Δημήτρης Φύσσας

«Μουσείο Λαογραφίας (Επιστολική Νουβέλα)»

Εκδόσεις «Εστία»

Αθήνα 2017, σελ. 97

«Τον Αύγουστο του 2015 ο τριανταπεντάχρονος (πρώην διάσημος) ζωγράφος Λέων, έχοντας στην τσέπη του μια γερή προκαταβολή για τον υπερμεγέθη πίνακα "Ο μυστικός δείπνος του κοινοτισμού", εγκαταλείπει μια μεγάλη ελληνική πόλη και μια γυναίκα ονόματι Μάρθα και αποσύρεται σ’ ένα άκρως πρωτόγονο χωριό της Πίνδου, όπου ετοιμάζει τις σπουδές για τα πρόσωπα του πίνακα της παραγγελίας: είκοσι τρεις ήρωες της διαχρονικής, παγκόσμιας Αριστεράς. Ο πίνακας, όταν ολοκληρωθεί, θα εκτεθεί για την επέτειο των 100 χρόνων της "Οκτωβριανής Επανάστασης".
Από το χωριό αυτό στέλνει στη Μάρθα γράμματα που αναφέρονται στην κρίση της σχέσης τους, στις σπουδές που ζωγραφίζει, στο τζόγκινγκ και στην ειδυλλιακή ζωή του βουνίσιου χώρου - μέχρι που, αργά αργά, συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τις γυναίκες στο χωριό.
Η νουβέλα σχολιάζει υπαινικτικά πολλά θέματα ταυτόχρονα, μεταξύ των οποίων ο φεμινισμός, η αριστερή ουτοπία, η αγνή ελληνική επαρχία, η θρησκευτική νεύρωση και η αντρική ψυχολογία. Για την επαρκέστερη παρακολούθησή της συνιστάται η παράλληλη θέαση του πίνακα "Μυστικός Δείπνος" του Λεονάρντο ντα Βίντσι».

Τα παραπάνω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μάς δίνουν το περιεχόμενο της νουβέλας του Δημήτρη Φύσσα, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του μερικά πολύ αξιόλογα βιβλία, όπως: «Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου», «Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος», «Αγύριστο κεφάλι», κ.ά.

Σωτήρης Δημητρίου

«Θάμπωσε ο νου» (διηγήματα)

Εκδόσεις «Πατάκη»

Αθήνα 2017, σελ. 125

«Τα κομμάτια και τα κείμενα του Δημητρίου δεν αποτελούν διηγήματα με την έννοια που γνωρίζουμε (και ας μην ταραχθεί κάποιος, θετικά θα καταλήξουμε για τη δουλειά του), το αντίθετο, είναι γεννήματα που μόνο ο ίδιος και κανείς μα κανείς άλλος συγγραφέας δεν μπορεί να παραγάγει. Το μοναδικό αυτό φαινόμενο που λέγεται Δημητρίου γράφει κάτι ανάμεσα σε ποίηση, σε πρόζα και σε εφημεριδιακού τύπου αναφορά, μπερδεύει αυτά τα είδη του λόγου δημιουργικά, είναι μινιμαλιστής, είναι περιεκτικός, είναι συνοπτικός, εν κατακλείδι μπορεί να συμπυκνώσει ένα τεράστιο θέμα σε τέσσερις σελίδες χωρίς να αναλυθεί τίποτα, μόνο μια αράδα, μια πρόταση λένε όσα ολόκληρες παράγραφοι. Αυτή η εκδοχή που συζητάμε αποδεικνύει πως υπήρξε μέγιστο ταλέντο, γνήσιο, αυτόματο, καθολικό, που όμως δεν έμεινε εκεί αλλά προχώρησε τόσο, ώστε όλοι να αναγνωρίζουν την τεράστια αξία του (ακόμη και για τα θέματά του τα σκωπτικά που τροφοδοτούν το έργο του, τα οποία όντας αρκετά δίνουν άλλο χρωματισμό στο σύνολό του), μια αξία όντως αδιαμφισβήτητη και για την επιλογή των ιστοριών αλλά -κυρίως- για την εκφορά τους. Άρα, χωρίς να έχουμε στα χέρια μας διηγήματα με την κλασική έννοια του όρου, γινόμαστε συμμέτοχοι μιας λογοτεχνίας, η οποία έχει κατακτήσει τις εσωτερικές αλλά και τις εξωτερικές συνιστώσες μιας βίωσης όντως οριακής, μιας ζωής που θέλει λίγα από τα πολλά και πάρα πολλά από τα λίγα».

Τα παραπάνω είναι από την παρουσίαση του Χρίστου Παπαγεωργίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Διάστιχο» για το νέο βιβλίου του εξαιρετικού Σωτήρη Δημητρίου.