Δευτέρα ή Τρίτη μεσημέρι, δε θυμάμαι ακριβώς και δεν αλλάζει κάτι στην ιστορία. Πάντως, στις αρχές της εβδομάδας. Μόλις είχα τελειώσει από ένα συνδυαστικό ραντεβού. Είδα μετά από πολλά χρόνια έναν παλιό μου συμμαθητή, πολύ καλό παιδί, με τον οποίο προσπαθούμε να γίνουμε τωρινοί συνεργάτες.

Ιδιαίτερα ευδιάθετος, όπως συνηθίζω να είμαι μετά από συναντήσεις με «καλά παιδιά», και με καθαρό πια το μυαλό μου, έστρεψα το ενδιαφέρον μου προς τα σημαντικά πράγματα της ζωής και σκέφτηκα να νοικιάσω ένα DVD για τον πιτσιρικά μου. Επιτυχία εξασφαλισμένη!!!

Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα μουσική ελάχιστα πιο δυνατά από το κανονικό και ξεκίνησα για τον προορισμό μου.

Μεσημέρι όπως έγραψα και πιο πάνω. Ησυχία στην πόλη. Έτσι και αλλιώς ησυχία έχει όλη τη μέρα! Έως και νέκρα μπορείς να πεις! Σημάδια των καιρών…
Χάζεψα με ηρεμία πολλά κομμάτια της πόλης καθώς την διέσχιζα και κάποια στιγμή πέρασα τα μάτια μου απαλά πάνω από τη νησίδα του δρόμου. Ξέρετε, αυτή που οι Δήμαρχοι το ‘χουν συνήθειο να καλλωπίζουν μια φορά το χρόνο!

Σε μια από τις κολώνες φωτισμού κρεμότανε μισοδιαλυμένο ένα εκλογικό απομεινάρι. Μια αφίσα που κάποιος έβαλε και δε φιλοτιμήθηκε να βγάλει! Βέβαια… μπροστά μας θα την βρούμε!

Στην πρώτη σειρά έγραφε: «μπλα μπλα μπλα μπλα», γιατί δεν πρόλαβα να δω, και στη δεύτερη: «προχωράμε χωρίς αυτούς».

Κοίτα, ρε παιδί μου, για ακόμη μια φορά ψάχνουμε την απάντηση στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και αυτή, η πονηρή, κρύβεται μπροστά στα μάτια μας! «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς. ΣΥΡΙΖΑ».

Υπάρχει σαφέστερη απάντηση;

Ουσιαστικά δήλωσαν από νωρίς πως θα προτιμήσουν να δώσουν τη «χαριστική βολή» στους εκπροσώπους του δικομματισμού που ψυχορραγούν, από το να κυβερνήσουν παρέα τους. Θεμιτό; Έτσι νομίζω…

Από την άλλη, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. πάλεψαν και παλεύουν για να κρατηθούν στο προσκήνιο και για να γλυτώσουν από την απόλυτη συρρίκνωση. Έχω την αίσθηση πως και αυτές οι κινήσεις είναι θεμιτές.

Όπως μέσα στα πλαίσια του λογικού κινήθηκε και ο Κουβέλης, με τη μη συμμετοχή του σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Ήταν όντως μεγάλη η ευθύνη και τα ποσοστά του λίγα για να την αναλάβει.

Τα ίδια μπορώ να πω και για τους «ανεξάρτητους Έλληνες», που αν εξαιρέσουμε την ιστορία με το non paper, στάθηκαν γέρα στα πόδια τους και στις αρχικές τους θέσεις, μένοντας μακριά από συνεργασία με τα «μνημονιακά» κόμματα και τους «δωσίλογους». Τουλάχιστον σ’ αυτήν τη ζωή…

Έτσι, με ένα χαλαρό βλέμμα σε μια αφίσα που είχα δει πολλές φορές προεκλογικά, διαπίστωσα πως ο λαός, που κατά γενική ομολογία ψήφησε σοφά ζητώντας κυβέρνηση συνεργασίας, ήταν εκτός από σοφός και ανόητος, γιατί ζητούσε το αδιανόητο…

Οι πέντε από τους επτά αρχηγούς δηλώσανε πως «κάνανε ό,τι μπορούσαν», απλά αυτό που μπορούσαν ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που έπρεπε…

Οχυρωθήκανε πίσω από προφανείς δικαιολογίες, φυλάσσοντας άλλοι τις θέσεις τους και άλλοι τις κωλοτούμπες τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καλύπτεται ένας δύσκαμπτος δημόσιος υπάλληλος πίσω από μια εγκύκλιο!

Πάμε τώρα για δεύτερη αναμέτρηση, την ώρα που και η πρώτη ήταν άχρηστη, με κόμματα που έχουν πάρει διαζύγιο από τη «συνεννόηση», ελπίζοντας σε πιο βολικό συσχετισμό δυνάμεων.
Υπέρβαση γιοκ!