Ο Χρήστος Χατζηδιάκος δεν είναι χθεσινός στο χώρο της ποιοτικής ψυχαγωγίας. Έχει στο ιστορικό του πολλές «ώρες πτήσης» μαζί με τον αδερφό του Τάκη σε μαγαζιά, είτε εδώ στη γενέτειρά τους, είτε στη δεύτερη πατρίδα τους, τη Θεσσαλονίκη, όπου χάρισαν πάμπολλες ευχάριστες στιγμές στην πελατεία τους και έχτισαν ένα σημαντικό όνομα ως πετυχημένοι επιχειρηματίες.

Με δεδομένο ότι ο Χρήστος είναι από τους πρώτους που είχαν επιχειρηματική παρουσία στα ...πιο διάσημα πανελλαδικά Λαδάδικα, αυτά της Θεσσαλονίκης, θελήσαμε να μιλήσουμε μαζί του και να ζητήσουμε τα έγκυρα σχόλιά του στηριγμένα στη μεγάλη πείρα του. Να πούμε ότι προφανώς στο κάλεσμά μας «μίλησε μέσα του η πατρίδα», γιατί ανταποκρίθηκε αμέσως με χαρά. Ιδού λοιπόν…

Χρήστο, οι παλαιότεροι σε θυμόμαστε ως πετυχημένο επιχειρηματία στο χώρο της ψυχαγωγίας, είτε γιατί ευτυχήσαμε να διασκεδάσουμε στο εμβληματικό «Γατελούζοι» στο Μόλυβο, είτε γιατί κάθε φορά που βρισκόμασταν στη Θεσσαλονίκη, σπεύδαμε να σε αναζητήσουμε στον εκάστοτε χώρο σου, για ...ν’ ανάψουμε κερί! Πού σε βρίσκουμε να κινείσαι επαγγελματικά τώρα;

«Στο βασικό μου στέκι εδώ και 25 χρόνια, στο ουζερί “Αγορά” στα Λαδάδικα. Είναι ένα μαγαζί με ιστορία, που η επιτυχία δεν το “χάλασε” και γι’ αυτό συνεχίζει μέχρι σήμερα να έχει φανατικούς φίλους και να κερδίζει συνεχώς καινούργιους. Παράλληλα, το χειμώνα λειτουργώ τη μουσική σκηνή “Βεντέτα” (στην Εθνικής Αμύνης, απέναντι από το ΚΒΘΕ) που δουλεύει κατά περιόδους με επώνυμα μουσικά σχήματα. Ενδεικτικά το φετινό χειμώνα είχαμε κατά καιρούς την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τη Μελίνα Κανά, τους “Χειμερινούς Κολυμβητές” κ.ά..»

Η τόσο πετυχημένη ιστορία με τους “Γατελούζους” πώς ξεκίνησε; Θύμισέ μας λίγο και ...κάνε μας να νοσταλγήσουμε!

«Πάντα ήθελα να κάνω κάτι στον τόπο μου και πράγματι, η κινητικότητα γύρω από τον τουρισμό στο νησί τη δεκαετία του ΄80, μου έδωσε το πρώτο κίνητρο. Στην αρχή ήταν οι παλιοί “Γατελούζοι” απέναντι από το “Olive Press”, ένα μερακλήδικο μαγαζί που στεγάστηκε σε αναπαλαιωμένες παλιές αποθήκες. Μας αγάπησε ο κόσμος, φτάσαμε να ...μην μας χωράει, και βγήκαμε παραέξω φτιάχνοντας τους μεγάλους “Γατελούζους” στο δρόμο προς την Πέτρα. Το μαγαζί αυτό γνώρισε μεγάλες πιένες, διασκέδασαν ποιοτικά χιλιάδες άνθρωποι, φέραμε σημαντικές εκδηλώσεις, τι να πρωτοθυμηθώ, Boney M, Νίκο Παπάζογλου, Σωκράτη Μάλαμα και τόσους άλλους».

Κι όπως όλα τα ωραία, είχαν ένα τέλος;

«Περισσότερο προσωπικοί και συναισθηματικοί ήταν οι λόγοι, το μαγαζί πήγαινε καλά, όπως ξέρεις, όμως χάσαμε με τραγικό τρόπο την αδερφή μας, δεν είχα ψυχικά το κουράγιο να μείνω κοντά σε ό,τι μας πλήγωνε».

Πες μας για το πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα Λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Ήσουν από τους πρώτους που δραστηριοποιήθηκαν;

«Ναι, από τους πρώτους. Από το 1990. Μέχρι τότε η διασκέδαση και το φαγητό στη Θεσσαλονίκη, ήταν συγκεντρωμένα σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως τα “Κάστρα” και η Κρήνη. Το ευτύχημα είναι ότι είδαμε την ευκαιρία σχεδόν ταυτόχρονα, κάποιοι νέοι επιχειρηματίες με κοινές αντιλήψεις και αυτό δημιούργησε τη μαγιά για να έρθουν και άλλοι να επενδύσουν και να δημιουργηθεί το επώνυμο στέκι».

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια γειτονιά, επώνυμο στέκι διασκέδασης;

«Ο Τόπος είναι οι άνθρωποι που τον δημιουργούν και τον χαρακτηρίζουν. Χρειάζεται να πιστέψουν και να βάλουν χρήμα και χρόνο, αλλά κυρίως μεράκι και ψυχή κάποιοι που θα ξεκινήσουν πρώτοι και θα βάλουν ψηλά τον πήχη της ποιότητας. Παρεμβάσεις θεσμικές ή ανάπλασης από την πολιτεία -συνήθως από την αυτοδιοίκηση- είναι ευπρόσδεκτες, αλλά συνήθως ακολουθούν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Από κει και πέρα, όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι προς το συμφέρον τους το να κρατήσουν σταθερή και σε υψηλά στάνταρ τη φυσιογνωμία της περιοχής».

Τον τελευταίο καιρό, έγιναν και γίνονται κάποια βήματα για να αναδείξει και η Μυτιλήνη σαν χώρο ποιοτικής διασκέδασης, τα δικά της Λαδάδικα. Το έχεις μάθει;

«Φυσικά και το έχω μάθει και είπα “καιρός ήταν”. Αν δεν αναδείξει η Λέσβος, η Μυτιλήνη, ένας τόπος όπου το λάδι ήταν και είναι “σήμα κατατεθέν”, τα Λαδάδικα της, ποιος θα το κάνει; Άλλωστε, και στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, δραστηριοποιούνταν παλιά στην παραδοσιακή τους χρήση, δεκάδες έμποροι από τη Μυτιλήνη. Επιχειρηματικά τώρα, πάντα πίστευα και αν κοιτάξει κανείς ανά την Ελλάδα θα με δικαιώσει, ότι περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας έχουν οι δράσεις που αναπτύσσονται γύρω στην πρωτεύουσα ενός νησιού, παρά απλά σε μια τουριστική του περιοχή. Κι αυτό γιατί, στηρίζονται μεν και στον τουρισμό, έχουν όμως δυνητική πελατεία και τον τοπικό πληθυσμό που είναι συγκεντρωμένος εκεί, οπότε μπορούν να προσδοκούν ότι επενδύουν σε κάτι που θα δουλεύει 12 μήνες το χρόνο».

Με βάση τη μεγάλη πείρα σου, ποιες συμβουλές ή ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους συναδέλφους σου στη Μυτιλήνη;

«Ξαναλέω, τα πάντα είναι οι άνθρωποι. Πρέπει να ανακατευτούν άνθρωποι με μεράκι που πιστεύουν στη δουλειά τους, δεν τη βλέπουν σαν “αρπαχτή” και βάζουν ψηλά τον πήχη της ποιότητας. Από εκεί και πέρα, να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους για τα στοιχειώδη, να καταλάβουν ότι στην ανάδειξη της περιοχής είναι σύμμαχοι και όχι ανταγωνιστές και να αναλάβουν πρωτοβουλίες να προβάλουν αυτό που δημιουργούν από κοινού».

Και με σένα τι γίνεται; Πέρα από την παρουσία σου στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει περίπτωση να σε ξαναδούμε να δραστηριοποιείσαι στο νησί μας;

«Ποτέ μη λες ποτέ! Πάντα το μυαλό μου και η καρδιά μου είναι στο νησί μας και δεν αποκλείω να ξανακάνω κάποια στιγμή κάτι ποιοτικό στον τόπο μου».