα για να οδηγηθεί η κοινωνία μας και η χώρα ένα βήμα μπροστά.

Δηλαδή… κατούρα ψηλά και αγνάντευε!!!

Πάμε τώρα στα απτά… που λέει ο λόγος…

Την τελευταία φορά που έβαλα βενζίνη, είδα λίγο «πεσμένη» την τιμή της. «Τι έγινε;», ρώτησα τα παιδιά και πήρα την απάντηση: «Εκλογές, αν είχαμε 10 μέρες ακόμη θα έπεφτε κι άλλο»…

Ένα το κρατούμενο, και πάμε παρακάτω. Στη μακρά προεκλογική περίοδο που διανύουμε και λόγω αυτής, δεν έφτασε το «χαράτσι» στον προορισμό του. Ούτε καμμία έκτακτη εισφορά, ούτε το τέλος επιτηδεύματος, ούτε καν το εκκαθαριστικό της εφορίας!

Με δεδομένα τα παραπάνω, την αναμονή των Ευρωπαίων, αλλά και το ότι οι «λεβέντες» μας προτιμούν να σχηματίσει κυβέρνηση ο… «άλλος», μήπως να ψηφίσουμε ακυβερνησία;

Και ας πέσουν οι επαναληπτικές στη βδομάδα μου…