«Τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο τραγούδα μου, που πλήθος
διάβηκε τόπους, αφού πάτησε της Τροίας το κάστρο το άγιο,
και πολιτείες πολλές εγνώρισε, πολλών βουλές ανθρώπων,
κι αρίφνητα τυράννια ετράβηξε στα πέλαγα η καρδιά του,…»
(από «Οδύσσεια» σε μετάφραση Καζαντζάκη)

Τούτοι οι στίχοι ήρθανε στο νου μου, και βεβαιώθηκα πως υπάρχουν ακόμα ανθρώποι με ευαισθησίες, και πως η Ελλάδα θα σταθεί και πάλι στα πόδια της χάρη στην πλουτοπαραγωγική της πηγή, την ανεξάντλητη, που λέγεται πολιτισμός, σαν τέλεψε μια σεμνή, συγκινητική κι ελπιδοφόρα εκδήλωση στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Χίου.

Την πρωτοβουλία είχε ένα τριαντάχρονο κι οιστρήλατο κύτταρο του «Μυροβόλου Νησιού του Όμηρου» που ακούει στο όνομα Θεατρική Ομάδα Χίου, δηλαδή, μια χούφτα πρεσβευτές ζωής σφιχτοδεμένοι σα γρανίτης.

Και διαβάζουμε σε ένα άρθρο «Χωρίς Τίτλο… Ευγενίας», της Ευγενίας Ασλανίδη, μέλους της θεατρικής ομάδας.

«Είπαμε να κάνουμε την παρουσίαση ενός βιβλίου και καταλήξαμε να κάνουμε μνημόσυνο, από αυτά που πιστεύω θα τα ζήλευε κάθε φευγάτος, στο συγγραφέα των “Κόκκινων Φαναριών” Αλέκο Γαλανό.

Ο συνεργάτης του επί πολλά χρόνια στο Υπουργείο Γεωργίας και φίλος του παντοτινός, Γιώργος Καμβυσέλλης, τον ανέσυρε από τα “αζήτητα όπου τον κατέταξε η επίσημη Πολιτεία”, για να μας τον γνωρίσει, όπως δεν τον ξέραμε.

Πήρε θαρρείς ένα φτερό κι αφαίρεσε τη σκόνη που σκέπαζε την εικόνα του στο πάνθεον των Αθανάτων, εκεί όπου έτσι κι αλλιώς και δικαιωματικά βρίσκεται ο Γαλανός.

Ήταν ο νεαρός που έγινε αφορμή να κλείσουν τα κακόφημα σπίτια στην Τρούμπα.

Ήταν ο γεωπονίσκος που από τα Δίκαια Έβρου διέσχισε πάνω από χίλια χιλιόμετρα, με όραμα να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής στην αγροτιά.

Που δημιούργησε, το 1953, τον πρώτο στην Ελλάδα σύλλογο αγροτόπαιδων, αγόρια και κορίτσια, αγράμματα τα περισσότερα, και τα έμαθε να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις.

Και βέβαια ήταν ο συγγραφέας του κλασσικού αριστουργήματος “Κόκκινα Φανάρια”, που ως θεατρικό έργο παίζεται και θα παίζεται για πολλά χρόνια ακόμα, και ως ταινία ευτύχησε να φτάσει πολύ κοντά στο Όσκαρ.

Όλα ξεχάστηκαν από όλους, και μόνο καμμιά δεκαριά, όχι περισσότεροι, τον συνόδευσαν εκείνο το μεσημέρι, 13 Ιουνίου 2008, στο τελευταίο του ταξίδι. Ανάμεσά τους ο Γιώργος Καμβυσέλλης, που επί τόπου έδωσε όρκο να απαθανατίσει το ταξίδι του φίλου του επί γης.

Ένα ταξίδι που “μυρίζει μοναξιά και έχει σημάδια από ιδρώτα και αίμα”… και καθρεφτίζεται στο βιβλίο “Από τα ‘Κόκκινα Φανάρια’ στο Περιβόλι της Παναγίας” που ανασέρνει επίγεια, για να τον αγαπήσουμε, τον Αλέκο Γαλανό που “γεννήθηκε για το θέατρο και γέρασε με τον καημό του”, και ευτύχησε στη ζωή του να αποκτήσει φίλους σαν το Γιώργο Καμβυσέλλη.»

Να κάτι κι από δυο προσωπικά γραμματάκια: «Η τελευταία μας παράσταση ήταν πολύ δυνατή, αυτό το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό και σε σένα, Γιώργο. Παίζαμε, και το πνεύμα του Γαλανού θαρρείς πλανιόταν στο χώρο... Ε.Α.»

«Μας προσφέρατε και μας μεταδώσατε αισιοδοξία, επιμονή, υπομονή και πίστη στις αξίες της ζωής, που όλοι μας το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Μας διδάξατε την πίστη στην αξία της φιλίας, που μπροστά της δεν υπολογίσατε το φόβο, την αγωνία και την κούραση.

Πιστέψτε με, όλοι μα όλοι, και κυρίως οι νέοι, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε αληθινές αξίες για να βγούμε από το τέλμα στο οποίο ζούμε.

Ο αγαπημένος φίλος σας Α. Γαλανός σίγουρα θα αισθάνεται περήφανος για σας… Κ.Μ.»

Κι όταν τέτοια λέγονται, τι τα θες τα πλούτη; Τι μπορούν να προστέσουν τα υλικά αγαθά στο νόημα ζωής, φίλε μου αγαπημένε;