Πάρε κόσμε…

12/06/2012 - 14:32

Όταν, κάποιες φορές, την «κυρα-Έμπνευση» την πιάνουν τα γινάτια της και χάνεται σ’ άλλα ταξίδια αφήνοντάς σε απεγνωσμένα μόνο κι ανήμπορο, τότε αρχίζεις να τραβάς κουπί μονάχος σ’ ανταριασμένες θάλασσες. Και καλά να τα καταφέρνεις, άμα όμως έχεις δυσκολίες, έρχεται και σε αναλαμβάνει - παίρνοντας τη θέση της - ο πανικός.

Όταν, κάποιες φορές, την «κυρα-Έμπνευση» την πιάνουν τα γινάτια της και χάνεται σ’ άλλα ταξίδια αφήνοντάς σε απεγνωσμένα μόνο κι ανήμπορο, τότε αρχίζεις να τραβάς κουπί μονάχος σ’ ανταριασμένες θάλασσες. Και καλά να τα καταφέρνεις, άμα όμως έχεις δυσκολίες, έρχεται και σε αναλαμβάνει - παίρνοντας τη θέση της - ο πανικός. Κι αυτός δεν είναι ο καλύτερος φίλος. Οπότε κλείνεις τα κιτάπια σου και παραδίνεσαι αμαχητί. Η λύση είναι να πάρεις κι εσύ τους δρόμους μήπως και κάπου εκεί συναντήσεις την κυρά… να αλητεύει.

Και πράγματι, στους δρόμους, στους περιπάτους, στο λεωφορείο… παντού, μπροστά στα μάτια σου, εναλλάσσονται χιλιάδες απρόσμενες εικόνες. Αν και κάποιες περνάν απαρατήρητες, είναι άλλες στις οποίες συναντάς φευγαλέα τη χαμένη κυρία κι αμέσως ένα ξαφνικό κλικ στο μυαλό σού δημιουργεί μια όμορφη σκέψη. Θέλεις αυτή ειδικά την εικόνα -και τη σκέψη- να την κρατήσεις, να τη σημειώσεις κάπου, να την αποτυπώσεις σ’ ένα χαρτί, μετά να την επεξεργαστείς κι απ’ αυτή -κυρίως- να βγάλεις το θέμα σου. Ψάχνεσαι, μα διαπιστώνεις πως δεν κρατάς επάνω σου ούτε μολύβι, μήτε ένα κομμάτι χαρτί. Οι εικόνες και οι στιγμές, όμως, δε σταματούν, έρχονται άλλες για να εξατμίσουν στα μάτια και στο μυαλό σου τις προηγούμενες. Τι αδυναμία κι αυτή, να σου χαρίζονται τόσες και να μην μπορείς να τις συγκρατήσεις.

Βέβαια, σα δρομέας του διαδικτύου, κάνω τις βόλτες μου κι εγώ στον απέραντο κυβερνοχώρο, ψάχνοντας διάφορα. Εκεί, έτυχε να δω δυο φωτογραφίες που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Αμέσως, απανωτά κλικ κυρίευσαν το μυαλό μου. Τις ακινητοποίησα, μη και τις χάσω σαν κι αυτές που χάνω εν κινήσει…

Η πρώτη, τραβηγμένη σ’ ένα δρόμο της Αθήνας, δείχνει, κολλημένο πάνω σε μια κολώνα, ένα χαρτί σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν για αγγελίες που από κάτω, σα κρόσσια, κρέμονται σε λωρίδες τα τηλέφωνα επικοινωνίας.

Ωστόσο, τούτο δω είναι κάπως διαφορετικό. Επάνω, με μεγάλα γράμματα, η αγγελία-προτροπή. Γράφει: «Πάρε ό,τι χρειάζεσαι» κι από κάτω σε μικρές λωρίδες κρέμονται οι... προσφορές: «Ειρήνη», «Αγάπη», «Ελευθερία», «Πίστη», «Δύναμη», «Θάρρος»... Όλα, μα όλα πολύτιμα. Όλα επιθυμητά. Παρατηρώ, όμως, πως δε λείπει καμμιά λωρίδα κι αυτό μού προκαλεί έκπληξη και σκέψη: Μα κανένας δε χρειάστηκε να κόψει έστω κι ένα απ’ όλα όσα αναφέρονται στην τόσο ωραία και πρωτότυπη προσφορά; Ή μήπως δε θέλησε να στερήσει από κάποιον άλλον αυτά που τώρα - όσο ποτέ άλλοτε - χρειαζόμαστε; Είναι παρήγορο, σε καιρούς δύσκολους, όταν η οικονομική κρίση μάς οδηγεί σε προβληματισμό και απαισιοδοξία, να βλέπεις πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βρίσκουν τον τρόπο να μοιράζουν απλόχερα… αισιοδοξία!

Η άλλη φωτογραφία είναι μια αφίσα που μας προτρέπει - πριν την καπελώσουν κι αυτή - να κάνουμε το αυτονόητο. Γράφει: «Πάρε μια βαθιά ανάσα, είναι ακόμη δωρεάν»! Ζούμε σε μια χώρα, φίλε μου, που δεινοπαθεί μέσα στη νεύρωση, στην αγωνία και στη θλίψη και… δυστυχώς χωρίς πια την αιγίδα του μύθου της. Αξίζει, βρε αδερφέ, να χαρούμε την ανάσα μας! Κι αν χρειαστεί, να παλέψουμε γι’ αυτή. Να μην αφήσουμε κανέναν και για τίποτα να μας την κλέψει, όπως έκαναν με το χαμόγελό μας. Γιατί πολύ φοβάμαι πως σε λίγο το πρόβλημά μας δε θα είναι πόσες ανάσες παίρνουμε την ημέρα... αλλά πόσες στιγμές της ημέρας μάς κόβουν την ανάσα.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey