Ήταν μια λιόλουστη μέρα, με τις αγνές απολαύσεις να έχουν σφραγίσει το πέρασμά της κι όλο διάβαινε προς τη δύση για ν’ απομείνει σημαδάκι λαμπερό στο μεροδείχτη της ζωής μας.

Ευτυχισμένος τούτη την ώρα κατηφόριζα από Μεσότοπο, το ορεινό χωριό, προς Ερεσό, με τη Σαπφώ να πλανάται ολόγυρα στις καματερές κορφές και ν’ απαγγέλλει τα λυρικά της ποιήματα, με μια απαλή, του Αρίονα μουσική, ποτισμένη άρωμα από θυμάρι και ρίγανη να ξεγλιστρά ανάμεσα τις φυλλωσιές, μ’ ένα φλογισμένο ήλιο να πυρπολεί το σύμπαν ολάκερο, και το νου μου στις άλλες τρανές στιγμές, που είχαμε ζήσει στον κουφαλιασμένο γεροπλάτανο από κάτω, πριν από μισή ώρα.

Εκεί, στην Άγρα, το μικρό χωριό που δεσπόζει στου Μάκαρα το βασίλειο, είχαμε στήσει τούτο το μεταμεσήμερο μιαν όμορφη συντροφιά, για να χαρούμε αυτό το δυσεύρετο πια νόημα ζωής με πολύ κέφι, λίγη φιλοσοφία, σπάνια αηδονοτιτιβίσματα και πειράγματα ανάκατα με χωρατά.

Ήμασταν πέντε νοματαίοι, ερωτευμένοι όλοι με τη φύση και τ’ αγαθά της παράδοσης που γλιστράνε και φεύγουν ανήμπορα ν’ αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση. Ανάμεσά μας, ο Γιάννης ο γλεντζές ο περιζήτητος, από άλλο τόπο φερμένος για διακοπές, παιδίατρος το επάγγελμα, που τελευταία χώνεται και στα χαρτιά για να μας σερβίρει μικρά αριστουργήματα.

Του Γιάννη του αρέσει ο τόπος ετούτος, η καλή παρέα, το ούζο το φημισμένο της Μυτιλήνης και τα μοναδικά στην περιοχή μεζεδάκια που έρχονται λιγοστά, ίσα να σε προκαλούν και να σε προσκαλούν να τα δοκιμάσεις και να τα επαναλάβεις, με τις μυρουδιές από ανθούς και μπαχαρικά να σου χαρίζουν αυτή την πληρότητα, που μόνο σε τέτοια μικρά χωριουδάκια βρίσκεις απλόχερα, γι’ αυτό και δε χάνει ευκαιρία να μην τα απολαύσει. Κι έδινε μαθήματα καλοζωής κι απόλαυσης πολύπλευρης, με το ποτηράκι στο χέρι. Απόψε όμως, μια κι ήθελε να αναπληρώσει χαμένες ευκαιρίες και να χαλαρώσει μετά από ένταση και ξενύχτι επαγγελματικό, το παράκανε λίγο.

«Μην πολυπίνεις· έχεις να οδηγήσεις», έλεγε κάθε τόσο η γλυκιά του γυναίκα.

«Μα είναι χαρά για τη δημιουργία και λύπη για το κατρακύλημα του ανθρώπινου γένους, αγάπη και έρωτας, αίσθημα και έμπνευση και χορός πρωτόγονος. Είναι ευτυχία!»

Όλο τέτοια έλεγε, άνοιγε σα φτερούγες τα χέρια του ν’ αγκαλιάσει τα πάντα, κι άντε το ποτηράκι του να αδειάζει.

Δεν μπορώ να πω ότι ήπιε πολύ, μα ήταν αρκετό για να τον φέρει σ’ αυτό που λέμε τσακίρ κέφι.

Ήταν αρκετό για να χτυπήσει το κινητό μου, καθώς απολάμβανα την πορεία μου προς Ερεσό ανέμελος, χωρίς να περιμένω τίποτα και να τρομάξω με το ψυχρό κουδούνισμα.

«Ναιαι», είπα ανήσυχος.

Μια γυναικεία φωνή, προσποιητά ήρεμη με τρύπησε.

«Ο Γιάννης, ξέρεις, ….»

«Τι; Τι έπαθε;», φώναξα τρομαγμένος κι ένας κόμπος έσφιξε τα σπλάχνα μου.

«Να, ξέρεις…»

«Τι; Χτύπησε με το αυτοκίνητο;» Ξαναβρυχήθηκα, και κοκάλωσα.

Μια ώρα αργότερα, βρισκόμουν δίπλα του μαζί με την απαρηγόρητη γυναίκα του στο νοσοκομείο.

«Ευτυχώς εκτός κινδύνου», μας είπε ο γιατρός και συμπλήρωσε.

«Θα μπορούσε να ήτανε μοιραίο…»

Κι όλοι απορήσαμε πώς ο φίλος μας ο Γιάννης πέρασε τέτοιο κίνδυνο.

«Τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι», μας είπε κλαίγοντας η γυναίκα του. «Μια το φαγητό, μια η κούραση, μαζί και το ούζο, πολύ το θέλει να γίνει το κακό;»

Κι αμαύρωσε η όμορφη, η γλυκιά ανάμνηση της αξέχαστης διασκέδασης στον κουφαλιασμένο γεροπλάτανο από κάτω.

Δεν ξανάπιε πάνω από μισό ποτηράκι ο Γιάννης πριν από οδήγηση. Κανένας μας δεν παρασύρεται πια.

Ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου να κλείσει τα μάτια του ο οδηγός, φτάνει να μας οδηγήσει στον γκρεμό ή σε μετωπική, φίλοι μου αγαπημένοι.