«Τα ταξίδια», του Άρη Ταστάνη

03/05/2012 - 21:07

Με την επαναστατική και πύρινη γραφίδα του, ο καταξιωμένος συντοπίτης μας Άρης Ταστάνης, τιμωρημένος ή δοκιμαζόμενος από δυνάμεις υπέρτατες στην αναπηρική καρέγλα εδώ και τριάντα χρόνια, απλώνει του νου πονέματα και της ψυχής του αδερφοχτρές γρατζουνιές, μας παρασέρνει στο πονεμένο ρυάκι της ζωής του και πλοηγούμαστε με τα δικά του ποιητικά ταξίδια.

«Τα μάτια του δυο φλογάτοι ήλιοι,
μέσα σε θάλασσα παντοτινή,
ν’ αγναντεύουν τα καΐκια…»
(σελ. 137)

Με την επαναστατική και πύρινη γραφίδα του, ο καταξιωμένος συντοπίτης μας Άρης Ταστάνης, τιμωρημένος ή δοκιμαζόμενος από δυνάμεις υπέρτατες στην αναπηρική καρέγλα εδώ και τριάντα χρόνια, απλώνει του νου πονέματα και της ψυχής του αδερφοχτρές γρατζουνιές, μας παρασέρνει στο πονεμένο ρυάκι της ζωής του και πλοηγούμαστε με τα δικά του ποιητικά ταξίδια, από τότες που πρωτάφησε λυρικά την πρώτη ιαχή ως τα σήμερα, σε 230 σελίδες ενός καλαίσθητου βιβλίου με τίτλο «Τα Ταξίδια μου».

Πολλά, τα πλεούμενα για τα ταξίδια του ετούτα, έργα του αδερφού του εκλεκτού αρχιτέκτονα Τάσου Ταστάνη, και δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε ένα, κι υστερνά άλλο, κι άλλο, και ν’ αραξοβολούμε κάθε φορά στο μετερίζι που λαχταρούμε μια κι όλα είναι ετοιμοπόλεμα, απάνεμα και φωτοβόλα.

Με τούτη τη λαχτάρα, γυρίζω ρότα κι αρμενίζω εδώ τριγύρω μου, προς τη Μεσόγειο και «… Ανοίγω την πόρτα όταν η νύχτα παγώνει. / Να μπούνε μέσα τα σκουριασμένα άστρα. / Και καθώς σαν κεράκι το κουράγιο τελειώνει. / Ονειρεύομαι μαζί σου στις ανατολής τα κάστρα» (σελ. 30).

Τον βλέπουμε συχνά να σμίγει το παράπονο με την αγάπη του σε στεριανές ή πελαγίσιες Νηρηίδες που «… Σε καράβι με ξάρτια κλεμμένα και μαύρα πανιά / της ζωής μας τα όνειρα βιαστικά φορτώσαν. / Χάθηκε μέσα στην σκοτεινή βραδιά, / κι από τότες, στους αλαφροΐσκιωτους μας φορτώσαν…» (σελ. 53).

Κι ήρθε το καράβι στη μαυρίλα την εφτάχρονη και στα «πορτραίτα αγίων τα χαρακωμένα με ξιφολόγχη», ακούμε τραγωδές φωνές για τη Μαρία που δολοφονήθηκε το πρωί 21-4-1967 «… Πριν πατήσεις το κατώφλι της ζωής», (μοιρολογά φωναχτά ο Άρης) «πριν νοιώσεις στα χείλη το ροδόνερο της αγάπης, / φρόντισαν οι παραγιοί των αποχαρακτηρισμένων δοσίλογων, / τρύπες ν’ ανοίξουν στο τρυφερό κορμί σου…»

Άλλο ένα ταξίδι έκανα με τον Άρη.

Ήτανε ένα καυτερό Χινοπωριάτικο απομεσήμερο του 2009 σα βρέθηκα στο νησί μας και πείσμωσα, πάσκισα, να τον ανταμώσω ήθελα για πρώτη φορά.

Ο ιδρώτας μούσκευε νου και κορμί μου και περπατούσα στα σοκάκια, έστριβα, ανηφόριζα, ώσπου μου δείξανε το σπίτι του στα Παράκοιλα. Ανέβηκα τα σκαλιά, μπήκα στο πατρικό του, βρέθηκα αντιμέτωπός του.

Άνοιξε αυτός τη μεγάλη του αγκαλιά και μου χαμογέλασε.

«Καλώς τονε!» είπε, κι είδα να σπαρταράει το κορμί, και τη σάρκα να νικάει το πνεύμα. Δεν μπόρεσε να ‘ρθει κοντά μου. Μηδέ και σηκώθηκε απ’ το οδυνηρό καροτσάκι του. Όρμηξα, τον αγκάλιασα, τον φίλησα και κατάπια τα δάκρυά μου. Είπαμε πολλά, μεστά, στοχαστικά. Δεν παραπονέθηκε. Γελούσε. Απ’ την καρδιά του. Τη μεγάλη του καρδιά. Ούτε κι εγώ αναμόχλεψα τον πόνο του. Απλά, υπέφερα, ανήμπορος να βοηθήσω. Κάτσαμε ώρα πολλή, δεν κούνησα, μόνο τον κοιτούσα και τον άκουγα. Να μπολιαστώ δύναμη και καρτερικότητα ήθελα.

Σαν έφυγα, ως έστριψα τη γωνιά, σφούγγιξα τα μάτια μου. Δεν τον μεταείδα. Μιλούμε μέσα από φουρτουνιασμένα ή και ξημερωμένα κύματα σαν τα ταξίδια του τα ποιητικά.

Τον έχω πάντα πρωτολάτη να με οδηγεί, να με προκαλεί σε αγώνες και δημιουργία. Δύσκολο να τον σιμώσω, μα τον σκέφτομαι. Πάντα. Σαν τότες στο Όρος το Ιερό.

Ένα κοχυλάκι άμοιρο ήτανε που το φύλαγα μέσα μου, και να, με όλο το σεβασμό που έχω στην τέχνη του την ποιητική, θα ήθελα να με συχωρέσει και να του ξαναπώ μέρος από ‘να άτεχνο ποίημα που σκάρωσα κείνο το μεσονύχτι στο κελί μου όταν προσευχόμουν γι’ αυτόν και ποθούσα να ξανάβρει τη δύναμη που στερήθηκε στα πόδια, ν’ απαλλαγεί απ’ το μαρτύριο και να τρέξει κοντά μας:

«Του Άθως κορφές απάτητες, / σπηλιές και κατακόμβες.// Αγρίμια βιούν περήφανα, / και γέροντες με το πνεύμα. // Πάρε δρεπάνι κοφτερό / το φως για να μαζώξεις. // Φτερά στα πόδια σου ποθώ, / Θεέ μου! Σε ικετεύω! …»

Άρη Ταστάνη, χαίρομαι που σε γνώρισα και με γκαρδιώνεις.

Και συχαρίκια πολλά για το έργο σου. Όμως, θέλουμε κι άλλα ποιήματά σου. Μην ξεχνάς τους φίλους σου.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey