Το εξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου είναι δεμένο με τις πηγές, που προϋπήρξαν εδώ και έδωσαν στον τόπο, την διαχρονική του σημασία. Νερά που μάζεψαν ανθρώπους γύρω τους, ίσως σε ένα τόπο προχριστιανικής λατρείας, ο οποίος όμως κατοικήθηκε, έγινε σέτια, περιβολάκια και τελικά λατρεύτηκε ο Άγιος Κωνσταντίνος.

Σίγουρα επάνω σε μια παλιότερη ενοριακή εκκλησιά του μικρού οικισμού των νερών. Κάτι σφόνδυλοι από αρράβδωτες κολώνες από ηφαιστειακή πέτρα και μια μαρμάρινη βάση μαζί με εντοιχισμένα δομικά μέλη, δείχνουν την παλιά εκκλησιά. Και η άφθονη κεραμική.

Δίπλα, μια πηγή, κτιστή, παμπάλαια, σαν αγίασμα γλύτωσε από την αξιοποίηση, δείχνοντας την αρχική εικόνα των νερών. Είπαμε πως γίνεται πάνδημο πανηγύρι εδώ, χαμένο στο χρόνο και σίγουρα η φροντίδα των νερών θα υπήρξε σημαντική έννοια των μυλωνάδων και των περιβολάρηδων του μεγάλου και βαθύσκιωτου ποταμού.

Και από εδώ και πέρα, από αυτά τα λαξευμένα μονοπάτια, κάτω από τα αγροτικά ιερά και τα μικρά οχυρά, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ανεβοκατέβαιναν το πέρασμα του Μαλλιόντα, για να κατεβούν τον Κάμπο Χρούσο, ερχόμενοι, ποιος ξέρει, ίσως από τα μέρη της Άντισσας, μέσα από τα περάσματα του Βούλγαρη.

* Στην έρευνα συμμετείχαν ο Μάκης Παυλέλλης και ο Στρατής Αξιώτης.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος και ο Στρατής 

Το ξωκλήσιχτίστηκε το 1931

...γεροφτιαγμένο 

…με κολώνες παλιές και λίθους

…και μαρμάρινες βάσεις

…και δίπλα το αγίασμα

…με τους δικούς του κατοίκους

Η Anchusa hybrida

…και ο Bombylius major ήταν εκεί

…στα νερά που πήγαιναν στο μύλο του Καταχανά